Eerste keer

[SuzieQ]

Mijn Griekse vrienden vinden dat ook leuk inderdaad.
En makkelijk mee te nemen.

[Inges]

Volgens mij bij iedere Xenos te verkrijgen: http://www.xenos.nl/hobby-en-vrije-tijd ... r-klompjes

Ik neem er altijd 5 a 6 mee. Past makkelijk in de bagage en is altijd een succes

[elninjoo]

Bedankt voor de link. Ze zijn nu niet voorradig, maar ik hou 'm in gedachten tegen dat ik op reis ga.

[Gast]

Op Newark vragen ze wel mocht je onverhoopt (zoals ik) naar secondary moeten of je een vriendin hebt. Ik heb er geen en toen zei ik dat ik in Nederland wel wat dates had maar geen vriendin. Was een van de weinige momenten dat ik gelachen heb met een CBP officer. Maar er zijn dus op Newark officers die heel diep vragen, vooral bij secondary. Maar als je primary gewoon antwoord geeft is die kans als je niet zoals ik ook een Marokkaanse afkomst hebt klein, Nederlanders worden weinig naar secondary doorverwezen.

OT: volgens mij moest ik naar secondary omdat ik per ongeluk voordrong voor iemand, was onduidelijk bij de boots. Die mevrouw zei "Sir, I think it was my turn?" vlak voor het hokje toen wisselden we van plek en zei ik "Oh sorry I didn't saw you." Zou dit een reden kunnen zijn?

[Little Vixen]

Newark is mijn terug vlucht, dus ik denk niet dat ze me er daar uit gaan pikken, lol.

[Njit]

Maar als je primary gewoon antwoord geeft is die kans als je niet zoals ik ook een Marokkaanse afkomst hebt klein, Nederlanders worden weinig naar secondary doorverwezen.

Racial Profiling is in de US ook niet toegestaan. Dus ik denk dat je gewoon pech hebt gehad. Of je moet ergens cijfers hebben die het tegendeel bewijzen.

OT: volgens mij moest ik naar secondary omdat ik per ongeluk voordrong voor iemand, was onduidelijk bij de boots. Die mevrouw zei "Sir, I think it was my turn?" vlak voor het hokje toen wisselden we van plek en zei ik "Oh sorry I didn't saw you." Zou dit een reden kunnen zijn?

je komt dan gehaast over. Kan een reden zijn om je eruit te pikken. De vragen die ze je stellen zijn maar 1 onderdeel van het geheel. Hoe je overkomt is net zo belangrijk.

[roelb]

Nee waarom zou je liegen? Dat zou ik nooit doen. Je liegt toch niet als je je BnB adres opgeeft? Ik zou ook niet aangeven dat je voor je vriend komt. Pas als ze daar specifiek naar vragen.

En dan nog: you're just going on vacation and while you're at it, visiting _a_ friend. Niets aan gelogen.. Door laten schemeren dat er een mogelijke toekomstige romantische relatie inzit zou ik nooit doen, dat is vragen om problemen. Er zijn grofweg drie categorien "alarmbellen" voor immigratie officers: werk, relaties en terrorisme. Zolang je die niet laat afgaan ben je als toerist uit west europa in 1 minuut door immigrations met een vriendelijk: have a nice trip! En zorg er dan ook voor dat je dat vertrouwen niet beschaamt en netjes binnen 90 dagen weer vertrekt.

Dingen over je werk op papier meenemen: niet doen. Dat doe je toch niet als toerist? Als ik CBP officer zou zijn zou dat bij mij meteen vraagtekens opwekken, dat je wel erg overijverig wilt laten zien dat je niet komt om te emigreren. Een printje van een reserveringsbevestiging van een hotel/airbnb kamer of auto, sure, maar that's it.

Overigens land je op ORD, en je kunt dus gewoon naar de APC terminals toe. Als al je API gegevens kloppen en je overal bevestigend op antwoord krijg je in 99 van de 100 gevallen gewoon een briefje uit de automaat waarmee je direct kunt doorlopen.

[ohjajoh?]

en zei ik "Oh sorry I didn't saw you." Zou dit een reden kunnen zijn?

