REISVERSLAG A3: Véél Mexican taco’s maar no Floridian baco’s

[Ruud2004]

Foto's zijn (weer) beschikbaar!

MVG

A3

Geweldig leuk en mooi daar in Kelly Park! Grappig om weer te zien dat gezeul met die banden bij Kelly Park. Wij hadden er 5 op het dak gebonden, dikke pret.


Is voor jullie http://www.wordpress.com een idee voor volgend jaar? Ik ben dit jaar begonnen daar mijn reisverslagen op te gaan bijhouden.

[A3]

Dag 17, woensdag: Over ziektekosten. En waarom privatisering slecht is.

Vandaag staan er geen bijzondere zaken op het programma. ‘We’ll take it as it comes’. Om te beginnen ‘comt’ het met uitslapen. Lekker lang in bed liggen onder het genot van airco, TV, tablet en smart phone. ’t Is net of we thuis zijn. Ieder ontbijt voor zich en zwemt voor zich. Er wordt gelezen, gefeesboekt en getwitterd.

Maar op den duur gaat dat toch vervelen. Wat gaan we doen? Pa heeft al sinds het laatste bezoek in 2006 aan Reptile World Serpentarium in St. Cloud, zo’n half uur van Kissimmee, verder naar het Oosten aan I192, het plan om daar weer eens langs te gaan. Na een korte inventarisatie blijkt dat iedereen dat eigenlijk wel ziet zitten, en dus gaan we op pad. Onderweg komen we een Sonic drive inn tegen. Een fast food keten die we deze vakantie nog niet hebben bezocht, en die we tevens Jasper zeker niet willen onthouden. Je bestelt immers buiten bij een luidspreker en vervolgens komt er een jongeman – of jongedame als je geluk hebt…. – je bestelling brengen op roller skates. Zo is het ook nu. Na eerst vrij lang op de menukaart te hebben gekeken weten we eindelijk wie wat lust en na een paar minuten komt een vrolijke dame aan geskate met lekkere ijsjes en milkshakes. Life is hard.

Vijf ijsjes en ongeveer 15 minuten later draaien we de parkeerplaats op bij Reptile World Serpentarium. Hier worden vele soorten slangen gehouden. Een klein deel in een aantal terraria, om te showen aan het publiek, maar het merendeel als onderdeel van een working ‘snake farm’. Dat betekent dat bij gifslangen het gif wordt afgenomen (‘gemolken’), om dit te verkopen aan universiteiten, ziekenhuizen en onderzoekscentra ten behoeve van het maken van tegengif en onderzoek. Tweemaal per dag gebeurt dit ‘melken’ live, en kun je als bezoeker dit dus meemaken. Voordat het echter zo ver is, kijken we eerst een beetje rond bij de grote vijver in het midden van het complex, alwaar zich vele verschillende soorten schildpadden bevinden. Ook een spectaculair grote alligator snapper turtle:





En een heleboel anderen:









Daarna lopen we verder over het terrein naar de leguanen en de vijver waar twee grote alligators met wat jongen zitten. Verder kijken we wat bij de slangen en nemen dan plaats voor de ‘show’ van 3 uur deze middag.



