Heimwee

[nieuwenoord]

Indrukwekkend verhaal Oortjes! Ik begrijp wel wat je bedoelt.

[Petra/VS]

In de praktijk komen de meeste immigranten hier uit Mexico, India, Azie. Zij vinden hier hun eigen cultuur terug want velen zijn hen voorgegaan. Ze hebben verenigingen, bijeenkomsten, cursussen, festivals, kerken, winkels. Ze helpen elkaar bij problemen, ze helpen elkaar aan werk. Maar een Nederlander is in de meeste plaatsen gewoon in zijn uppie.

Als ik dit zo lees, zou ik wel willen, dat je gewoon hier naar de Mid-Atlantic kon verhuizen! Volgens mij zou je je hier veel beter thuisvoelen. Ik voel me nooit alleen, er zijn plenty mensen thuis overdag, die allemaal graag een praatje maken. Er wonen hier ook nog eens een heel stel Nederlanders, hoewel ik wel een blog moest beginnen om die te ontmoeten . Zonder gekheid, er is hier ook een grote, vrij actieve Nederlandse Vereniging. Zuid-Californie, hoe mooi ook, komt op mij altijd erg massaal over, ervaar jij dat zo?

[Joke]

Mensen hebben jaren geleden ook tegen ons gezegd: "All you lousy foreigners should go back where you came from." En zo'n jaar of 10 geleden ongeveer hetzelfde, maar ik vond altijd dat dat meer zei over de persoon die me dat vertelde dan over mij, en heb me er nooit wat van aangetrokken.

Tegen een vriend van mij, die in de gemeenteraad zat van een behoorlijk stad, werd tijdens een vergadering gezegd dat "You should go back and tiptoe through the tulips."

Ga je wel eens terug naar Nederland? Voor een langere periode? Voor velen is de beste manier om te proberen van de heimwee af te komen een poos terug te gaan naar het land waarvan je bent vertrokken. Als je weg bent, lijkt alles vaak mooier en beter, enz., terwijl dat niet zo is.

[USInsider]

Petra, ik heb gehuild toen we weggingen uit WI, ik heb echt een deel van mijn hart achtergelaten in die staat.
We wonen nu in Centraal CA, in de bible-belt. De mensen zijn er aardiger dan in zuidelijk CA, dat wel, maar er is op iedere straathoek een kerk - wat heeft God toch veel huizen nodig ! en bijna iedereen probeert je te bekeren. (Echt, de makelaar, een fysiotherapeute, twee van mijn artsen.)

Ik heb hier weinig geen kontakt met de buren, juist omdat het immigranten zijn. Ik spreek (helaas) geen Mexicaans, Armeens, Hmong, Russisch. Omdat hun gemeenschappen zo omvangrijk zijn hier, is er weinig reden voor ze om goed Engels te leren.
Ik ben wel eens naar zo'n etnisch gebeuren hier geweest, maar je bent toeschouwer, geen deelnemer. (Itt. de festivals in Milwaukee....)
Petra, ja alles is hier op grotere schaal lijkt het wel. En zeker omdat we (weer) in in een buitenwijk wonen, alles en iedereen gaat per auto. Je zwaait naar je buren en die rijden hun garage in en ze zijn thuis. Er is geen plek waar je slentert, winkelt, op menselijke schaal ontmoetingen hebt. Begrijpen jullie wat ik bedoel ?
Verder is iedereen druk druk natuurlijk, beide partners werken, en/of hebben een gezin, allerhande buitenschoolse activiteiten, enz.
Er is hier ook weinig te doen, geen mooie musea (een kleintje) ofzo.
(Wederom: Milwaukee ! wisten jullie dat het county museum daar een soort mini-Smithsonian is ?)

Nieuwenoord, dankjewel voor je reaktie !