Ja want het is: I didn't SEE you

[Njit]

[Little Vixen]

Begin nu zo langzamerhand toch echt de kriebels te krijgen. Zenuwen joh.
Nog 6 dagen, 13 uur en 9 minuten...

Heb denk ik alles wel in orde. Vandaag zouden mijn losse tsa sloten en wereldstekker binnen moeten komen en dan kan ik langzaam aan gaan uitzoeken wat ik mee wil nemen.
Hoe zit het trouwens met vloeistoffen die je in je grote koffer hebt, dus die je beneden in het ruim hebt en niet als handbagage. Mogen die ook maar 100 ml zijn en in ziplock zitten? Beetje omslachtig met shampoo en zo. Oh! Ziplock zakjes *schrijft op briefje*

De planning is ook al uitgebreid besproken. Ik kom aan op zondag 23 juli om 16:18 zijn tijd, dan gaan we boodschappen doen en mij installeren in het huisje bij Owensboro waar ik de eerste week verblijf.
Maandag de 24e komt hij me ophalen en ga ik voor het eerst kennis maken met zijn kinderen. Daarna gaan we naar Owensboro. Zijn vader en stiefmoeder zouden met ons gaan lunchen. Dinsdag dacht hij samen met de kinderen te gaan eten maar misschien dat we met z'n allen naar Evansville gaan naar zijn moeder. Dat is een dik uur rijden en de kinderen hebben zijn moeder ook al een tijdje niet meer gezien. Leuk om te combineren met een bezoekje aan Evansville zoo.
Woensdag tm zaterdag moet hij werken dus dan zien we elkaar niet heel erg veel, maar ik vermaak me wel. En als alles gaat zoals gepland komt hij me zondag ophalen en blijf ik de laatste twee weken bij hem, dan heeft hij ook vakantie.
Zijn dochter heeft kaartjes geregeld voor Holliday world maandag de 31e. Heeft ze helemaal zelf bedacht, was hij best trots op. We zijn echt zo blij dat ze het zo goed oppakken. We waren een beetje bang dat ze er nog niet klaar voor zouden zijn, maar ze geven zelf aan erg veel zin te hebben om me te leren kennen.
De laatste anderhalve week zijn we 'alleen' want de school begint dan weer voor hun.

Verder staat nog op de planning, afhankelijk van het weer:
Bezoek aan Indiana caves
Dagje touren met de motor (of twee, of drie...)
Bezoek aan Lincoln boyhood home
Hoosier national forest

[roelb]

Er zijn geen limieten voor vloeistoffen in checked luggage. Wel slim voor jezelf om het even in een zakje te doen, er kan altijd iets gaan lekken.

[SanFran]

Spannend! Het schiet al op! Ik doe inderdaad net als Roel aangeeft ook altijd alles wat kan lekken in een zakje in mijn koffer. Geen zin dat ik meteen al mijn kleding moet uitwassen.

[Little Vixen]

Heb extra ziplock zakjes meegenomen. Altijd handig!

[Little Vixen]

Oh my God, er is een rodeo in Evansville op de 25ste. Hell yea!

[Little Vixen]

Oh my God, ik weet niet waar te beginnen. Als eerste, sorry voor mij afwezigheid maar ik heb het zoooo druk gehad de laatste paar dagen.
Hou je vast want dit gaat een laaaaang verhaal worden.

Schiphol
De reis ging goed. M'n pa heeft me afgezet op Schiphol en toen begon de reis. Inchecken had ik op de app al gedaan maar had geen boarding pass gekregen, dus heb maar opnieuw ingecheckt via dat zelf check ding. Ging heel makkelijk.
Daarna moest ik even zoeken waar ik met m'n koffer naartoe moest, moet ik dat ergens op weg naar de gate afgeven of hoe werkt dat? Gelukkig stond er een hele vriendelijke medewerker die me zei dat ik toch echt bij het inchecken in de rij moest gaan staan. Omdat ik al vooruit ingecheckt had mocht ik in een andere rij gaan staan en dat ging eigenlijk heel erg snel. Grote koffer ingecheckt en dan door naar de tassen controle.