Na een minuut of 10 komt George Van Horn, slangenmelker en eigenaar, eerst een inleidend verhaal vertellen. Zo vertelt hij onder andere dat er in Centraal Florida zeer veel slangen voorkomen, waaronder vier giftige soorten. Dit zijn de coral snake, de eastern diamondback rattlesnake, de cottonmouth (of water mocassin) en de pygmee rattle snake. Drie van deze vier soorten zal hij zo direct ook gaan ‘melken’. In de directe omgeving van het Serpentarium wemelt het volgens hem van de slangen, vooral de coral snake zit er veel. Maar zie je weinig; deze kleinere slangensoort kruipt namelijk altijd weg onder stenen of boomstronken en vlucht voor de mens. Toch worden er jaarlijks diverse mensen gebeten door deze slangensoort en daarom is er toch veel antigif nodig. En dat antigif wordt dan weer gemaakt van het gif dat hij zelf uit deze slangen haalt. Van de gebeten mensen is overigens meer dan 95% van het mannelijk geslacht. Om te kijken of dit toeval was heeft hij een keer een onderzoek gehouden onder de bevolking; daaruit bleek dat de verhouding man staat tot vrouw ook in Florida circa fifty-fifty is. Waarom dan zoveel mannen? Omdat zij het spannend vinden om slangen te benaderen en vast te pakken, soms zelfs te plagen of te pesten. Puur macho gedrag en stoerdoenerij dus, aldus George. Ten gevolge van zijn werk (is dat niet stoer dan….?) is George zelf ook al enkele malen gebeten. Een keer ergens in de jaren zeventig; hij moest toen direct naar het ziekenhuis, kreeg binnen een paar uur antigif en was na twee nachtjes al weer thuis. Rekening: 800 dollar. Ook in 2004 werd hij beten; naar het ziekenhuis, alwaar men – na telefoontjes met specialisten, directies én advocaten – niet direct tegengif durfde toe te dienen. Dat duurde maar liefst meer dan 20 uur. Gevolg: drie weken in het ziekenhuis en een rekening van – schrik niet – meer dan $ 250.000. Allemaal het gevolg van privatisering, bureaucratie en dure advocaten in glazen wolkenkrabbers, aldus George. Maar de medische zorg leidt er dus sterk onder, getuige het vergelijk 1970 ten opzichte van 2004. Hij zegt nog: ‘je zou als alleenstaande moeder maar een zoontje hebben dat gebeten wordt door een slang. Je bent eerst blij dat hij geholpen is met antigif en dan moet je voor de rest van je leven krom liggen om de doctoren en advocaten te betalen. Wat een land’. Ook George zelf kon de $250.000 niet betalen en moest bijna zijn hele toko hier verkopen. Slechts zijn relaties binnen het ‘slangengifwereldje’ en dreigen met een law suit omdat ze veel te lang hebben gewacht met het toedienen van het antigif, leidde tot een rekening van uiteindelijk 4000 dollar. Dan begint George met zijn show.















Alle slangen die hier gemolken worden komen voort uit eigen fokprogramma’s. Vroeger ging hij er op uit om slangen te vangen, tot reizen naar India en Afrika toe. Maar sedert al enkele tientallen jaren fokt hij de slangen ‘gewoon’ zelf. Er zitten hier meer dan 350 soorten en alle slangen zijn gemiddeld eenmaal per twee weken ‘aan de beurt’. Zijn vrouw pakt de bak met de betreffende soort uit de kast en zekert het beest met een stok. George doet hetzelfde en pakt dan van bovenaf de slang direct achter de kop vast. Met zijn kop en giftanden kan de slang dan geen kant meer op. George daagt het serpent vervolgens uit om in een plastic afdekking van een glas te bijten, en dan sijpelt het gif naar beneden. Bij de ene soort is het gif geel van kleur, bij een ander weer wittig.



Met behulp van een soort golfstick laat hij enkele exemplaren een showtje opvoeren achter het glas; echt geweldig om te zien. Na een klein uur heeft hij zes exemplaren van hun gif afgeholpen en dan komt George’s vrouw naar buiten met een King Snake. Niet te verwarren met de coral snake…..



Red & Yellow kills a fellow / Red & black: venom lack. Oftewel: grenst rood en geel ana elkaar, dan is het ene coral snake en moet je dus gruweldadig opletten. Grenst rodo aan zwart, dan is het dus een niet-giftige King Snake. We mogen allemaal de slang aanraken en ‘omhangen’. Echt awesome met zo’n geweldig mooi beest. Bovendien levert het echt hele mooie plaatjes op:











Na deze adembenemende voorstelling maken we onze tour af langs de slangententoonstelling. Echt cool! In de shop maken we tegen sluitingstijd nog een praatje met de cassière; George zelf. Waar hij het eigen ziektekostensysteem verfoeit, bewondert hij het onze. Maar ik help ‘m snel uit de droom; als Rutte en consorten het nog iets langer voor het zeggen hebben (rare uitdrukking trouwens voor een premier die zelden iets zegt; sterker nog: een premier die zelfs als hij praat niets zegt. Auto’s kopen mensuh!!),dan duurt het niet lang meer of we hebben hetzelfde systeem als hier…….. Overigens zou George ook graag Nederland bezoeken. Hij weet dat er in het wild nauwelijks slangen voorkomen, maar naar zijn zeggen zijn er in ons land privé verzamelaars met zeer benijdenswaardige collecties. Hoe iemand met zoveel verschillende slangen dit kan zeggen is me een raadsel. Omdat we het – politiek- en slangentechnisch – wel aardig met elkaar kunnen vinden, besluit George mijn op de toonbank gelegd souvenir te upgraden. Hij pakt het stuk slangenhuid dat ik uit een mandje heb gehaald ‘all for $2’ en vervangt het door twee van onder de toonbank vandaan getoverde complete slangenhuiden. Één van een Florida Cottonmouth en één van een Eastern Diamondback Rattlesnake. AWESOME! Om te voorkomen dat ik problemen krijg bij de douane doet hij ze in een gesealed zakje en schrijft er de soortnamen en zijn naam op. Zou het helpen??