[Petra/VS]

Een (Nederlandse) vriendin van mij woont in Milwaukee en we zijn er nu twee keer geweest. Ik kan me helemaal voorstellen, dat je dat mist. Zij vindt het er ook heerlijk.
Wat ik hier aan de oostkust ook wel heel leuk vind is het kleinschalerige van de oudere stadjes. Zo wonen wij wel in een buitenwijk, maar die is deel van een stadje, zodat we naar winkels kunnen fietsen of lopen en dat geeft ook gelijk een "community" gevoel.
Naar, hoor, dat je het zo moeilijk hebt .

[USInsider]

Oh wat leuk dat je Milwaukee kent. Ben je al in het county museum geweest, zo niet dan moet je het echt doen als je er weer eens bent, het is zo leuk ! en voor volwassenen en voor kinderen. Er is ook een Imax.
En dan de Calatrave (het andere museum). Het heeft een cent gekost, maar Milwaukee heeft nu ook wat.
Ben je wel eens in de W. Dells geweest ?

[Sandy]

Oortjes heb jij al eens uitgebreid je verhaal geschreven hier, hoe je in Amerika terecht bent gekomen? Ik ben nu wel nieuwsgierig ... Ik weet verder helemaal niets van je en ik begrijp dat het allemaal zo simpel niet is, maar heb je al eens serieus overwogen om terug te keren naar Nederland met je man? Je klinkt niet helemaal happy daar ...

[Petra/VS]

Oh wat leuk dat je Milwaukee kent. Ben je al in het county museum geweest, zo niet dan moet je het echt doen als je er weer eens bent, het is zo leuk ! en voor volwassenen en voor kinderen. Er is ook een Imax.
En dan de Calatrave (het andere museum). Het heeft een cent gekost, maar Milwaukee heeft nu ook wat.
Ben je wel eens in de W. Dells geweest ?

Die musea heb ik nog niet bezocht, maar deze zomer zijn we wel in de Wisconsin Dells geweest. Ik heb foto's van onze reis deze zomer hier staan, wel meer in MN en MI, maar ook een paar in WI.

[USInsider]

Sandy, ja ik heb dat al eens allemaal ergens hier verhaal geloof ik.
Heel simpel: mijn man werd een baan aangeboden door een US bedrijf en hup, daar gingen we. Nu bijna 13 jaar geleden.
Terug is geen optie, mijn man heeft een fantastische baan, hij is volkomen op zijn plaats. In Ned. zou hij de mogelijkheden niet hebben (gehad) zo zijn talenten en capaciteiten te ontplooien als hier.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wat somber ben omdat eerder dit jaar de enige goede vriendin die ik hier had (en die met haar partner ook van M. hiernaartoe was verhuisd) zelfmoord heeft gepleegd. Ze heeft zichzelf doodgeschoten. Ik kom daar maar niet overheen. Ik ben ook kwaad. Ze had psychische problemen maar geen goede hulp want ze had geen ziektenkostenverzekering. Dus ging ze naar een free county program voor mensen met psych.problemen, waar de hulp vooral bestaat uit gratis med. Een van die meds blijkt de neiging tot zelfmoord te verhogen las ik later. Ze had meer problemen, at niet goed enzo om haar figuur te behouden en nog zo meer. Ik heb meermalen aangeboden een bezoek aan een dokter te willen betalen, maar ja dan moeten er allerhande onderzoeken gedaan en die zijn voor een onverzekerde schrikbarend duur. Dus dat wilde ze niet. Wat haar ook kapot maakte was dat ze op zoek was naar werk en twee jaar lang afwijzing op afwijzing kreeg. Ze volgde cursussen, deed bijscholing, het hielp niets - ze was te oud en/of ze sprak geen Spaans.
Ik heb via haar dus de andere kant van deze samenleving mogen meemaken - als je niks hebt, ben je ook niks.

[Sandy]

Allereerst spijt het me heel erg om dat te horen van je vriendin. Dat moet een behoorlijk impact op je gehad hebben en nog steeds .. heel veel sterkte!