Ik weet niet of ik toevallig de pech had een paar chagrijnige mensen te treffen, maar jezus christus wat kunnen mensen moeilijk doen zeg. Die vrouw achter de rollerbanden praatte tegen 5 mensen tegelijk om de vloeistoffen uit de tassen te halen, laptops en telefoon in de bakken bla bla bla. Ik probeerde goed op te letten want dit was mijn eerste keer vliegen en ik was nogal nerveus. Tegelijk riep de collega van haar die bij de body scan stond dat ik mn schoenen uit moest doen, dus miste ik half haar verhaal. Dus ik doe mn schoenen uit en leg dingen in de bak en vraag haar of de laptop apart moet van de rest. 'Ja dat zeg ik net', snauwt ze. Ik denk jezus, je collega praatte tegen me, kan niet alles tegelijk. Dan zegt ze dat alleen laarzen uit hoeven en ik begin dus te twijfelen wat ik moet doen, dus ik vraag haar of ik ze uit moet doen of niet. Snauwt ze tegen me dat haar collega net heeft gezegd dat ik ze uit moest doen. Was een beetje aan het rommelen met m'n sloten om de spullen uit m'n tas te krijgen want ja, als je voor het eerst vliegt heb je er nog geen handigheid in. Werd er weer gesnauwd of ik wilde opschieten want ik hield de rij op. Zal wel een slechte dag gehad hebben. Het maakte mijn zenuwen er in ieder geval niet beter op.

Daarna door de body scan, geen probleem. Maar op de band werd mijn tas eruit gepikt. O dear... Dus ik loop naar de meneer toe en hij zegt me, 'er staat iets op de scanner wat ik niet thuis kan brengen'. Uhm... ja. Ik denk wel dat ik weet wat. Dus ik zeg: 'Ik heb wat 'persoonlijke' items in de koffer, dat zal het wel zijn'. Dus ik schuif wat kleding aan de kant en geef hem een glimp van mijn 'speeltjes'. Hij werd me toch een partij rood, hahahaha. Dus hij roept er een vrouwelijke collega bij: 'kijk eens even mee, zou dit kunnen zijn wat we op de scanner zien?' ze kijkt, begint hard te lachen: 'yup, das goed zo, fijne vakantie *wink wink*'.
Dus met knalrood hoofd en door elkaar geschudde baggage door naar de paspoortcontrole. Dat ging gelukkig heel snel. Vriendelijke knul en ik kon zo doorlopen naar de vertrekhal.

Ik was daar dik een uur voordat ik kon boarden dus eerst even naar de wc, geld wisselen, dan een broodje eten. Sta ik bij het wisselkantoor, kan ik mn telefoon niet vinden. wtf? Zoeken zoeken, alles nagevoeld. Nee hoor, echt weg. Sjit. Dus snel terug naar de wc. Iemand toevallig een telefoon gevonden? Gelukkig stond er net een dame van Schiphol die mijn foon afgegeven had bij de service balie. boh...

Nadat ik 'n broodje gegeten heb rustig naar de gate gelopen. Daar aan de vriendelijke knul nog even gevraagd of ik iets moest doen voordat ik kon boarden. Nee, gewoon relaxed gaan zitten, boarden begint over 10 minuten met groep 1, 2 en dan jouw groep 3. Okidoki, dank je wel. Dus nog even wat gelezen voordat ik rustig aan in de rij ben gaan staan voor t boarden. Daar begon mijn vakantiegevoel al want een hele lieve Amerikaanse dame begon tegen me te praten. Inmiddels ben ik er wel achter dat dit typisch Amerikaans is. Amerikanen praten tegen alles en iedereen alsof ze je al jaren kennen. Heerlijk volk. Zij was 25 jaar geleden naar Nederland gekomen voor een man en ze vond het zo bijzonder dat ik nu hetzelfde deed maar dan de andere kant op. We hebben een hele tijd staan praten en ze heeft me uitgelegd hoe het in Chicago bij de douane zou gaan ect. Fantastisch mens.