De slangenhuiden sieren inmiddels de vitrine in de woonkamer in Heesch…..





Na dit geweldige bezoek, ik beveel het iedereen van harte aan, gaan we terug naar Kissimmee. We schieten onderweg nog een plaatje van een typische Checkers vestiging en eten die avond bij Ponderosa; een lekkere steak en buffet. Jasper en Anja mogen naast elkaar zitten:





Truste!

[A3]

Dag 18, donderdag: Vrouwen worden blind na botox………. Echt waar!

Vandaag staan er geen bijzondere zaken op het programma. ‘We’ll take it as it comes’. Deze twee openingszinnen zijn rechtstreekse kopieën volgens het principe van ‘kopieëren en plakken’ uit Word. Kopieën van dag 17, oftewel de dag hiervoor. Wees niet bang, de rest van de dag zal niet gekopiëerd worden, al moet ik eerlijk zeggen dat de eerste drie kaart delen van donderdag erg lijken op die van woensdag.

In de villa wordt er wordt er eigenlijk niet echt ontbeten, want zowel het tijdstip waarop gegeten wordt als de zaken die gegeten worden, zijn in de verste verte niet te linken aan de ons bekende definities van ontbijt of breakfast. Het is dan ook ‘ieder voor zich’, waarbij het eerste maal wat ik tot me neem deze dag, bestaat uit drie soft serve ijsjes van Walmart die nog in de diepvries lagen. En ze moeten op; het einde van de vakantie komt immers in zicht. Er worden dan ook flessen melk en pakken OJ leeg gemaakt en ook de laatste koeken en cakejes worden verslonden onder het motto van ‘je moet toch iets’.

Het zwembad wordt vandaag ook meet dan gemiddeld gebruikt. Jasper probeert Ellen in het water te gooien en vice versa, maar uiteindelijk lijden de daarmee gepaard gaande worstelpartijen tot een leuke samenwerking in het water:





Behalve zwemmen houdt ierdeen zich bezig met TV kijken, internetten, facebooken, lezen etc. Op TV is een uitzending bezig op Animal palnet waarin te zien is hoe een jongetje gebeten wordt door een coral snake. Toevallig één van de slangen die we gisteren uitgebreid hebben kunnen aanschouwen. De documentaire gaat precies over datgeen de coral snake gevaarlijk maakt; hij lijkt erg veel op een niet giftige variant waarmee hij dan ook vaak verward wordt. Zo ook deze keer. Een jochie van een jaar of 10 denkt een niet giftige king snake gevonden te hebben en gaat er mee spelen. Hij daagt de slang uit en houdt hem op ene ebpoaald moment recht voor zijn gezicht en trekt er gekken bekken naar. Ook steekt hij zijn tong uit naar de slang en dat is precies het moment waarop de vermeende king snake, die dus een coral snake blijkt te zijn, toeslaat. De slang bijt de jongen in z’n tong. De jongen schrikt uiteraard enorm en fietst zo snel als hij kan naar huis. Thuis aangekomen is zijn tong al enorm opgezwollen; zo erg zelfs dat deze al bijna volledig zijn keel afsluit waardoor hij geen adem meer kan halen. Uiteindelijk komt hij net op tijd aan in het zieken huis en is direct bekend welke slang gebeten heeft; in dit geval (red, yellow en black) kan dat er maar één zijn; de coral snake.



Ik beloof dat dit plaatje de laatste kopie is van het verslagje van gisteren J

Behalve TV kijken, zwemmne, lezen en facebooken wordt er verder weinig gedaan. En ergens halverwege de middag slaat het onvermijdelijke toe: verveling. Wat gaan we doen? Filmpje? Goed idee! De websites van de plaatselijke bioscopen worden bekeken en daarbij valt de keus op de cinema op Downtown Disney. Daar draait ‘The Heat’ met Sandra Bullock en Melissa McCartney. Die avond gaan we dus op pad. We rijden het Disney terrein op in de stromende regen.



Helaas is het op de parkeerplaats bij Downtown Disney erg druk, dus we moeten met de auto best een eind weg parkeren. Dit betekent weer wat langer lopen en dus behoorlijk nat. In de bioscoop horen we dat er bij een andere ingang ook een nieuw concept is; eten tijdens de film. Daar aangekomen blijkt dat inderdaad te kloppen. Leuk! Maar helaas; het concept is alleen beschikbaar bij een beperkt aantal films en je raadt het al; niet bij ‘The Heat’.



