Wordt het ooit makkelijker?

[TedjevanEs]

De enige keer dat ik moeite had met afscheid nemen was toen mijn kids kleiner waren en ik voor langere tijd weg moest. Denk aan zo'n 10-12 jaar geleden. Als bij hun de waterlanders tevoorschijn kwamen en ik zag dat, dan kreeg ik het ff moeilijk.

Mischien daardoor heb ik geen moeite met afscheid nemen van welk familielid dan ook, mijn schoon moeder was hier voor kerst en oud & nieuw en vertrok gisteren,... heb ik mezelf tijdens de lunch even op een milkshake getrakteerd

[Hockey]

@Ziva, goede discussie. In de omstandigheid dat ik internationaal afscheid moet nemen verkeer ik nog niet. Maar de kerstdagen vieren in de VS en ook Oud en Nieuw zonder mijn ouders was veel lastiger dan ik had gedacht. In antwoord op jouw vraag, nee het wordt nooit makkelijker.

[vana]

Als ik dit allemaal lees moet ik toch even denken aan mijn oma.
Rond 1913 vertrok haar vader met 8 van haar broers en zussen per boot naar het verre Amerika.
Twee van de zussen zijn rond 1970 nog een keer in Nederkland geweest, de anderen heeft ze nooit meer gezien. Toen was er nog geen skype, facebook, mail of mobiele telefoons. Even voor een paar weekjes daar naartoe vliegen was geen optie.
Nu ik de laatste tijd al die oude foto's aan het bekijken ben besef ik pas goed wat een enorm verdriet dat moet zijn geweest voor mijn oma. In één klap was het grootste deel van het gezin weg.

In deze tijd is het toch wel een stuk makkelijker om contact te houden met de achtergebleven familie.
Mij lijkt het vooral erg moeilijk als je ouders gezondheidsproblemen gaan krijgen en dat je er dan niet persoonlijk voor ze kunt zijn. Ik heb bijvoorbeeld samen met mijn zus een paar jaar voor onze dementerende moeder gezorgd en ben heel blij dat ik dat heb kunnen doen. Ik vraag me af hoe de NederAmerikanen daar mee om gaan? Geeft je dat een verdriet of misschien een schuldgevoel of hebben jullie daar vrede mee?

[smittenimmigrant]

Mij lijkt het vooral erg moeilijk als je ouders gezondheidsproblemen gaan krijgen en dat je er dan niet persoonlijk voor ze kunt zijn.

Voor ons is dat een van de belangrijkste redenen geweest om pas aan het emigratieproces te beginnen toen mijn man de Nederlands nationaliteit kon krijgen. Dat was voor ons een verzekering dat, mocht er met mijn ouders iets gebeuren, we altijd op stel en sprong terug zouden kunnen (zonder dat hij opnieuw met de IND te maken zou krijgen, of ik een aan inkomenstoets zou moeten voldoen). Nou heb ik wel een broer in Nederland, maar die wil een gezin, terwijl wij maar met z'n tweetjes willen blijven. Ook mijn man heeft maar een broer. Het kan dus zijn dat we eerst in de VS voor zijn ouders moeten zorgen en daarna in Nederland voor de mijne. We hebben beiden in ons achterhoofd, dat dat onze plannen weleens zou kunnen beïnvloeden.

Internationaal afscheid nemen heb ik met mijn familie nog niet meegemaakt. Ik zie het alleen bij de familieleden van mijn man. Nou wonen veel van hen toch al een half continent uit elkaar, dus lijkt men er iets relaxter in te staan dan mijn ouders (die toch hun hart vasthouden bij het idee dat dochterlief zometeen ineens Heel Ver Weg is), maar ik zie wel dat zijn ouders heel gelukkig zijn dat ze hun zoon straks weer een poosje (gevoelsmatig) dichterbij hebben.

Bij het officiële emigreermoment zal ik wel huilen, denk ik. Al is het maar van de zenuwen en de stress. En mn vader ook, al zal die dat manhaftig verborgen proberen te houden. Van m'n moeder weet ik het niet. Die is bij ons thuis de nuchterste en minst emotionele. Ik denk er nog maar niet te veel over na..

[dimona]

Ik vraag me af hoe de NederAmerikanen daar mee om gaan? Geeft je dat een verdriet of misschien een schuldgevoel of hebben jullie daar vrede mee?