En dan mag je eindelijk het vliegtuig in. Jezus wat is dat krap zeg. Had het iets groter verwacht en kreeg bijna spontaan claustrofobie met alle raampjes dicht. Jammer genoeg zat ik in de middenrij, alle plaatsjes aan het raam waren al vergeven. Ook paste mijn koffer niet meer in de compartimenten omdat mensen allemaal hun tassen er al in hadden gestopt, dus de mijne moest in business class. Prima joh. En dan begint het wachten. Als je nog nooit gevlogen hebt duurt dat best lang voordat zo'n ding opstijgt. Ieder schokje gaf me een stoot adrenaline, gaan we? Maar als je dan eindelijk aan het taxiën bent gaan de zenuwen toch echt schieten. Damn... Ik ga vliegen...
Dan gaan de motoren harder, je voelt het vliegtuig vaart maken en je gaat steeds sneller totdat ineens alle trillingen van de wielen verdwijnen en je weet dat je in de lucht bent. Fantastisch! Ik schaam me dood maar ik had gewoon echt de tranen in m'n ogen staan. Spanning, nervositeit, verwondering, noem het wat je wil.

De vlucht zelf was nogal ruk. Acht uur een beetje in je stoel zitten. We hadden een klein beetje turbulentie dus om de zoveel tijd moesten de riemen weer om en de stewardessen gaan zitten. Maar niets waar ik schrik van kreeg. Kreeg wel gruwelijke migraine, ik denk door de cabine druk want toen ik uitstapte was het over. Maar ik moest dus helemaal door het vliegtuig naar business class om daar mijn medicijnen te zoeken. Het eten was te doen maar niet fantastisch. We kregen gelukkig wel een uitgebreide lunch en net voor het landen nog een snack. Beenruimte viel me 100% mee. Had het echt erger verwacht. De on board wifi werkte niet, dus ik heb me acht uur zitten opvreten. Ik had m'n vriend beloofd dat ik hem zou appen als we boven 10.000 voet zouden zitten, want dan zou de wifi aan gaan. Ik zag al helemaal voor me dat hij daar zat te stressen dat ik niet appte. Hij was al zo bang dat ik niet op het vliegtuig zou stappen. Hij had, net als ik, een heel realistisch beeld van alles en ook hij was ontzettend bang dat het allemaal too good to be true zou zijn. Hij heeft letterlijk nachten wakker gelegen van nachtmerries dat hij op het vliegveld zou staan wachten en ik niet uit zou stappen.
Het was zo schattig, ik was aan boord gegaan van het vliegtuig en voordat we gingen taxiën had ik nog even snel een foto in het vliegtuig gemaakt en gestuurd. Kreeg ik terug: 'Babe, I think you're really getting on that plane *heart*'.
Dus ik voelde me zo zwaar klote dat ik hem niks kon laten weten. Maar goed. Niks aan te doen.

In het vliegtuig kreeg ik ook dat douane papiertje om in te vullen. Je moet vanalles aankruisen en ik wist gewoon echt niet bij sommige dingen. Ik heb schapen en paarden, maar ik woon niet op een werkende boerderij of zo. Maar toch maar aangekruist dat ik met lifestock te maken had, want ja je kunt maar beter te veel aankruisen, toch? Ook aangekruist dat ik voedsel bij had (stroopwafels ect).

