DV2012: Inge67

[kastelke]

Eelco lijkt nu weer allergisch voor mogelijke aardbevingen

Ik moest aan jou denken toen ik dit blog las: http://thenextcorner.com/2012/03/san-fr ... dbevingen/

[inge67]

Ik heb het net gelezen. Inderdaad, niks voor ons

[goldenhills]

Och ja, het is maar hoe je er mee omgaat. Als er een aardbeving is op m'n werk doen we allemaal een gok hoe zwaar het was, en kijken dan op de USGS website wie er gelijk heeft. Zolang er geen ernstige schade is, is het allemaal fun en games. Het is een natuurverschijnsel waar veel mensen bang voor zijn, maar 'in the grand scheme of things' geven aarbevingen relatief weinig schade in gebieden met goede building codes. Orkanen en overstromingen geven denk ik meer narigheid, en vooral vaker.

[DixieChick]

En er is natuurlijk overal wat. Hier hebben we tornadoes, toen ik als kind in Zuid-Frankrijk woonden, hadden we bosbranden. In Texas hadden we wildfires -en- tornadoes (het kon niet op daar), in het hoge noorden kwamen mensen om van de enorme sneeuwval en koude, en sja..het went, hoor. Ik kijk van een tornado watch al niet meer op (behalve wanneer ik, zoals vorige week, op mijn fietsje in de country, twintig mijl van huis ben), en zo went alles, lijkt mij. Om nou vanwege een natuurverschijnsel ergens niet te gaan wonen, dat zou ik niet zo snel doen denk ik. Maar ja, zo heeft ieder zijn ding

[Ziva]

Helemaal mee eens Dixie. Soms denk ik ook weleens dat de natuur hier zo prachtig is juist vanwege die verschijnselen. Als ik bijvoorbeeld vlak na hevige stormen (tornado's) naar de lucht kijk kan ik rustig een kwartier genieten van de wolken en de kleuren die daarna ontstaan.

Je moet misschien in het begin even wennen, helemaal als je uit Nederland komt waar het weer relatief "rustig" is maar eerlijk is eerlijk, overal kan wel iets ergs gebeuren (denk watersnoodramp bijvoorbeeld). Een goede voorbereiding is het enige dat je kunt doen eigenlijk.

[kastelke]

Dat wennen, daar dacht ik ook aan. Als je van 'niets' komt, dan is 'iets' echt wel indrukkend en afschrikkend. Maar als het al een tijd gewoon bent, dan went het wel.
Op veel minder erge schaal: ik woonde vlak bij een water. En onweer kon daar echt lelijk tekeer gaan, met ontzettend luide knallen en je hele huis daverde. Maar ik was dat gewoon. Maar toen mijn man daar zijn 1ste onweer meemaakte, dacht hij bij wijze van spreken dat de wereld ging vergaan.
Nu wonen we ook weer vlak bij Lake Ontario, en als het hier onweert dan knalt het dus ook veel harder dan wat je gemiddeld in Belgie gewoon was. Maar hij is er ondertussen al aan gewend.
De wind waait hier ook veel harder, en de eerste keren toen het stormde en ik in bad zat (badkamer lag op de hoek van het huis, net waar de storm er op kwam), heb ik me ook zitten afvragen of ik misschien niet beter uit bad kon komen vooraleer ik met bad en al door de lucht ging vliegen. Maar ondertussen ben ik dus ook niet meer onder de indruk daarvan, en enkele dagen geleden stond ik zelfs op het punt om naar het meer te rijden om te kijken wat die storm met de golven deed!

[Bandido]

Het weer kan in Amerika ontzettend tekeer gaan, daar kun je je als NLer eigenlijk geen voorstelling van maken. En elke week gebeurt er ergens wel iets ernstigs, ook qua aarbevingen en ander natuurgeweld. Ik woonde nog geen week in Atlanta, of we werden getroffen door een tornado, midden in downtown Atlanta. En dat is zeer ongebruikelijk. Maar ja, wat doe je eraan, het zij zo. Als je tijd gekomen is, dan is dat zo. Ik ben er vrij berustend in, en aan de andere kant: veel buitenlanders snappen ook niet waarom NLers er uitgerekend voor kiezen om op een kluitje in een soort van badkuip te gaan wonen.

