DV2014-winnaar: Dude (Nr ...6xx)

[Marjolein1972]

Woooww, spánnend ! Gefeliciteerd hoor !!

[USInsider]

Mbt. stress voor dieren op reis. Door voorbereiding is daar iets aan te doen - las ik onlangs in een krant.

Een poes die een korf identificeert met de veearts wil er uiteraard niet meer in.
Plus een korf is niet het meest geschikt voor langdurig vervoer omdat er in een korf weinig te zien is van de buitenwereld. Dat geeft stress.
Een stevige kooi is beter (maar moet wel voldoen aan eisen en max afmetingen van luchtvaartmij).
Stop je dier iedere dag een tijdje in de kooi. Geef een treat als je hem/haar eruit haalt. Het dier zal de kooi dan gaan identificeren met een een goede ervaring en zo wordt de stress al een stuk minder.

Inderdaad zijn er luchtvaartmijen die toestaan een kleine hond of kat mee te nemen in de cabin.

[nieuwenoord]

Ik begrijp Bart en Evy heel goed. De dieren zullen niet zonder slag of stoot gedumpt worden, maar een plaatsje krijgen waar ze het goed hebben.

Wij stonden voor een dergelijke keus toen we naar Spanje geëmigreerd zijn. Alberts gezondheid stond voorop,,maar we hebben ook nog twee paarden, die voor ons als kinderen waren. En de oudste was al 19 en was aan zijn pensioen toe, hoewel,hij best nog een aantal jaren had kunnen meedraaien. Maar wij gunden hem een leven met elke dag vers gras, lekker buiten rennen in een kudde. En niet onder de gloedhete Spaanse zon, waar geen sprietje groen gras te vinden is.

En zo ging hij met zijn veel jongere broertje naar Frankrijk. Veel beter weer dan in Nederland, veel meer buiten in de zon, goede verzorging en ja, nog steeds door ons betaald. We krijgen elke maand een update met foto's en gaan minimaal een keer per jaar knuffelen. En of ze ons herkennen! Maar na een kwartiertje aandacht en lekkere dingetjes, keren ze weer terug naar hun vriendjes en we zien hoe dol ze ook zijn op hun verzorgers daar.

Moraal van dit verhaal? Ik voel een veroordeling naar Bart en Evy toe en dat vind ik erg onterecht. Wij hebben, zeker de eerste maanden, zoveel verdriet gehad om die lege stallen en zoveel heimwee gehad naar onze paarden. Maar we weten dat we de beste keus voor hen hebben gemaakt en dat zij een beter leven hebben dan wij ze hier zouden kunnen geven. En diezelfde keus maken Bart en Evy, alle respect daarvoor!

[Kelly*]

Nu ben ik echt jaloers!
Ik volg jullie reisblogs steeds op de voet
Congratz met jullie green card

[Dude]

Bedankt Monique, dat is precies zoals wij ertegenaan kijken wat de poezen betreft, hun gezondheid gaat voor op onze wens om ze bij ons te hebben.
Maar goed, er zijn duidelijk twee verschillende meningen. Maar enkel wij zullen een beslissing nemen in eer en geweten.

[Dude]

Nu even wat anders. Ik was meteen begonnen met het neerschrijven van ons ganse proces in WORD, zodat ik dit op een later tijdstip in een blog kon gieten.
Ik zal voor de liefhebbers en volgende DV-winnaars hier alvast een deel van mijn teksten plaatsen:

30 april 2013 … the day before
In de late avond vraagt Evy me : heb je ons eigenlijk wel opnieuw ingeschreven voor de DV-Lottery? Want morgen is het trekkingsdag.
Natuurlijk heb ik ons ingeschreven. Pas voor het tweede jaar trouwens, en dan nog met de oude foto’s van het jaar voordien. Normaal mogen die maar 6 maanden oud zijn. En net zoals vorig jaar zijn de verwachtingen om te winnen niet erg hoog gespannen.