Mijn eerste blik op Amerika, Chicago!
En dan, Chicago. Omdat ik in de middenrij zat kon ik niks zien uit de raampjes maar toen we de landing in gingen zetten en we dus een bocht moesten maken kreeg ik eindelijk mijn eerste blik op Amerika, de skyline van Chicago. Ik voelde m'n hart weer in m'n keel, ik ben er echt! De landing was minder spectaculair dan ik had gedacht. Het was geweldig om de skyline te zien veranderen in individuele blokken, naar wegen met huizen en mensen en dan het vliegveld en de landingsbaan en het gras dat snel langs de ramen voorbijschiet en dan voel je ineens het gehobbel van de baan weer en je weet dat je aan de grond bent.
Met het terug taxien snel even een berichtje gestuurd aan mijn lief omdat in het vliegtuig duidelijk werd omgeroepen dat je telefoon geconfisqueerd zou kunnen worden als je die gebruikte voordat je de douane door was. Gelukkig had hij zelf al in de groepapp met mijn moeder (want die was zich ook al druk aan het maken) gezegd dat ik waarschijnlijk geen wifi in het vliegtuig had maar dat het vliegtuig volgens de vliegtuigtracker op tijd was. Hij melde dat hij nog even snel ging douchen en dan richting Louisville ging om me op te halen. In een van onze vriendengroepapps had hij een foto geplaatst van wat hij aan deed, of dat goed genoeg was. Nou ik heb hem nog nooit zo zenuwachtig gezien. Hij is normaal de coole kikker. Echt zo cute.

Het uitstappen was een beetje anticlimax. Door een lange gang met alle mensen, net alsof he achter door een artiesteningang wordt geleid. Een lange loopbrug om een etage lager te komen tot je op een nog langere gang komt waar alle andere gates uitkomen. Nergens echt duidelijk waar je naartoe moet, dus je loopt maar achter andere mensen aan. Dan een splitsing waar je moet kiezen tussen visitor/visa of resident/esta. En ik heb toen echt staan twijfelen waar ik heen moest want de rij van visa was zo lang en de rij resident/esta zo kort. Ik denk dat kan niet. Maar het meisje bevestigde dat ik bij de residents moest gaan staan. Voelde best goed eigenlijk, lol. Na die splitsing, waarbij de visitor/visa weden doorgeleid naar andere poorten mochten wij weer een hele lange gang doorlopen tot we weer een vriendelijke dame tegen kwamen die aangaf dat de esta dit poortje mochten nemen en de residents het andere.

Ik had geluk want ook hier was de rij niet heel erg lang, en binnen een minuutje of 15 was ik aan de beurt voor controle. Ik scheet in m'n broek. Ik kijk wel eens border patrol en ik had het niet meer... Maar een hele lieve knul aan de balie. Best een lekker ding ook, hehe. Moest mijn douane papiertje inleveren, foto laten maken en vingerafdrukken maken. Hij vroeg wat ik kwam doen, en netjes gezegd dat ik vrienden kwam bezoeken en sightseeing, dus vakantie. Hij vroeg hoelang ik bleef, drie weken. Hij zegt, 'heb je in de VS gewoond?' Echt op zo'n toon dat ik denk van, dit is geen standaard douane vraag. Dus ik zeg vragend 'nee?'
'Oh want je engels is zo goed. Heb je hier gestudeerd dan?'
'Nee ook niet.'
'Dan moet je hier al vaak op vakantie zijn geweest.'
'Uhm... nope, eerste keer to be honest.'
Dus ik kijk hem een beetje met puppy ogen aan. Hij zat daar echt verbaasd te kijken. 'Je Engels is echt fantastisch, bijna geen accent te merken.'
Ik zeg 'dank je' en hij pakt mijn paspoort weer. En ik, blij ei, vraag 'krijg ik nu een stempel in m'n paspoort?' want ik had gehoord dat je dat niet meer krijgt.
'Ja zeker', zegt ie.
Dus ik kei happy zeggen dat ik dan eindelijk geen leeg paspoort meer heb. Hij bladert er een keer doorheen, mij weer vreemd aankijkend. 'Nee, je hebt gelijk, bijzonder. Maar goed, welkom in de VS. Je wordt er dadelijk nog even uitgepikt omdat je daar aangekruist hebt dat je met vee in aanraking bent geweest. Fijne dag verder. '
Okidoki.