[nieuwenoord]

Ik hield vorig jaar wijselijk mijn mond tegen mijn moeder toen hier het hele dorp 's nachts uit hun huis gehaald werd vanwege een aardbeving vlakbij en de kans op naschokken of een nog grotere klap. Die laatste volgde ook, maar gelukkig ook zonder noemenswaardige schade. Wij sliepen trouwens overal doorheen We woonden nog maar een week in Spanje en ik wist al dat het woord aardbeving genoeg zou zijn voor veel paniek en commentaar.

Zes weken later werd er Nijmegen 'getroffen' door een aardbeving Toen heb ik het maar verteld.

Enne, ja, in 1995 evacueerden we met ons hele gezin, bijna 200 koeien en 64 schapen vanwege het dreigende water. Vond ik ook helemaal niks!

[inge67]

Ik heb wel even getwijfeld of ik het hier wel zou schrijven, maar met de gedachte in het achterhoofd dat mijn ervaringen in de toekomst een ander kunnen helpen dan toch hier maar:

We hadden op 14/2 ons interview. Dat ging bijna helemaal goed. Het enige waar men nog op wachtte is het police record van mijn man van toen hij nog in Nederland woonde. Aangezien ik dat niet zelf kon aanvragen zou de ambassade dat doen. Wachttijd volgens hen 3/4 weken.
Mijn man kon zich echter de dag van het interview de juiste nummer van zijn laatste woonplaats herinneren, dus moest ik dat even doorbellen. Ik had hiervoor een rechtstreeks nummer gekregen van de dame op de ambassade.
Na 2 weken vruchteloos proberen (er werd nooit opgenomen) stuurde ik haar een mail. Ik kreeg daarop vrij snel antwoord met de vraag om het juiste adres even door te mailen.

En toen kreeg ik het 'lumineuze' idee om eventjes te wachten met antwoorden, een week of 2/3. Dat zou de datum waarop we zouden moeten landen verlaten. Op die manier zou het goedkoper worden om met z'n 5-en naar de VS te vliegen en tegelijkertijd zou het de tijd tussen landen en effectieve emigreren verkorten.
Ik had echter buiten de ijverige ambassade medewerkster gerekend. Ze belde me namelijk zelf op de dag erna. Toen ik haar aan de lijn had heb ik haar mijn 'idee' uitgelegd. Volgens haar was er op zich niks mis mee, al moest ik wel rekening houden met het feit dat de mogelijk bestond dat de nummers op een bepaald ogenblik (en dit kan uiteraard voor 30 september zijn) 'op' zouden zijn. Ik heb haar dan maar gezegd om verder te gaan met de procedure. Volgens haar zou het trouwens toch 4/5 weken duren (en we waren op dat moment 28/2) voor er antwoord zou komen vanuit Nederland.
Een week later (7 maart) echter opnieuw telefoon van de dame: alles was in orde en 'wat moest ze nu doen'. Tijdens ons gesprek werd ze echter weggeroepen en daar zat ik dus met mijn dilemma.

Mijn man en ik hebben het er over gehad en we hebben beslist om 'nog even' te wachten voor we de ambassade groen licht geven. Als we wachten tot pakweg begin mei, dan gaan we ervan uit dat het niet 'te laat' is voor wat betreft de green cards die uitgegeven worden....

Echt rustig slaap ik echter niet....

[kastelke]

Je hebt haar niet geconfronteerd met de vaststelling die je deed op basis van de visa bulletins van de afgelopen jaren: dat al de nummers current komen?
(al begrijp ik jouw spanning wel hoor! Ik zou zelf ook wel even de kriebels krijgen in die situatie.)

[Staceybeesie]

Zoals jij getwijfeld hebt om je laatste ontwikkelingen te vertellen, heb ik getwijfeld mijn reactie er op te schrijven.
Maar hier komt het dan toch....
Ik denk echt dat je teveel het onderste uit de kan wil halen en je zo maar een keer een verkeerde aan de andere kant van het buro kan treffen.
Is het het dan waard de goedkopere tickets?
Mijn ervaring met ambassades en immigratie dienst zijn dat ze enorm strict zijn. Met jouw reacties denk ik echt dat je er soms te licht over denkt en hoopt op een prtie goed geluk en begrip van instanties. (die daar verre van om bekend staan). Begrijp me goed ik gun het je dat het goed gaat, maar voor mijn gevoel neem je best wel veel risico's.