Mijn moeder is altijd heel zelfstandig geweest; ik denk dat ze niet eens zou willen dat wij ons over haar ontfermen. Ik ben zelf ook vrij nuchter in die dingen. Ik denk er nu niet veel over na; op het moment dat zich problemen voordoen, dan zien we wel weer verder hoe we dat gaan oplossen. Mijn man staat er net zo in wat betreft zijn ouders. Ik kan me niet mijn halve leven zorgen gaan maken over de tijd dat onze ouders ons nodig gaan hebben.

[Ziva]

Ik wil ook pas op het moment dat het nodig is verder denken, je weet nooit hoe dingen in het leven lopen.

Skype etc. maakt dingen draagbaar maar ook moeilijker vind ik. Zo dichtbij en toch zo ver weg.... het vervelendste vind ik (nog steeds) het tijdsverschil eigenlijk. Maar ben allang blij dat ik niet in Australie ofzo zit

[Dento]

Ik denk daar nu ook niet echt over na, eigenlijk. Misschien aan de ene kant een beetje struisvogelpolitiek, maar aan de andere kant: je weet nooit wat er gaat gebeuren, of hoe, of wanneer, en waar jij op dat moment staat in je leven, dus wat ga je precies plannen en waarvoor? Ik denk dat het voor ons meer een "dat zien we tegen die tijd wel" iets is.

[LittlePhoenix]

Het is hartstikke moeilijk als je ouders gezondheidsproblemen hebben en je ver weg woont. Mijn schoonmoeder bleek kanker te hebben toen we in Duitsland woonden en had volgens de dokter nog maar heel kort te leven, hoogstens een paar weken. Behandeling sloeg goed aan maar omdat ze ook al longproblemen had van het roken moesten we er rekening mee houden dat een verkoudheid al levensbedreigend kon zijn. M'n man heeft toen de eerste de beste baan in Amerika aangenomen om dichterbij z'n ouders te zijn. Paar maanden na onze verhuizing bleek mijn moeder borstkanker te zijn en toen was het echt vreselijk om zo ver weg te zitten! Teruggaan was geen optie, als de DoD de verhuizing betaalt moet je minstens 12 maanden blijven voor je weer kan verhuizen en een baan in de buurt van mijn ouders vinden was zo goed als onmogelijk. Bovendien was m'n schoonmoeder ook nog ziek en het leek met haar veel slechter te gaan dan met mijn moeder. Dus we bleven in Amerika want mijn moeder kwakkelde dapper door en schoonmama kon elk moment omvallen.

En toen kwam het telefoontje dat mijn moeder opgenomen was en of ik naar huis kon komen. Godzijdank hadden we al plannen in ons achterhoofd voor het geval dat dus tickets geboekt voor m'n oudste dochter en mezelf en alles thuis uit handen laten vallen. We waren er op tijd bij en hebben afscheid kunnen nemen maar ik had het er heel moeilijk mee dat ik m'n moeder niet in real life heb kunnen bijstaan terwijl ze ziek was. Als ik had geweten dat ze kanker zou krijgen (of misschien al had), dan had ik er misschien voor gekozen om niet naar Amerika te verhuizen. Al weet ik dat we achteraf de meest logische keus hebben gemaakt. Schoonmama's gezondheid was veel slechter en wie had kunnen weten dat de kanker bij m'n moeder ineens naar haar hoofd zou sluipen? Voor mij was het vreselijk om in Amerika te zitten maar voor m'n man was de tijd in Duitsland hartstikke moeilijk.

[dutchie_in_boston]

ik woon hier nu meer dan 20 jaar (god wat gaat de tijd toch snel), en voor mij verschilt het. Mijn familie komt jaarlijks hier, ik zie ze iedere paar maanden in europa - dus regelmatig afscheid nemen. Soms gaat het prima, kus en tot ziens. En soms is het blijven zwaaien en snotteren bij security. Maar ook thuis kan ik soms ineens enorme heimwee naar familie krijgen.

[Izognoeg]

Misschien een beetje vreemd, maar bij het lezen van jullie 'belevenissen' moet ik toch een traan wegpinken.

Paul

[Marion K]

Heel herkenbaar allemaal. Mijn moeder is vorig jaar overleden, en ook al waren we niet close, 4000 miles is dan toch ineens heel ver. Ze zat al ruim tien jaar in een verpleeghuis. M'n zus moest altijd alles alleen regelen en daar heb ik me wel altijd schuldig over gevoeld.
Toen ik emigreerde was m'n jongste neefje pas een paar maanden oud. In de eerste jaren kwam ik maar 1 keer per jaar naar Nederland, en dan herkende hij me niet meer... dat was moeilijk! Skype bestond toen nog niet, helaas.