Na deze controle kwam ik uit bij de bagage band. Hier kwam ik ook weer een paar mede passagiers uit het vliegtuig tegen waaronder een vader en dochter die al vaker op Amerika hadden gevlogen. Samen met hun de baggage gezocht en ik vroeg ze of dit de enige controle was, want ik vond het zo summier. 'Nee' zeiden ze, 'je krijgt er nog een zo direct als we deze hal uit zijn'.
Zo gezegd, zo gedaan. Bij het uitlopen van de hal werd je douaneformulier nog eens gecheckt en ik mocht inderdaad een ander poortje nemen dan de rest. Hier moest ik alle baggage op een band leggen die dan door de röntgen gaat en er werd me gevraagd waarom ik aangekruist had met vee in aanraking te zijn geweest. Volgens mij vond hij het best grappig dat ik schapen had, en nadat ik hem verzekerd had dat ik geen modder meedroeg in mijn baggage mocht ik doorlopen. Ik kneep hem ondertussen best wel want op Schiphol was mijn baggage er natuurlijk uitgepikt vanwege mijn 'speeltjes', en ja, Amerika kan best preuts zijn. Maar schijnbaar is het in Amerika toch wel heel normaal om met een halve sexkelder in je koffer rond te lopen want ik mocht gewoon doorlopen. Ok dan... Don't argue, keep walking...

Dan de bordjes Transfer volgen. Ik had geen idee waar ik heen moest maar zag ergens een groot bord met United staan en een hoop mensen scharrelen met koffers, dus ik denk daar zal ik ook wel heen moeten. Daar aangekomen moest ik inderdaad mijn koffer daar inchecken en de vriendelijke meneer met de scanner zei dat ik naar terminal 1 moest voor mijn gate. Door de deur naar de aankomsthal waar ik me een weg baande tussen alle welkomstborder en mensen die op zoek waren naar geliefden ect.
Ik wist dat ik met een soort metro moest en er was gezegd dat dit op de eerste etage was. De roltrappen waren inderdaad aangegeven met de border terminal 1, 2, 3
Eenmaal boven gekomen Kwam de metro ook heel snel. Ook hier weer aangesproken door vriendelijke Amerikanen die in eerste instantie helemaal niet doorhebben dat ik geen Amerikaan ben. Echt bizar.

Bij Terminal 1 weer hetzelfde riedeltje als in Amsterdam. Eerst ingecheckt op het digitale incheck ding zodat ik ook wist welke gate ik moest hebben. En weer gewoon het volgen van de mensenmassa. Blij dat het druk was anders had ik echt geen idee gehad waar naartoe, man wat is het onlogisch waar je heen moet. Maar uiteindelijk kwam ik bij een pas controle en daarna door naar de tassen controle. Dit keer wist ik dat ik m'n schoenen uit moest doen en welke spullen op de band moesten dus het ging allemaal veel sneller dan de eerste keer op Schiphol. En ook hier weer niet omgekeken naar mijn speeltjes... En toen was ik in de vertrekhal van Chicago. Ik wist dat ik door moest lopen want ik had maar 1:50 om mijn aansluiting te halen. Dus even snel plasje gedaan en dan doorgelopen naar de gate. Hier aangekomen kon ik meteen boarden, damn.... net op tijd! Was ik zolang bezig geweest dan? De loopbrug was behangen met inspirerende platen waarvan de allereerste mij in het oog sprong. 'Hello new home.' Ik kreeg echt de rillingen toen ik deze zag. Toeval? Net voor het vliegtuig werd me gevraagd om mijn grote handbaggage koffer in te leveren omdat die niet mee het vliegtuig in kon omdat ie zo klein was. Ok, vreemd, maar hopen dat ik geen migraine krijg dan. In het vliegtuig mijn lief nog snel geappt dat ik in het vliegtuig zat en hem snel zou zien. Oh man nou werd ik me toch echt zenuwachtig. Ik zou hem echt gaan zien. Na een jaar appen en bellen en facetimen kon ik hem ruiken en aanraken.