[inge67]

Een reactie zoals die van jou had ik wel verwacht Staceybeesie en ik geef je ook niet helemaal ongelijk.

Ik reken echter niet op begrip van instanties, dat heeft er niks mee te maken. En dat is me ook duidelijk gemaakt door de dame van de ambassade. Maar ik neem inderdaad een berekend risico. Ook ben ik me ervan bewust dat het fout zou kunnen gaan en dat het dan mijn eigen schuld zou zijn. En toch...

Er werd me hier ook in alle talen ten stelligste afgeraden om mijn papieren pas terug te sturen na ons huwelijk in November. Ik heb het wel gedaan. Niet zomaar hopende op geluk, maar na een afweging van alle dingen die ik had gelezen en gehoord en uitgezocht en een telefoontje naar KCC kon niemand me ervan overtuigen waarom ik na November geen kans zou maken. Dus heb ik ook daar een volgens sommigen onverantwoord maar voor mezelf wel degelijk berekend risico genomen.

Momenteel zijn de nummers in Europa current tot 33000. Dus neen ik maak me niet al te veel zorgen.

Maar weet je, stel dat het goed gaat dan is dat interessant voor anderen. Stel dat het niet goed gaat, dan is dat jammer voor ons maar nog veel interessanter voor anderen, toch?

[OscarG]

Ik denk dat je inderdaad gewoon moet doen waar jij je goed bij voelt! En iedereen kan en mag advies geven, maar de beslissing is uiteindelijk aan jou. En ja..de uitkomst van jouw procedure is interessant voor anderen, maar zoals bij alles in dit proces: Behaalde resultaten in het verleden zijn geen garantie voor de toekomst!

Dat het voor anderen niet gelukt is, zegt niet dat het voor jou ook niet zal gaan lukken. Dat het voor jou wel zal lukken, zegt echter ook niet dat anderen hetzelfde kunnen gaan doen. Iedere case is anders en vaak is het maar net wie je treft op dat moment aan de andere kant van het bureau. Maar het is goed om alle ervaringen hier op 1 forum te hebben. Zo krijgen we een beeld van alle mogelijke opties en kan iedereen zelf kijken waar zij zich het beste bij voelen.

[Ziva]

Ik sluit me aan bij wat Stacy zegt, "you are pushing your luck" op veel manieren maar ik vind ook dat je moet doen waar je je goed bij voelt en als je je bewust van de risico's bent is dat al heel wat.

Ik hoop echter dat er voor jullie ook een moment komt waarop je gewoon een datum prikt en zegt "zo, we gaan" want als ik terugdenk aan de periode waarin ik mijn greencard had en waarin ik vertrokken ben dan kan ik me niet voorstellen dat het prettig is om dat zo lang mogelijk te rekken omdat je echt tussen de wal en het schip leeft. Je gaat geen verbintenissen aan, zelfs iets simpels als dingen voor je huis kopen (kaarsen of een leuke klok ofzo) doe je maar niet "want je moet het allemaal inpakken en meenemen of achterlaten" en lange termijnplanning zit er ook niet meer in. Tegelijkertijd zit je in de onzekerheid of je het wel leuk gaat vinden in je nieuwe land, of je wel een baan krijgt, of je een huis vindt, hoe al je spullen heel aan de overkant komen etc. En volgens mij kan je 3 jaar van tevoren met plannen beginnen en dan nog zul je dingen tegenkomen waarvan je dacht "hey, even niet aan gedacht zeg!"

[Gast]

Ik sluit me hier helemaal bij aan. Het is JULLIE emigratie.

Ik kan de redenen voor jullie uitstel zo snel even niet terugvinden, maar uit mijn hoofd: verkoop huis, afmaken school dochter.
Even onze ervaringen.

Je weet natuurlijk nooit of je voordat je vertrekt je huis verkoopt en dat is ook vanuit Amerika te regelen. Wij zijn vertrokken terwijl ons huis nog te koop stond. Leuk is anders. Huizenmarkt in de vinexwijk waar we woonden lag helemaal op zijn gat. Gelukkig (lees: ontzettend enorm veel geluk) is ons huis inmiddels verkocht. Allemaal vanuit hier geregeld. Een tip: machtig iemand die kan tekenen als je huis verkoopt en je al in Amerika woont. Wij moesten helemaal naar het consulaat in Chicago om de handtekeningen te legaliseren voor de verkoopakte.