1 mei 2013 … trekkingsdag !
Het loopt al tegen de avond aan, en ik heb nog niet gecheckt of we gewonnen hebben. Op het AA-forum neem ik al eens een kijkje of er zich winnaars gemeld hebben.
De eerste winnaars sijpelen langzaam binnen. Dus besluit ik onze inschrijving ook te controleren op eventuele winst. Vorig jaar begon ik bij mijn eigen inschrijving en dan die van Evy, zij heeft meestal wat meer geluk dan ik, vandaar. Dit jaar besluit ik het andersom te doen. Eerst geef ik dus de nummer van Evy in …your application has not been selected. Evy ligt in de zetel naast me en vraagt: en hebben we gewonnen ??
Neen helaas, jij hebt niet gewonnen, jij moet nog een jaartje in België blijven.
Dan geef ik mijn nummer in en als ik op enter klik loopt er een vreemde rilling doorheen mijn lijf. Evy vraagt : en ?? Ook niks zeker??
Ik bekijk haar en knik gewoon ja. Zij begint te lachen en zegt : wat zou het…
Ik dan lekker droog: jama echt, ik heb gewonnen
Och zever nie.
Jawel, kom dan kijken !
Ge maakt me iets wijs.
Nee, echt, kom maar kijken …
Na nog vijf keer dezelde woordenwisseling staat ze dan toch op en komt naar mijn scherm kijken om te zien of ik haar niets aan het wijsmaken ben. Niet dus, want er staat als eerste zin mooi geschreven :
Dear Bart XXXXX,
You have been randomly selected for further processing in the Diversity Immigrant Visa Program for the fiscal year 2014.

Het is dus werkelijkheid. We krijgen een kans om te verhuizen naar Amerika. Tijdens onze reizen zeiden we het al vaak: hier zou ik wel kunnen wonen. Maar vakantie is geen emigratie! Dus ondanks het enthousiasme beginnen ook meteen de twijfels. Gaan we daar wel werk vinden? Hoe en wanneer vertellen we het tegen onze familie en vrienden? Hoe zullen zij reageren? Waar zouden we ons vestigen? 1001 vragen spoken door je hoofd, maar toch komt er telkens die glimlach op het gezicht als je er aan denkt dat je in Amerika kan gaan leven.

Ik besluit om Elke van het AA-forum, die goed op de hoogte is van emigratie en zelf in Canada woont, in vertrouwen te nemen en haar in te lichten en te vragen of zij ons wat op weg wil helpen bij onze vele vragen die we hebben. En dat wil ze graag, waarvoor dank.
De dagen erna hebben wij het hier dan ook bijna uitsluitend over één ding…. Tot drie dagen erna ….


04-05-2013 … The day the earth stood still.
Goed gemutst maken we ons klaar om iets te gaan eten bij vrienden. Ik hoor een ambulance sirene en denk: oei das precies ergens in het dorp. Wat later vertrekken we en rijden zoals altijd door het dorp, langs mijn broer en zien daar tot onze grootte verbazing een ambulance staan en een MUG team. We verschrikken ons en stoppen op de weg. Ons neefje komt naar ons toe gelopen en zegt : Amber heeft zich van het leven berooft …. Het dochtertje van mijn broer, ons nichtje, heeft beslist om uit het leven te stappen. Ze moest nog 14 worden eind deze maand ….

De wereld stopt met draaien …voor ons, de grootouders, maar nog meer voor mijn grote broer en lieve schoonzus en hun zoon, haar grote broer.
Ons emigratie verhaal verdwijnt volledig naar de achtergrond. Daar denk je zelfs geen moment meer aan. Al onze gedachten zitten bij Amber en de ganse familie.




Dit is ook meteen één van de redenen waarom wij het verborgen gehouden hadden. De familie had al zorgen genoeg zonder dat daar nog een eventuele emigratie van ons zou bijkomen. Tot op de dag van vandaag weegt het verlies van Amber bijzonder zwaar op mijn familie.


Wordt vervolgd ...

Bart

[Njit]

heftig verhaal zeg! Kan me voorstellen dat je het stil gehouden hebt. Ik neem dat je familie het inmiddels wel weet?
Hoe staan zij er tegenover?

[Old Faithful]

Van de hemel naar de hel in drie dagen. Het leven is soms een achtbaan van emoties.
Het is ontzettend verdrietig dat een dertienjarige zo'n besluit neemt, eigenlijk nog voordat haar leven goed en wel begonnen is.

Ik wens jullie naast succes ook veel sterkte voor de toekomst.

[Dbacks2]

Jeetje... wat moet dat moeilijk zijn geweest! Het verlies natuurlijk, dat boven al. Maar ook het 'geheim' dat je dan meedraagt en dat nergens naar toe kan.
Als ik kijk hoe het bij ons ging, eerst met z'n tweetjes, toen de grote kinderen en wat later de kleintjes en daarna als een olievlek: mijn beste vriendin, de juffen van de kleintjes, nog een stel vrienden, mijn ouders... en het dan nog steeds stil houden (met goede redenen) voor anderen. Dat was al zo moeilijk, want het ene moment is het YEAH, en het volgende 'hoe moet het allemaal' 'willen we ECHT?'
En hoe meer ik het geheim moest houden hoe meer ik erover wilde praten..