Eindelijk! Louisville, Owensboro en mijn lief
De vlucht van Chicago naar Louisville was ontzetend leuk! Een klein vliegtuigje en eindelijk een zitplaats aan het raam. Maar 45 minuten dus mijn migraine had niet genoeg tijd om op te spelen. Prachtige uitzichten gehad met kleine schapenwolkjes die voorbij dreven. Ik heb genoten van die vlucht. Het landen was ook zo mooi. Ik herkende de Ohio river waar ik al zo veel fotos van hem heb gehad. Ik dacht zelfs zijn stadje te herkennen iets verder op langs de rivier. Het uitstappen ging prima, maar ook hier weer een nondisript gangpad zonder wegwijzingen met het gevoel alsof je ergens backstage loopt. Bij het uitkomen van de gate stond een dame en ik dacht dat we daar de koffers wel terug zouden krijgen. Maar nee. Dus ik vroeg haar en zij zei dat ik dat bij het vliegtuig meteen had moeten ophalen. Ok... Dat stond dus nergens aangegeven. Nou ja, of ik dan even wilde wachten, als iedereen van boord was zou ze wel even terug lopen en vragen, want eenmaal buiten de gate mocht ik zelf schijnbaar niet meer naar binnen.
Ik mijn lief ondertussen geappt en hij was al helemaal in de stress omdat ik nog niet in de aankomsthal stond. Schatje... slow down... ik ben m'n koffer kwijt... het meisje kwam terug en zei dat ik hem op moest halen bij de bagage ophaal dinges.
grmmbl... ok dan...
Ik wist gelukkig dat die beneden in de hal waren dus ik moest eerst de terminal uit naar mijn lief voordat ik m'n koffers kon ophalen. Lang leve research.

En toen was het zover. Ik kwam de terminal uitlopen en ik zag hem al staan. Groot, breed, imposant. Precies zoals ik hem kende. Ik liep naar hem toe en alle zenuwen waren weg. Echt waar, ongelogen. Alsof we elkaar weer zagen nadat ik een paar weken op vakantie was geweest of zo. Gewoon, zo natuurlijk en ongedwongen. Geen ongemakkelijk gefrummel met welke arm waar moet, of dat de ene wil zoenen en de ander handen schudden, of dat je neuzen in de weg zitten of wat dan ook. Alsof ik thuis kwam.

Hij nam meteen mijn tas van me over (nadat we uitgebreid hebben staan zoenen natuurlijk...) en we zijn op zoek gegaan naar mijn baggage. Gelukkig waren allebei de koffers netjes bij de uitgifte te vinden en konden we op zoek naar de truck.
Oh mijn god. Ik was buiten, ik was in Amerika, ik was met mijn lief die geen moment van mijn zijde week en ten alle tijden minimaal een vinger van me vast moest houden ook al was dat erg onlogisch met het openen van de autodeur en het inladen van mijn baggage. (again, cute!)
Met naar de truck toe lopen zij hij dat ik wel op de middelste stoel moest zitten want hij had een passagier opgepikt onderweg. Hmk... Eenmaal bij de truck snapte ik wat hij bedoelde. Op de passagiersstoel zat een teddybeer die inmiddels de naam shotgun heeft. Tja, die kon ik natuurlijk niet uit de stoel schoppen, dus maar dicht tegen mijn lief aan gaan zitten op de middelste stoel.

Op weg naar het huisje in Owensboro dat ik had gehuurd zijn we nog snel gestopt bij hem thuis want zijn kinderen waren zo benieuwd naar me en snel een hap gegeten bij een lokale burger joint. Ik was kapot, haha. Dus nadat we alles een beetje opgeruimd hadden (en uitgebreid geknuffeld) ben ik als een blok in slaap gevallen in mijn nieuwe tijdelijke huisje.



Mijn eerste indrukken
Wat zijn de mensen vriendelijk! Overal wordt je aangesproken en begroet en maken mensen een praatje met je. De clichés zijn waar! Overal trucks en reclameborden en van die grote letter border buiten kerken en zo. Borden met pro life in voortuinen. Alle huizen hebben een porch en van die overhangende electriciteits kabels. De brievenbussen zijn echt zo schattig met die vlaggetjes. Alle huizen zijn zo klein. Hele lage plafonds en kleine woonkamers die direct op de voordeur uitkomen. Veel tapijt als vloerbedekking en houten afwerking. En de natuur is fantastisch. Ik zag snapping turtles op de weg, wilde kalkoenen in de berm, doodgereden possums en stinkdieren. Ik denk dat mijn lief zich echt rot heeft gelachen om mijn reacties elke keer weer.