[laanvdj]

3 zussen van mijn vader en 1 broer zijn in de jaren zestig naar Amerika geemigreerd. Hebben daar allemaal nieuwe levens opgebouwd, getrouwd, kinderen, kleinkinderen.
Maar als wij hun gingen bezoeken hadden ze het altijd over " bie oos" ( bij ons thuis in Nederland). Ze hebben in delaatste jaren van hun leven allemaal heimwee gekregen naar Nederland, terwijl ze het grootste gedeelte in Amerika hebben doorgebracht.
Wat altijd grappig was , was hun uitspraak. limburgs met de zuidelijke tongval van Virginia. Wij noemden het altijd " knauwelen".

[vana]

De familie leden van mij die rond 1910 naar South dakota en omgeving vertrokken en hun medereizigers hebben daar samen met hun medereizigers een hele Hollandse gemeenschap opgebouwd.
ze zijn allemaal met elkaar getrouwd en hebben nog steeds na 100 jaar een hele Hollandse gemeenschap
In Pipestone Minnesota bijvoorbeeld kun je in de Pipestone Star het Holland News lezen. Je leest hier nog heel veel Hollandse namen (ik zie hier ook regelmatig de naam van de kleindochter van mijn oma's broer, mijn achternicht dus)

[LittlePhoenix]

Het valt me op dat de meesten hier toch regelmatig naar Nederland gaan of regelmatig familie over hebben in Amerika. In de ruim 4 jaar dat we hier wonen is mijn vader 1 keer hierheen gekomen en ben ik 1 keer met m'n oudste naar Nederland geraced voor een week. Maar toen we in Duitsland woonden kwam er ook geen familie over. Wij zijn toen wel een paar keer naar Nederland gereden maar dat was elke keer zo'n ellende. Met een reflux baby van Stuttgart naar Amsterdam rijden...

De wetenschap dat mijn ouders waarschijnlijk nooit naar Amerika zouden komen en dat wij de reis naar Nederland niet zouden kunnen betalen of genoeg vrije dagen zouden hebben zolang m'n schoonmoeder nog leeft, dat maakte het afscheid ontzettend moeilijk toen we uit Europa vertrokken. Ik ben ook ontzettend dankbaar dat mijn vader toch in het vliegtuig is gestapt toen ik hem echt echt echt nodig had. Maar soms ben ik toch een beetje jaloers als ik hier lees over jaarlijke reisjes naar Nederland of familie die op bezoek komt. Niet jaloers op een manier dat ik het jullie niet gun, maar meer dat ik het zo vreselijk jammer vind dat het bij ons niet zo werkt.

[Bandido]

Nou ben ik niet een vreselijk emotioneel type en vrij nuchter, maar het is natuurlijk nooit leuk om afscheid te nemen. Ik zorg meestal vantevoren dat ik mezelf op wat leuks trakteer als mijn ouders weg zijn. Dat kan vanalles zijn, maar dan heb ik wat afleiding en is het huis niet ineens zo "leeg". Ik ben trouwens wel wat gewend, want ik heb vier jaar een lange afstandsrelatie gehad en dat was soms best heel moeilijk. En vooral het niet weten wanneer je elkaar weer ziet.

Verder ben ik nu in de gelukkige omstandigheid dat ik mijn ouders meerdere keren per jaar zie: zij komen zeker eens per jaar naar Atlanta, terwijl ik toch zeker vier of vijf keer per jaar naar NL kan. Dan zijn het wel korte bezoekjes, maar toch. Even een weekendje samen zijn, en lekker wat eten is dan al heel wat.

[wiepster]

Ik persoonlijk heb de meeste moeite met de feestdagen, niet zozeer voor mijzelf, maar meer voor mijn moeder. Ze heeft nooit vrienden gehad, alleen met familie omgegaan die destijds behoorlijk uitgebreid was. Nu zijn echter de meesten overleden en is ze toch wel erg eenzaam soms. Haar zus, waar ze veel mee omging is overleden in dezelfde maand dat dochterlief en ik vertrokken naar Florida. Ze is dus in een enorm gat gevallen, niet alleen dochter en kleindochter ver weg, maar ook nog eens haar zus overleden.
Ook voor mijn zus die achtergebelven is, is het best wel zwaar door deze mentale belasting om moeders te entertainen.