Hoe is het nieuws ontvangen??
En hoe vinden jullie het om het nu wel te kunnen delen? Bij ons was de kleine kring erg leuk...veel reacties in de trant van 'dat hadden we wel verwacht toen jullie iets wilden vertellen'. In de 'grote' wereld zijn er toch best wel een aantal met onbegrip, jaloezie en/of negatieve gedachten.

[Marenko]

Jeetje Bart! wat moet dat een emotionele rollercoaster geweest zijn! Verdriet en geluk zo dicht bij elkaar! Het leven is soms gewoon niet eerlijk

[Lilo]

Hallo Bart,

Ik had dit topic al vaak zien staan op het forum maar nog nooit aangeklikt. Als ik een reisplanning van iemand zag dacht ik soms, wanneer zou Dude nog eens een Amerikareis maken? Vandaag klik ik zomaar op jouw topic (wist geen eens wat DV winnaar was) en wat een verhaal zeg! Jullie hebben wel een speciaal jaar achter de rug. Veel sterkte voor jullie en jullie familie. Voor de poezen moet je inderdaad zelf doen wat jullie denken dat het beste is.
Phoenix lijkt mij een geweldige omgeving, super weer, en niet te ver af van enkele supermooie dingen.
Blij dat ik dit onderwerp toch aangeklikt heb, ik zal jullie volgen en hoop dat alles goed gaat. Jullie gaan een groot avontuur tegemoet.

Groetjes,
Lilo

[Vol]

Hallo Bart,

Van harte gefeliciteerd!!

Mijn vrouw en ik zijn ook DV winnaars en wonen inmiddels bijna 5 jaar in de Phoenix metro area (East valley)

Wij verhuizen binnenkort naar Massachusetts omdat Arizona toch niet helemaal voor ons is maar als je vragen hebt stuur dan gerust een pm.

[nieuwenoord]

Jee, wat een verlies, zo'n jong meisje. Ik krijg er kippenvel van. Sterkte!

[Doockles]

Waaaaaaaaaaaaaauw!!! Proficiat voor jullie allebei!!!! En ook proficiat met jullie huwelijk hé.

Ik vond het ook al zo raar dat jullie reis van vorig jaar precies niet doorging.

Als we ooit (nuja, dat móet gewoon) nog eens naar Amerika gaan komen we zeker langs!

[Dude]

Het is inderdaad een moeilijk jaar geweest.
Onze ouders en vrienden zijn allemaal ingelicht, een week na het interview hebben we dat gedaan.
Dat viel niet mee, enkel mijn vader zei : doen jongen als dat jouw droom is. Ik weet maar al te goed wat het is als je droom uitkomt (wij als kinderen hebben zijn droom waargemaakt door hem een reis cadeau te doen naar Graceland en Tupelo, als Elvis fan was dat zijn grote droom)
De rest van de ouders hoopt dat we ons nog bedenken.

Vrienden zijn allemaal positief, we hebben geen enkele jaloerse/negatieve reactie gehad. Al gaan sommigen ons ook wel missen en de anderen gaan langes komen

Doockles: altijd welkom, je mag zelfs Peter meebrengen

Old Faithful: Jouw woorden waren precies de titel van mijn bericht naar Elke, toen ik schreef dat het even op de lange baan geschoven werd. Raar hoe je zo plots van je roze wolk afdonderd.

[Dude]

Vervolg in het procesverhaal ...


24-05-2013 … De zus
Vrijdagnamiddag krijg ik een berichtje van Evy dat haar zus bij ons thuis komt eten. Zij zijn net terug van een reis naar Egypte. De voorbije dagen hebben we het stilaan al wat terug gehad over ons Amerika verhaal. Ik had ook aan Elke gevraagd of er iets was wat dringend moest gebeuren. Dat bleek niet het geval en we hebben dus nog even tijd om alle papieren terug te sturen. Die avond komen Wendela en Dirk dus eten en aangezien we nog moeten trouwen om Evy mee te krijgen naar Amerika, beslissen we om open kaart te spelen en ook hen in vertrouwen te vertellen over de kans die we in onze schoot geworpen krijgen.
We weten dat ook zij regelmatig laten vallen dat een verhuis naar het buitenland ooit tot de mogelijkheden behoort. En dus zijn ze ook meteen heel enthousiast als Evy vertelt wat er ons eventueel te wachten staat. En Wendela wordt dan ook al als getuige voor de trouw gevraagd en aanvaard dat ook. Niet dat we anders verwacht hadden hoor.
We waren van plan om onze beide ouders niets te vertellen over onze trouwplannen maar ergens knaagt het liegen, dus gaan we hen wel inlichten over de trouwerij, maar dan wel met een leugentje om bestwil, en dus gaan we vertellen dat we trouwen om beter in orde te zijn met de afloop van het huis, moest er ooit iets met één van ons gebeuren. En dat is niet eens gelogen, want het is zowiezo beter om getrouwd te zijn om zo dingen af te handelen.
Maar ook dat leugentje omdat we allemaal nog zoveel met Amber in ons hoofd zitten. We willen mijn ouders en familie niet verder belasten met een mogelijk verhuisverhaal. Dus dat stellen we nog uit, wellicht tot na het interview. Hopelijk nemen ze ons dat leugentje om bestwil later niet kwalijk….
We prikken in gedachten een datum, en als het dan toch snel moet gebeuren, stel ik 4 juli voor, the 4 of July, Independence day. Kan het toepasselijker in dit verhaal dan trouwen op de Amerikaanse nationale feestdag? Volgende week gaan we naar het gemeentehuis om te kijken of die datum nog mogelijk is ….
Ondertussen heb ik ook contact opgenomen met Bart en Ineke, die ook de DV wonnen en ondertussen in Atlanta wonen. Ze geven me via mail enorm waardevolle informatie !


