Green card uitstellen?

[USInsider]

Loek ! inderdaad ! dat is ergens mijn grote zorg: ik denk ook dat ik te lang uit Ned. weg ben om succesvol terug te gaan. Maar ik heb me in de States nooit op mijn plek gevoeld - mede dankzij de H4 - en zal me hier nooit thuis voelen.

Het andere eten is inderdaad wennen, en ik werd echt wanhopig jaren lan geen goede oude kaas/mayonnaise/beschuit/augurken te kunnen eten. Om over kroketten maar te zwijgen ! Wat ik ook zo mis zijn goudrenetten, als kind vond ik die zure appels afschuwelijk maar nu zou ik er wat voor geven als ik een paar kilo had en een echte appeltaart kon maken.
Gelukkig is hier een "Hollander" een mobiele kruidenier die om te paar weken met zijn autootje naar onze plaats komt en nu nu kan ik een aantal dingen kopen en mijn Hollandse mond gelukkig maken. Hij heeft tegenwoordig zelfs - lekkere ! - kroketten. (Toe dan toe moest ik het doen met een kranten artikel over kroketten).

En ik herken je opm. over de onbenullige zaken die tot ergernis kunnen uitgroeien, maar dat is een kwestie van proberen het komische ervan te blijven zien, al is dat soms niet makkelijk. Bv. als je een na een operatie een jaar in de slag bent met ziekenhuis en verzekering vanwege coderingsverschillen - en jij bent degene die getekend heeft voor het prijsverschil. (Been there, done that).
En ik heb al eens eerder geschreven dat mijn grootste angst is dat Mr. Oor iets overkomt want dan zijn we of samen, of ben ik alleen, goed geschoren. Wij hebben inderdaad geen long term care insurance, de kosten zijn gewoon te hoog.
We gaan beiden wel regelmatig naar de dokter, en waar het gaat om controle/preventie, vind ik de zorg hier 'zorgvuldiger' dan in Ned. Maar daar moet je wel de juiste, riante, verzekering voor hebben.

Wat ik van vraagsteller heb begrepen willen ze het eerste proberen en daarom niet de banden met Ned. meteen verbreken, maar als het bevalt willen ze toch permanent naar de US. Voor hen zou dat 500.000 dollar huis-visum een oplossing zijn.
Maar dan nog, je gaat wonen tussen meest USC's die hier een leven hebben met een arbeidsverleden, kennissen, kinderen/familie, en daar vaak op terug kunnen vallen. Ik de straat waar ik nu woon wonen veel oudere/gepensioneerde mensen, meest echtparen en ik zie toch hoe vaak kinderen en kleinkinderen langskomen. En voor de gezelligheid maar ook om te helpen. Een aantal buren hebben in het jaar dat ik hier nu woon een operatie ondergaan, de ingrepen typerend voor ouderen, en leunden toch op hun kids daarbij.

[Loek]

Dat is juist reden dat ik niet meer naar Nederland zou willen, ik ken daar bijna niemand echt meer. En tegen die tijd dat ik oud ben is al mijn directe familie waarschijnlijk overleden. Hier in de US heb ik over de jaren een sociale kring van vrienden opgebouwd waar ik heb gebleken op te kunnen terugvallen in tijden van crisis. Toen ik een sterfgeval hier had, kwamen er allerlei vrienden, jong en oud, voor ons koken of op andere wijze ons bijstaan, zowel fysiek als geestelijk. Ik denk dat ik dat op mijn leeftijd een dergelijke hechte sociale kring niet meer ergens anders nog zou kunnen opbouwen, laat staan als ik 65+ zou zijn. Ik denk dat je niet moet onderschatten hoe moeilijk dat kan zijn, zeker tussen mensen die al hun kinderen of kleinkinderen hebben. De contacten blijven dan denk ik toch erg oppervlakkig. Dus verhuizen naar een ander land op latere leeftijd zou ik daarom alleen al niet ondernemen. En in dat geval blijft de uitdaging die aangaat hetzelfde; of je nu op latere leeftijd emigreert, of juist denkt terug te keren naar een vaderland die eigenlijk zo is veranderd dat het eigenlijk alleen in je verbeelding bestaat.

[dimona]

Nou inderdaad Loek. Ik (40+) woon hier nu een jaar en ik vind het ongelooflijk moeilijk om een sociaal netwerk op te bouwen. Iedereen van mijn leeftijd zit al midden in zijn eigen sociale kring van familie, vrienden en contacten via de scholen van de kinderen. En dan heb ik nota bene 4 kinderen; je zou toch zeggen dat het niet zo heel moeilijk zou moeten zijn om dan wat op te bouwen. Maar iedereen heeft zijn eigen vangnet al helemaal rond, wat er in de praktijk op neerkomt dat ik allerlei gunsten kan vragen aan mensen, maar dat niemand mij ooit iets terug zal vragen. Er is één moeder die mijn hulp regelmatig inroept en kan niet zeggen hoe blij ik daarmee ben