Afgelopen oktober ben ik alleen voor maar 3-4 dagen naar Nederland geweest, dat was erg fijn en gezellig. Gelukkig staan we er nu financieel beter voor en kan dit nogmaals in 2013 gaan doen. Ook zijn we van plan om eind december als gezin in Nederland door te brengen.

Echtgenoot is vaak weg, daar heb ik geen moeite mee, ook dochter is in 2012 5 maanden weg geweest. Zoals veel anderen al aangaven de gedachten aan ouders en andere familie-leden die ouder worden, hun naaste familie nodig hebben voor aandacht en zorg en je kan dat helaas niet geven door de afstand, geeft mij soms een behoorlijk schuldgevoel...

[Loek]

Ik hou tegenwoordig mijn hart vast als ik weer naar Nederland "moet". Ik heb niet echt het iedee dat ik al oud wordt (55), maar de afgelopen drie bezoeken aan Nederland was dat uitsluitend vanwege het overlijden van nabije familie. In dat geval heb ik liever dat ik er niet naartoe kan en iedereen gewoon lekker gezond blijft. Het aantal bezoeken van NL familie aan ons hier zal ook wel afnemen. Mijn schoonmoeder kwam vroeger soms wel 2 keer per jaar maar is in 2010 overleden dus nu hebben zowel Gepke als ik geen ouders meer in leven. Mijn zus in Nederland probeert wel zo nu en dan over te komen, maar zijn heeft het geld ook niet voor het oprapen. Overige familie hebben hun eigen leven in Nederland en aangezien het voor ons dit jaar ook alweer 20 jaar geleden wordt dat we vertrokken zijn we voor veel neven en nichten niet meer echte bekenden. Zij kennen ons slechts als die ouwe oom en tante die jaaaaren geleden zijn geemigreerd. Je ziet dat ook wel als we in NL op bezoek zijn; de oudere generatie kent ons nog wel, maar de hele jonge weet niet wie we zijn en vinden dat wij "grappig praten". Niet dat we een accent hebben, maar blijkbaar gebruiken we niet meer de moderne nederlandse taal.

[Color01]

ik woon nu 13 jaar hier ...En met mijn baan en die van m'n vrouw en met onze paarden en Horse Boarding Facility, hebben we niet de kans om elk jaar naar nederland te vliegen
ik spreek mijn 2 kinderen om de paar weken, en ze hebben allebij een iphone...dus we zien elkaar op facetime....In november, ben ik voor 10 dagen in nederland geweest...ik had m'n vader in 8 jaar niet meer gezien.....dat was wel even vreemd als je hem dan weer ziet staan op schiphol .( wat vliegen de jaren voorbij )

in de 10 dagen in nederland, daar van heb ik 6 dagen met m'n vader door gebracht en de andere dagen met m'n 2 zonen.....ik heb een heel gezellige tijd gehad...en de tijd met m'n vader was toch wel heel speciaal...en die tijd zal mij altijd bij blijven..want ik en m'n vader waren toen ik nederland woonde niet heel erg close..dat is veranderd toen m'n moeder in 2005 overleed, en ik toen niet zo snel naar nederland kon komen.

toen de 10 dagen voorbij waren, toen was ik toch wel weer blij om terug naar huis te gaan...ik denk dat ik niet meer in nederland zou kunnen wonen..de drukte, de ruimte...en hoe mensen op sommige dingen reageren

Home Sweet Home

[Marion K]

Dat "grappig praten" waar Loek het over had merk ik ook weleens. Als kind had ik een tante die naar Italie was geemigreerd, en die vond het zo raar als ik "onwijs gaaf" zei. Voor haar was "onwijs - dom" en "gaaf - heel." Na 16 jaar hier vraag ik me ook soms af waar m'n Nederlandse nichtje en neefje het over hebben. Soms moet ik wel even naar een woord zoeken in het Nederlands maar ik hoop niet dat ik ooit zo raar ga praten als sommige Nederlanders die kort hier wonen en opeens met een zwaar Amerikaans accent gaan praten als ze in Nederland zijn, dat vind ik nogal irritant.

[Dento]

Haha ja, het bekende en hoogst irritante "Jan de Bont effect"