28-05-2013 …het gemeentehuis
Na het werk rijden we tot in het gemeentehuis, om te kijken of ‘onze’ datum nog vrij is. Het lijkt wel of we een brood gaan kopen, zo simpel nemen we dit op. De datum is inderdaad nog vrij en omdat we vrij laat trouwen, om 17u, belt de dame even naar Mr.de burgemeester himself om te vragen of dat past. Toevallig is hij net aanwezig en komt even kijken wie het is wat wil gaan trouwen. We vragen hem dan ook om het niet tegen te veel mensen te vertellen aangezien we het simpel willen houden en er niet te veel ruchtbaarheid aan te geven.
De totale som komt op maar liefst 7,5 euro, de kosten voor het trouwboekje ….
Enkele dagen later vraag ik mijn neef Marco om mijn getuige te zijn, aangezien wij ooit elkaar die belofte hebben gemaakt toen we klein waren, hou ik me aan die belofte van jaren geleden, net als hij want ook ik was jaren geleden zijn getuige op zijn trouw.
Ook hij aanvaard dit met plezier zodat wat getuige betreft alles in orde is.
In de winkel waar Evy werkt wordt het ook gemeld ivm de dagen verlof die erbij horen en tja … dan gaat het snel de ronde en dus van geheimhouding is na enkele dagen geen sprake meer. Dan maar snel de rest van de familie en vrienden ook inlichten zodat ze het niet van vreemden vernemen.
Op het werk neem ik twee collega’s, die ik trouwens al veel langer ken wegens samenwerken in mijn vorig bedrijf (we zijn met ons drieën na de sluiting van ons vorige werkplek, bijna gelijktijdig verhuisd naar onze huidige werkgever), in vertrouwen en vertel hen het hele verhaal, dus niet alleen over het trouwen zelf, maar ook de reden waarom, de kans op emigratie naar Amerika. Zij volgen ons ook altijd op onze Amerika reizen en dat was zowiezo een vaak aangehaald gespreksonderwerp op het werk.
Nu is het aftellen naar de eerste stap in ons emigratieproces …. Trouwen!


wordt vervolgd ...
Bart

[Dude]

vervolg procesverhaal ...

04-07-2013 …The wedding !
Independence Day ! Niet geheel toevallig hebben we dus gekozen voor deze datum. The 4th of July. We hebben afgesproken om half vijf bij ons thuis en als iedereen aanwezig is, rijden we samen naar het gemeentehuis. Daar staan enkele vriendinnen van Evy ons op te wachten.
In het gemeentehuis neemt iedereen plaats op de voorziene stoelen en dan kan de korte plechtigheid beginnen. Nadat we allebei volmondig JA hebben gezegd moeten er nog wat handtekeningen gezet worden door ons en door de getuigen. En dan krijgen we nog een drankje aangeboden van de stad, wordt er nog wat nagepraat en krijgen we ook nog bezoek van tantes en nonkels. De bloemen, cadeautjes en kaartjes (ondanks dat we gezegd hadden dat we niets wilden) leggen we in de auto en dan rijden we door naar ‘De Clee’ waar we met de ouders en de getuigen een hapje gaan eten. Iedereen kiest op de kaart waar hij zin in heeft en een paar uur later zijn alle buikjes gevuld.
En zo is onze trouwdag alweer om en is de eerste stap in het emigratieproces gezet.
De volgende is alle papieren invullen die ze nodig hebben in Kentucky om het proces in gang te zetten. Dat wordt dus de komende weken van alles bij elkaar zoeken.