Dus ja, ik vind dat aspekt niet te onderschatten bij emigratie. Ik heb in het verleden als expat wel vaker in het buitenland gewoond, maar dit is de eerste keer dat daar geen expat-gemeenschap bij komt kijken. En dan merk je dat je toch wel heel erg op jezelf aangewezen bent. Nou ben ik daar wel goed in, maar ik moet er niet aan denken dat zich hier een calamiteit voordoet, met een man die ontzettend veel op reis is. Hoe welwillend mijn buren ook zijn, iedereen hier werkt overdag; ik heb soms wel eens het gevoel dat ik hier overdag de wijk bewaak

[USInsider]

Dat bedoelde ik ook toen ik aangaf hoe ik hier vereenzaamd ben. Mijn buren hebben hun werk, kerk, activiteiten, familieverplichtingen.
Even op de koffie komen doet men hier niet. Je kunt iemand wel te eten uitnodigen en meestal wordt je retour gevraagd maar daar blijft het dan toch bij. Ik ben er zelfs lid van een sportschool voor geworden ooit, maar de mensen daar om me heen met zo duidelijk geen behoefte aan nieuwe kennissen maakten het zelfs nog eenzamer. Idem cursussen. (Werk was eerst niet toegestaan en is nu niet meer mogelijk.)
Misschien dat lidmaatschap van een kerk meer sociaal gebeuren oplevert ? Soms heb ik die indruk - maar om daar gelovig voor te worden ?

Ik hoop ook dat TS zich realiseert dat de eerste keren dat je ergens komt je potentiele buren enz. heel hartelijk zijn, en dat menen ze. Come and see me & We should have lunch ! enz. Helaas hebben ze na die eenmalige exercitie verder nooit tijd voor je. Bel niet bij ze aan en eet in je uppie want die lunch kan lang op zich laten wachten, tot in het oneindige.

[Loek]

Met formele uitnodigingen over en weer zoals jij beschrijft heb ik geen ervaringen. In mijn beleving gaat alles in amerika veel meer ad-hoc, zeker in het begin als men je net leert kennen. Als je op die manier elkaar een beetje hebt leren kennen, komt er wat meer diepgang. Ik heb mensen in de buurt leren kennen omdat ik in het bestuur zat van de HOA. Daarnaast ga je ze dan weleens ergens mee helpen, je blijft een keer hangen of zij bij jou. Dan ontstaat er wat meer een echte vriendschap die ook blijft als ze ergens anders naartoe verhuizen. En uiteraard is je werkplek ook waar je mensen leert kennen, maar in mijn geval niet de voornaamste. Ik ben niet gelovig, dus een kerk is ook niet in eerst instantie de sociale gemeenschap waarbij ik aansluiting zou zoeken. Ik raak wel makkelijk aan de praat met mensen overal, en ben ook niet te verlegen om ze uit te nodigen voor een gezellig babbeltje, een drankje of aan tafel bij me thuis. Maar naarmate de leeftijd vordert heb ik minder zin om teveel tijd te investeren in het uitdiepen van kontakten tot echte vriendschappen.

[dimona]

Ik raak wel makkelijk aan de praat met mensen overal, en ben ook niet te verlegen om ze uit te nodigen voor een gezellig babbeltje, een drankje of aan tafel bij me thuis.

Toen onze buren vorig jaar ruim een week lang geen stroom hadden, heb ik ze welgeteld drie keer heel concreet gevraagd om die avond bij ons te komen eten, maar drie keer konden ze niet. Ik durf ze daarna echt niet nog een vierde keer uit te nodigen; het wordt gewoon ongemakkelijk. Tegelijkertijd organiseren ze wel om de haverklap gatherings bij hun thuis voor het voetbalteam van zoonlief, dus het is niet zo dat ze asociaal zijn ofzo.

[Loek]

Misschien woon ik meer in een volksbuurt; kontakt maken gaat hier makkelijk. Ze komen iets lenen of terugbrengen, blijven hangen voor iets te drinken ("beverage", not a "drink" ) en soms schuiven ze ook aan tafel en blijven eten. Wij wonen in een buurt waar vrij veel ruimte om de huizen is (2+ acres), en we helpen elkaar met het onderhoud. Ik had bijvoorbeeld een berg zand over van wat landscaping die ik had laten doen. De buren konden wel wat zand gebruiken voor hun "retaining wall" en kwamen dat halen. In de winter komen diezelfde buren onze lange driveway even sneeuwvrij maken met hun sneeuwschuiver. Weer andere buren hebben op een moment teveel paarden (tja, veulentjes he?) en parkeren er een paar bij ons in de wei totdat ze er een eigenaar voor hebben gevonden. Ze ruimen zelf de zooi (paardestront) achter ze op en ik heb er dus weinig last van, maar ze zijn ons dankbaar en vanzelf zal er wel weer eens iets zijn waar ze ons kunnen helpen. Het is geen verplichting, het gaat eigenlijk gewoon vanzelf. Fijne buurt al zeg ik het zelf.