Vwb de school, wij zijn vertrokken voordat het schooljaar afgelopen was (kids 12 en bijna 7 destijds). Als we het echt hadden gewild, konden we wel wachten tot de schoolvakantie. Toch hebben we dat niet gedaan. Het is meer een gevoelskwestie vind ik. Het maakte voor de nieuwe school van onze kinderen niet uit of ze nu wel of niet hun jaar hadden afgemaakt. Daar keken ze niet naar. Ze kwamen in de klas die bij hun leeftijd hoorde.

Voordat ze begonnen zijn ze drie maanden vrij geweest, zomervakantie. Dat heeft zeker geholpen met de taal. Ze horen en zien (bijna) alleen maar Engels. Daarnaast krijgen ze intensief ESL lessen op school om op niveau te komen. Mijn oudste gaat volgend jaar naar 8th grade Middle school en zijn nu al bezig met het bepalen van hun vakkenpakket en Highschool credits. We hopen dat hij over een jaar, als hij naar Highschool gaat helemaal bij is qua niveau. Ik heb tegenwoordig google translate nodig om hem te helpen met Math (da's best lastig in het Engels vooral als je er in NL al weinig van snapte )

[DixieChick]

Tsja, het is jullie emigratie verhaal, maar ik sluit me wel bij Ziva aan: Op een gegeven moment zou ik toch echt een datum willen hebben, en weten waar ik aan toe ben. Ik zou persoonlijk het niet af laten hangen van de kosten van de tickets, ik bedoel, er zullen nog wel ontzettend veel meer kosten bijkomen, en om dan van een soms geld heel je toekomst af te laten hangen..nee, dat zou ik niet doen. Maar ja, dat ben ik

[Gast]

Nog even een aanvulling. Ik zou ook niet zo lang willen wachten. Je kunt het wel een berekenend risico noemen, maar dit is niet te berekenen. Je kunt niet in procenten uitrekenen hoeveel kans je hebt om wel/niet hiermee weg te komen. Ik zou zelf niet zoveel risico willen lopen met mijn gezin. De hele emigratie is al een sprong in het diepe. Waarom nog meer stress voor jullie en de kinderen. Tuurlijk, het is eng om definitief een datum te prikken, heel eng zelfs. Maar je moet een keer een beslissing nemen. Je kunt het niet voor je uit blijven schuiven.

[dutchie_in_boston]

En dit 'berekend risico' in een life changing experience voor jouw hele gezin is om geld op jullie vliegtickets te besparen?

[Willel]

Inge wat doe je jezelf aan, zo'n opmerking maken op dit forum. Ik had gedacht dat je intussen al beter wist, je hebt gezien wat ik heb meegemaakt in een vergelijkbare situatie ...
Ik kan perfect je redenering begrijpen, en in jou situatie zou ik misschien wel hetzelfde gedaan hebben. Er is geen enkele reden om te denken dat dit jaar anders zal zijn dan de vorige jaren qua hoe snel de green cards worden uitgereikt, dus dat is een berekend risico dat het riskeren waard kan zijn.
Ook voor mij maken die enkele duizenden euro's echt wel uit, ik kan mij voorstellen dat dat als je een gezin hebt nog veel meer speelt. Maar ik neem aan dat ook bij jou het geld niet de enige reden is. Niemand hier heeft daar iets mee te maken, en niemand kan zich in jou schoenen plaatsen, hoe goed sommigen het ook bedoelen.
Als je je goed voelt bij een beslissing, ga er dan voor, jij bent degene die er mee moet leven.

Ongetwijfeld zal ik nu wel weer wat naar mijn hoofd geslingerd krijgen, dus ik ga het bij mijn ene steunbetuiging houden en me dan weer even koest houden.
Sterkte!

[Gast]

Willel, dit had je natuurlijk ook in een privebericht kunnen doen. Nu voelt iedereen hier weer de onbedwingbare behoefte om negatief op jou te reageren

Dit is een grapje dus he.

Het is toch niet zo gek dat Inge haar vragen en gedachten hier neer zet. Een beetje hulp kan iedereen gebruiken. Iedereen mag daarop zijn mening/ervaring geven, positief danwel negatief. Daardoor kun je een weloverwogen beslissing nemen. Wat verwacht je dan, dat iedereen het met elkaar eens is?