Dus maar weer terug naar de andere ingang en daar pizza’s en hotdogs besteld voor in de filmzaal. Het fris dat je hier kunt krijgen gaat inbekers van 1,5 liter (!). Echt waar! En er zijn honderden smaken. Bij de automaten kies je eerst een basisdrank, bijvoorbeeld Coca Cola of Fanta. Vervolgens kun je dan een extra smaakje toevoegen; vanilla, cherry, caramel, grapefruit en ga zo maar door. Ik neem Fanta Watermelon; lekker fris!





In onze zaal is het niet druk en de film blijkt echt meer dan de moeite waard. Een absolute aanrader. Wij hebben ons alle vijf compleet in een breuk gelachen. Films waarin Sandra Bullock meedoet zijn meestal wel het aanzien waard, maar in combinatie met de persoon van Melissa McCartey is het echt hilarisch. Melissa is trouwens zowiezo erg populair want ze die de laatste tijd aan best veel films mee. Via TV kennen we haar vanuit Gilmore Girls, waarin ze de rol speelt van de onzekere kok ‘Sookie’. Een combinatie van karakter & naam die wij zo leuk vonden, dat we één onze katten er zelfsnaar vernoemd hebben (zie ook dag 1). Over de persoon van Sandra Bullock kunnen we ook nog wel een boompje opzetten; ze speelt haar rol met verve, en zet nog steeds op een overtuigende manier een karakter neer. Maar……..ze lijkt inmiddels wel erg veel op de wijlen King of Pop, Michael Jackson. Vrouwen vinden hun uiterlijk doorgaans erg belangrijk, en het verstrijken van de jaren wordt dan ook vaak niet met het grootste gejuich begroet. Bij mannen spreken we vaak over een midlife crisis, maar bij vrouwen lijkt er eerder spraken van een life crisis. Continue dus, en van begin tot eind. Het uiterlijk is en blijft super belangrijk, uren brengen ze door voor de spiegel en zodra de eerste tekenen van rimpels en kraaiepoten zich vertonen wordt er hevig geïnvesteerd. Geïnvesteerd in crêmepjes en smeerseltjes óf, als het budget toereikend is, botox behandelingen en operaties. Blijft het bij smeren, dan zal vaak het gezegde ‘baat het niet schaadt het niet’ opgang doen, maar voor dames die vermogend genoeg zijn om te botoxen, geldt dit adagium niet. Er kan heel veel mis gaan……. Snadra Bullock is en bekende actrice, en dus ga ik voor het gemak maar van uit dat ze niet slecht in de slappe was zit. En dus botoxt ze. En ondergaat ze operaties. Met dit als gevolg:




Het is net Michael Jackson. Ziet zo’n vrouw dat nou zelf niet? En ziet degene die haar selecteert voor de rol dat ook niet? Is dat ook een vrouw van middelbare leeftijd of ouder met (te) veel geld? Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de heren en dames die botox- en cosmetisch chirurgische behandelingen uitvoeren, ook altijd iets met de ogen doen. Hoe is het anders te verklaren dat dames die wat ouder worden zelf wél de rimpels kunnen zien voor de operatie, maar niet de kunstmatige neuzen, wenkbrouwen en met name lippen ná de operatie? Onbegrijpelijk! Vergelijk bij Sandra Bullock:



Vergelijk bij Meg Ryan en Angelina:





Of kijk naar de huidige Linda en Conny:





Of, eeuwig zonde, Nicole:



Het is toch niet te geloven hoe een prachtige vrouw als Nicole Kidman vrijwillig onder het mes gaat om een rimpeltje weg te werken, om vervolgens als half mens-half alien door het leven te gaan!

Maar goed, dat rezijde, de film was leuk, Sandra speelde prima. Wij gaan weer naar huis en naar bed! Dames: hou het aub bij smeersels: baat het niet, schaadt het niet!

[A3]

Dag 19, vrijdag: Hoe onze Jas een Flappie werd…….