Het voelt haast ongepast om dit in hetzelfde berichtje te zetten, maar ik ben benieuwd hoe je man het leven ervaart in Amerika. Heeft hij het naast zijn fantastische baan wel naar zijn zin of mist hij Nederland ook? Zal voor hem ook niet makkelijk zijn om te zien dat het voor jou best zwaar is ...

[kastelke]

Oortjes, ik heb echt met je te doen. 't Is dat we zo ver van elkaar zitten, anders mocht je gerust eens een koffietje bij deze theedrinker komen nuttigen...
Jij was zo lief om je vriendin hulp aan te bieden, maar vergeet je nu jezelf ook niet een klein beetje? Misschien kan je zelf ook wat hulp gebruiken momenteel?
Zeg, en heb je al eens aan een hondje gedacht? Het verzet je zinnen, je hebt met zo'n pup best je handen vol om het goed opgevoed te krijgen, én het opent heel wat contactmogelijkheden: de hond uitlaten in het park, wandelingen die je maakt... Zeker als je dan een hond neemt met een hoog knuffelgehalte, dan word je haast elke keer aangesproken!

[Dutchstar]

haha, dat is een goed idee!! Een hondje nemen!

Ik ben ook zo blij dat ik mijn dieren heb als mijn man overdag werken is. Ik train mijn paarden, verzorg de katten, honden en fretjes en lig af en toe helemaal dubbel om de capriolen van onze twee jongste katten Blossum en Daisy. Ik zou er niet aan moeten denken om hier te zijn zonder mijn dieren.

[Petra/VS]

Jeetje, Oortjes, dat is niet mis van je vriendin, zeg! Daar stap je natuurlijk niet een twee drie overheen. Helaas heb ik ook "ervaring" met zelfmoord in mijn naaste omgeving en die vraag "Waarom?" blijft door je hoofd spoken. Je weet wel, dat er problemen waren, maar zo'n drastische stap?

Het berichtje van Kastelke is wat ik ook zo ongeveer wilde schrijven. Je klinkt erg "down" en je moet toch ook echt voor je eigen gezondheid zorgen. Ik hoop, dat je in ieder geval aan dit forum steun vindt. Helaas kunnen we alleen een virtuele schouder bieden, maar soms is die ook wat waard, heb ik ondervonden. Sterkte!

[Dutchstar]

Oortjes, jammer dat je niet wat dichterbij woont anders zou ik je komen opvrolijken

[USInsider]

Zoals gezegd, mijn man is hier zo op zijn plaats. Wij zijn ruim twee jaar geleden hiernaartoe verhuisd omdat hij hier een baan aangeboden had gekregen. Hij heeft de leiding over de ontwikkeling van een nieuw produkt, in alle facetten en fases, leidt een omvangrijk team - vol immigranten, dit is CA. Zijn baan is zijn leven, althans een belangrijk deel ervan. Ik vraag nooit hoe belangrijk ik ben, ik denk belangrijker, maar ik zal hem niet vragen zijn baan op te geven. Wij zijn elkaar tegengekomen tijdens werk, jaren en jaren geleden. Ik werd verliefd omdat hij alles zo goed en zo kundig en zo zorgvuldig deed - dus ik wist waar ik aan begon Alleen die baan in de US dat had ik niet verwacht. Hij ook niet, we hebben nooit ideeen in die richting gehad, het gebeurde gewoon. Hij moest voor zijn werkgever in Ned. een keer naar de US naar een bedrijf en kwam meteen met een aanbod voor een baan terug. De Ned. werkgever wist dat hij zich bij het Ned. bedrijf zich niet verder kon ontwikkelen, daar was het te klein voor. In eerste instantie schrokken ze maar daarna hebben ze zich van hun beste kant laten zien. Ik denk dat ze dachten, hoopten dat hij na een aantal jaar terug zou komen. Ik heb dat ook een hele tijd gedacht, maar inmiddels zijn we permanent residents. (En dat betekent dan weer dat je maar beperkt het land kunt verlaten anders raak je je groene kaart kwijt.)