[Fellow2012]

Mooi verhaal.

[Gast]

Leuk verhaal, een stuk positiever i.i.g. dan mijn eerste echte kennismaking met de VS.

[Little Vixen]

Inmiddels weer een paar dagen terug en eindelijk over mijn jetlag heen. Jezus Christus wat viel die even tegen zeg.
Ik heb het ontzettend naar m'n zin gehad in de VS. In de tweede week ben ik bij mijn vriend gaan overnachtten en zijn familie heeft me met open armen ontvangen. Wat een schatten van kinderen heeft hij zeg. Ik weet, het is altijd eng en vreemd om naar een ander land te gaan om daar de liefde van je leven te zoeken, maar ik denk echt hem gevonden te hebben. Na een jaar online contact te hebben gehad is in de afgelopen drie weken alles bevestigd wat ik dacht te voelen.

Met de kinderen zijn we naar Holidayworld geweest in Santa Claus Indiana. Voor de liefhebbers van pretparken echt een aanrader Vooral het waterpark is supergaaf!
Met de motor hebben we verschillende binnenwegen onveilig gemaakt en met de truck hebben we een kleine 2000 mijl op de teller gezet in zuidelijk Indiana en Noorderlijk Kentucky. Het Lincoln boyhood park was best mooi om een keer gezien te hebben, maar ik zou er niet voor omrijden. De Marengo caves daarentegen vond ik echt fantastisch! We zijn met zijn oudste dochter gaan hiken in Hoosier forest en hebben Hemlock Cliffs bezocht. De natuur is echt geweldig, en dan heb ik niet eens het meest spectaculaire gebied in de VS bezocht.
Op vrijdag zijn we naar Louisville gereden om daar een vriend van ons te ontmoeten die op de vrachtwagen rijd. Hij kwam vanuit Indianapolis naar het zuiden en we zijn hem in Louisville tegemoet gereden. Fantastisch om zo vrienden die je alleen online kent in het echt te ontmoeten.
We zijn naar Mesker park zoo geweest en ik heb giraffen gevoerd.
Het weekend voordat ik terug vloog werd er in zijn stad het Schweizerfest georganiseerd. Hun county fair. Echt brilliant om mee te maken, met een echte high school band en eetstandjes en ritjes.
We hebben smores gemaakt en donuts van krispy kreme gegeten. Pancakes met cream en maple syrup en gekarameliseerde appels. Hamburgers om je vingers bij op te eten. En de laatste avond heeft hij me mee uit eten genomen naar de Red Lobster. Zo lekker.
Ik ben super verwend.

Ik was er nog nooit geweest maar ik wil meteen weer terug. Sterker nog, ik wilde eigenlijk niet weg. Het land is zo mooi. De mensen zo vriendelijk. Het eten zo lekker. En mijn lief zo geweldig. Afscheid nemen was zo zo moeilijk. De planning is nu om in December terug te gaan voor zijn verjaardag (24e) en hij wil in het voorjaar graag naar Nederland komen om mijn familie te leren kennen. Heel voorzichtig zijn we al aan het denken hoe we de toekomst samen zien.

[Little Vixen]

Wie en met hoeveel personen: Vixen
Hoeveelste keer: 2
Wanneer (begin- en einddatum): 16 december tm 9 januari
Waarheen: Tell City
Airline: KLM
Datum boeking: 22 aug 2017
Hoe geboekt: online
Bij wie geboekt: KLM via Skyscanner
Vliegroute heenreis: Amsterdam - Detroit - Louisville
Vliegroute terugreis: Louisville - Detroit - Amsterdam
Ticketprijs: € 844.04
Vervoer: mijn vriend
Overnachting: Tell city bij mijn vriend
Globale route: nvt
Link naar reisverslag: nvt

En de vlucht is geboekt. Kan niet wachten.

[Little Vixen]

Geen idee of mensen dit topic nog lezen of et uberhaupt interesant vinden. Maar mijn moppie heeft nu ook een ticket geboekt om naar Nederland te komen in Maart 2018. Dingen worden langzaamaan serieus.