Gelukkig kan ik mijn openingszin van vandaag af laten wijken van die van de afgelopen twee dagen. Op deze laatste vrijdag hebben we namelijk, in tegenstelling tot de andere dagen, wel iets te doen. Om te beginnen moeten we allemaal onze koffers pakken. Gaat het lukken om alle van huis meegebrachte spullen tezamen met de aankopen van hier, in de koffers te krijgen? Het antwoord op deze eerste vraag is volmondig ‘ja’. Vraag nummer twee is lastiger; blijven alle koffers daarmee ook onder hun maximum gewicht van 23kg? Het antwoord op deze vraag is volmondig ‘nee’. Er dient dus genivelleerd, oftewel herverdeelt te worden. Gelukkig gaat dat goed. Het digitale weegschaaltje van de Marskramer dat we á €5,00 hebben aangeschaft, doet zijn werk prima.



Onze volgende alinea heeft ook met een weegschaal te maken. Niet met het kleine kofferweegschaaltje hier boven, maar met de ZVD weegschaal die op ons wacht als we thuis komen. Deze ZVD weegschaal kostte meer dan dan €5,00, heeft een hoger maximum dan 50kg en zal ook zeker meer aan gaan geven dan de 23kg van onze koffers. ZVD staat namelijk voor ‘Zwaard van Damocles’; de eerste weging zal namelijk als een zwaard van Damocles boven ons hoofd hangen als we straks terugkeren in Heesch……. Het ontbijt van vandaag zal een niet geringe bijdrage gaan leveren aan het uitslaan van de ZVD weegschaal; vaste traditie is namelijk om op de laatste dag van ons verblijf in Florida, bij Cracker Barrel te gaan ontbijten. En daar weten ze wat ontbijt is!

Inmiddels weet ik echter dat het eigenlijk dom is om hier te beschrijven hoe lekker het ontbijt bij Cracker Barrel is. Want deze gratis reclame voor ze leidt er alleen maar toe dat het drukker en drukker wordt. Op deze vrijdag moeten we zelfs een kwartier wachten voordat we aan de beurt zijn met ons vijven. The host roept op een gegeven moment om dat we aan de beurt zijn en vraagt of we het ‘minden’ als we met z’n vijven aan een vierpersoonstafel gaan zitten. In geen enkel restaurant zal dit een probleem zijn. Maar bij Cracker Barrel kan dit wel eens een probleem opleveren. Je krijgt hier namelijk zóveel dat je dan een gerede kans loopt dat het gewoon niet op tafel past. Ook niet zo gek als je kijkt wat er hier zoal bij een standaard breakfastje hoort:



Omdat we honger hebben geven we echter aan er geen probleem mee te hebben, en dus krijgen we een vierpersoonstafel, mooi aan het raam. Het is poepie druk, maar desondanks staan er drie minuten later al drie mokken dampende koffie en twee grote glazen OJ op tafel. PA3 weet al wat ie neemt: die neemt hier altijd hetzelfde: inderdaad, het Country Boy Breakfast. En wel de versie met steak. Die is hier echt geweldig. Jasper, inmiddels liefdevol bijgenaamd als Flappie (Jasper werd Jappie en Jappie werd Flappie….) vraagt zich in godsnaam af welke idioot nou zoiets als steak bij het ontbijt bestelt. Nou simpel jongen, your daddy in law to be! Ellen en Linda bestellen iets lekkers met o.a. yoghurt en cruesli, terwijl Anja gaat voor een ontbijtje op maat met drie eggs ‘sunny side up’. Dan Flappie. Raad ’s wat die bestelt? Inderdaad. Country Boy Breakfast. Met steak. Nou ja……………….





Nadta iedereen een paar keer het altijd op tafel staande Solitaire spel heeft gespeeld wordt onze tafel volledig volgezet. Zie boven. Buiten het feit dat de hoeveelheid eten die voor ons staat enorm is, kan van de steak zonder overdrijven egzegd worden dat deze weer he-le-maal geweldig is. Lekkerder dan een dure steak bij Outback, Cheesecake Factory of Logans! Gewoonweg ‘out of this world’ deze steak. En…..Jasper kan het beamen! In de bijbehorende winkel scoort Anja nog wat foto’s van de firma’s pindachocolaatjes en dan verlaten we Cracker Barrel. Tot volgend jaar?




Na dit onbeschaamde vreetfestijn gaan we terug naar de villa. PA3 stelt nog voor om even te gaan winkelen – hij wil z’n gemiste kans op de Vans van $19 nog goedmaken – maar, echt waar, de dames hebben er geen zin meer in. De villa dus. Zwemmen, eten en drinken – de koelkast moet nu immers he-le-maal leeg –. Daarna is het echt vervelend maar, we moeten gaan. We snellen naar Orlando International, leveren de auto in, checken in en wachten. Wachten tot we naar huis ‘mogen’…………..