Mijn man heeft beduidend minder binding met Ned. dan ik - de familie is goed met elkaar maar elk leeft zijn eigen leven. Zijn moeder mist hem wel enorm. In feite zijn het zijn en ook moeder die de zwaartse tol betalen in dit geheel.

[kastelke]

Ik hoop, dat je in ieder geval aan dit forum steun vindt. Helaas kunnen we alleen een virtuele schouder bieden, maar soms is die ook wat waard, heb ik ondervonden. Sterkte!

Mijn ervaring ook! (via dit forum en mijn blog)
Mensen in je naaste omgeving begrijpen je misschien niet altijd. In hun ogen heb je alles wat je wilt, kom je niks tekort, je moet zelfs niet eens gaan werken! Dus waarom zou je dan niet super gelukkig zijn?...
Mijn 'internetmaatjes' begrijpen me op zo'n momenten blijkbaar veel beter.

[USInsider]

Wij hebben tamme ratjes ! Nadat de vorige - nogal hevig - het tijdelijke met het eeuwige hadden verwisseld en ik bij de veearts weer totaal door het lint was gegaan had ik me voorgenomen er niet weer aan te beginnen.
Ook omdat het fantastische dieren zijn - ongelofelijk veel persoonlijkheid in hele kleine lijfjes - maar het zijn en blijven knaagdieren. Ik geloof niet dat we iets hebben in huis waar niet knaagsporen in staan, veelal van ratten die ons al lang geleden verlaten hebben (ze leven maar 2-3 jaar).

Maar ja ik kwam in de dierenwinkel en het was verschrikkelijk - ik zag er eentje ziek, eentje in een verkeerd molentje en het derde ratje was haarloos en ze wisten niet dat je die met andere moet houden. Dus, in een aktie leidend aan zelfoverschatting, ik deze drie - de meest zielige/akuut problematische - gekocht en thuis in aparte bakjes gezet. Vervolgens er voor 75 dollar aan antibioticum in gepropt in twee rondes. (Nu wonen ze zeer tevreden in een grote bak bij elkaar, maar de destijds ziekste lijdt aan een soort stuipen bij tijd en wijle.)

Vervolgens was ik zo boos geworden dat ik het hoofdkantoor van de keten heb gebeld en mijn beklag heb gedaan. Men reageerde zeer positief, ik werd gekontakt door de regionale manager, er was wel degelijk budget voor veeartsbezoek werd mij gezegd en er zou werk van worden gemaakt. Een paar weken geleden was ik weer in die winkel en kijk, minder ratten per bak, beter voer in betere bakjes, veilige molentjes en in iedere bak een huisje. Wie zegt dat klagen niet helpt ?

Dus nee voor ons geen hond(je) en ook geen kat, want onze achtertuin zit vol vogels, vlinders, bijen enz. - mijn man heeft een vogelvoederhuis neergezet, en een kolibri voeder station, alsmede een vlinder voeder gebeuren, verder hebben we broedkastjes en een 'rest station voor vlinders' (alleen de vlinders hebben dat geloof ik niet in de gaten). Ook is er een gat bij de schutting achteraan, daar komt bij tijd en wijle een eekhoorn uit die dan in de tuin foerageert. En in het stukje tuin aan de zijkant staan huisjes voor padden en ja die worden bewoond.

(Nu ik dit zo schrijf realiseer ik me dat we dat in Ned. nooit zo gehad zouden hebben....)

JaySue, het is bij jou groter opgezet en het zijn 'serieuzere' dieren die jij opnoemt, maar inderdaad mijn ratjes hebben me mede gaande gehouden.