Summer 07-08 … the bathroom
We hebben besloten om de badkamer in orde te zetten zodat de waarde van ons huis hopelijk wat omhoog gaat als we het gaan laten schatten. In mijn verlof begin ik eraan en wordt er geschilderd (plafond), geslepen en gekapt (electriciteit voor extra verlichting en wc afvoer) getimmerd (met dank aan broer Patrick) en getegelt.
Als alles klaar is zal het hopelijk mooi uitzien zodat alle werk en gemaakte kosten niet voor niets geweest is. De werken lopen uit tot eind september maar echt haast is er natuurlijk niet bij. Veel zal de badkamer wellicht niet gebruikt worden door onszelf al zal er in de wintermaanden wel eens een badje genomen worden. Hopelijk brengt de gemaakte investering het gewenste resultaat met zich mee: een hogere verkoopsprijs van ons huis.


30-08-2013 … de pasfoto’s
We rijden vandaag naar Hasselt, daar is een fotograaf die pasfoto’s op Amerikaans formaat maakt. En die hebben we nodig om mee te sturen met de papieren die naar Kentucky moeten.
We moeten heel serieus kijken, niet lachen (hij is dus goed op de hoogte) en 2 minuten laten staan we beiden op foto. Hij past ze dan manueel aan naar het juiste formaat. Je kan daar ook een machine voor kopen maar hij heeft maar een 5-tal mensen per maand die zulke foto’s nodig hebben, dus dat is de investering niet waard en wordt het manueel gedaan.
Tijdens het bewerken komt natuurlijk de onvermijdelijke vraag: is het voor vakantie of voor werk? Het antwoordt verbaast hem wat: geen van beiden, hopelijk is het een overstap voor altijd. Hij kent de DV wel en we leggen het wat verder uit hoe het allemaal in zijn werk gaat.
Hij wenst ons nog veel succes en na een kwartiertje zijn we klaar.


01-09-2013 … Meeting met Bart en Ineke
De voorbije weken heb ik behoorlijk wat afgemaild met Bart en Ineke, die een paar jaar geleden dezelfde stap hebben genomen en nu in Atlanta wonen. We rijden naar Sluis want zij zijn op vakantie in België voor 1,5 week en we hebben afgesproken, net over de grens in Nederland. Eerst wandelen eerst wat rond in het stadje. Als we in een winkel staan krijg ik een sms’je van Ineke met de locatie waar zij zitten te eten. Als we in de winkel vragen waar het restaurant zich bevind, blijkt dat het net aan tegenover de winkel is. Als we buiten komen zien we Bart en Ineke dan ook zitten en we zetten ons bij hun op het terras. Het wordt zo een heel gezellige namiddag en we praten wel vier uur over hun proces en wat er allemaal bij komt kijken, zoals maandelijkse kosten, wat ze anders zouden doen (geen container meer huren is het enige), het jobaanbod in Atlanta enz enz. We zijn weer heel wat wijzer geworden dankzij deze ontmoeting en bedanken Bart en Ineke dat zij op hun vakantie tijd vrij gemaakt hebben om ons te ontmoeten. Ze vertrekken de dag erna naar Praag en we wensen hen nog een verdere prettige vakantie.


wordt vervolgd ...
Bart

[Pete.Z]

Bart en Evy, gefeliciteerd!

Ik kom hier niet iedere dag op het ogenblik, dus lees dit nu pas, maar mooi dat jullie de stap nemen, heel veel succes en ik blijf het vanaf nu trouw volgen! ( en wat vreselijk van je nichtje)

En dan ook nog naar mijn min of meer favoriete regio, goed besluit!

[pacific]

Bart en Evy

Ook van ons een heel dikke proficiat!
Heel spannend allemaal! Wij blijven jullie zeker volgen.

Begrijpelijk dat het voor de familie niet gemakkelijk ik, maar dat moet je wat tijd geven.

Johan en Ria

[Dbacks2]

Lachen Bart!!! Wij hebben ook de hele zomer lopen klussen; trappen geverfd, muren, plafonds een opknapbeurtje, buitenboel, terras... Niet dat dat, zoals een badkamer, meer waarde zal geven, maar wellicht toch een iets vlottere verkoop.

Ik liet van de week onze visumfoto's nog aan Dbacks zien... wij lachen wel hoor!! Geen schater, maar je ziet in onze ogen wat we gewonnen hebben en dat we er veel zin in hebben!

Zo leuk om te weten dat er nog meer mensen zijn die dezelfde dingen moeten... huis verkopen en leegruimen... wat neem je mee, wat laat je hier...

Lees met veel plezier je verslag mee!!