[USInsider]

Petra, ik heb inderdaad weken lang gepiekerd en me afgevraagd wat ik anders had moeten doen en waarom ik het niet heb zien aankomen. Toen las ik ("gelukkig") de info dat voor sommige mensen bepaalde meds (mn. Effexor) gevaarlijk kan zijn, vooral in combinaties met andere meds en wanneer de dosering gewijzigd wordt.
Ik schiet nu dus weer vol, het was echt een prima mens, pienter, vol ideeen, aardig, altijd bereid iemand te helpen, ze kon goed luisteren. Het is allemaal ook zo raar gegaan. Haar vriend (een collega van mijn man) heeft niemand verder gekontakt, ik weet ook niet wat er met haar lichaam is gebeurd, waarschijnlijk naar de oostkust getransporteerd waar ze twee zussen had. Geen crematie, geen begrafenis, geen herinneringsbijeenkomst, niets. En dat zijn juist de rituelen die helpen met de rouw.
Gelukkig heeft mijn man begrip voor me, ik heb diverse malen gehuild en geschreeuwd en dit land vervloekt om hoe het gegaan is - want het was niet nodig geweest - en hij heeft me getroost en niet tegengesproken.

[Dutchstar]

Ratjes zijn toch ook 'serieuze dieren' en ik vind ze ook heel erg leuk. Alleen zullen knaagdieren het hier niet zo fijn hebben met een huis vol roofdieren.
Mijn beste vriendin in NL heeft ook ratjes. Ze vind het inderdaad ook jammer dat ze maar 2 a 3 jaar leven. Ik heb haar regelmatig overstuur aan de telefoon omdat er weer eentje ziek is of overleden.
Fretjes zijn ook heel erg gevoelig voor van alles en nog wat. Afgelopen jaar ben ik er twee aan kanker verloren. We hebben er alles aan gedaan en maar helaas heeft het niet gebaat. Onze Anton (die we nu gelukkig nog hebben) heeft in mei nog een zware operatie moeten ondergaan. Nu rent hij weer helemaal gezond rond. Hopelijk blijft hij nog een aantal jaar.
Dieren houden je inderdaad op moeilijk momenten op de been. Maar helaas kun je er ook heel veel verdriet aan hebben als er één komt te overlijden.
Wat goed van je dat je geklaagt hebt over het welzijn van de ratjes in die dierenwinkel. Klagen helpt echt wel. Vooral hier in Amerika, ze zijn veelste bang om aangeklaagd te worden.

[USInsider]

JaySue, het is op zich een goede keten want ze verkopen geen honden of katten of fretten. Ze verkopen ook geen slangen ed. en geen feeders (lees terdoodveroordeelde ratten/muizen). Wel hebben ze elke zaterdag dieren uit het asiel die ter adoptie worden aangeboden. En de ratten zijn streng gescheiden, in de ene winkel alleen manntejes, in een andere winkel alleen vrouwelijke beestjes.
(Overigens is het vreselijk, de aantallen honden en katten die hier jaarlijks vernietigd worden in de asiels, is geloof ik het hoogste cijfer van de hele US.)
Ik ben helaas de laatste jaren wat aan het tobben met mijn gezondheid en heb ik weinig fut. Want er is hier een andere dierenwinkel, die heeft de ratten door elkaar en dus worden de vrouwtjes te jong bevrucht en alles zit door elkaar in een grote bak. Ik heb er al een keer stampij gemaakt maar de meeste mensen zien ratten niet als 'huis'dieren. Eigenlijk zou ik die winkel eens stevig te pakken willen nemen op een of andere manier.

Ook waren we vorig jaar op een huis/tuin/keuken beurs, daar was iemand die adverteerde zijn business in pest control, had een slang en twee kleine ratjes als voer en ging een demonstratie geven. Ik heb hem dus gezegd wat ik van hem vond (sorry excuse for a human being en nog zo wat) vervolgens heb ik een politie agent opgezocht, maar het was allemaal binnen de wet. En als ik doorging met obnoxious behavior zou ik een bekeuring krijgen werd me gezegd. Daarom heeft mijn man me snel door de zijuitgang afgevoerd en naar huis gebracht.
Waarom zijn sommige mensen toch zo hufterig ?

Hoe lang leven fretten gemiddeld ? Acht jaar ?
(Oh help helemaal off topic.... Misschien moeten we een huisdiweren topic openen...)