AllesAmerika.com Forum

Vandaag zijn we na een mooie reis van 3 weken veilig en wel weer in Nederland aangekomen. Natuurlijk hebben we ook weer een live verslag bijgehouden. Tja, mijn ouders lezen mee, en dat is de reden waarom we niet zomaar alles in dat verslag opnemen. Ik wil ze immers niet de stuipen op het lijf jagen!

Ik ben namelijk tijdens het lopen van de Eagle Creek Trail (Columbia River Gorge) van het pad af gestruikeld, de rand over.... Eén klein oneffenheidje in het pad was genoeg om me te laten struikelen, richting de rand van het pad. Blijkbaar heb ik een kreet geslaakt tijdens mijn struikelpartij (kan ik me zelf niet meer herinneren), dus Hans die voor mij liep keek om, en zag mij helemaal de rand over duikelen, de diepte in. Het enorme geluk dat ik had, dat was dat de wand beneden het pad beduidend minder steil was dan op veel andere plekken tijdens de hike. Ik lag plat op mijn buik op de wand, en gleed naar beneden (en 'beneden' was echt een enorm eind verderop!). Hans zag me glijden, en is me spontaan achterna gesprongen.

Daar lagen we naast elkaar op de zanderige wand. We hadden allebei grip waardoor we niet verder gleden, maar of dat zo zou blijven konden we zo snel niet beoordelen. Hans duwde mij omhoog, en met behulp van wat struiken kon ik me nog verder omhoog trekken tot ik weer boven op het pad stond. Ik heb meteen mijn stokken naar beneden gestoken en daarmee Hans geholpen om ook boven te komen.

Gek genoeg was ik helemaal niet geschrokken. Voor Hans was 't veel akeliger geweest dan voor mij, hij zag mij ineens die rand overgaan en daarna zag hij me in eerste instantie naar beneden glijden. Hij dacht toen echt dat ik helemaal tot beneden toe zou gaan.

Natuurlijk had ik dit graag meteen even in het live reisverslag van me af geschreven (de schrik kwam eigenlijk 's avonds pas, toen ik besefte wat er allemaal mis had kunnen gaan). Maar ja, zo'n verhaal kan ik mijn ouders niet aan doen. Dus vandaar dat ik nu toch even op het forum mijn ei kwijt wil.

Wow, dat is inderdaad schrikken! Blij dat het goed is afgelopen. De adrenaline zal wel nog even door je lijf zijn blijven gieren!

Tjee zeg...heftig verhaal.....
Goed afgelopen gelukkig!
Van je af schrijven / praten helpt !!

Heftig zeg! Begrijpelijk dat je zoiets niet meteen in je live verslag zet, maar logisch dat je het toch even kwijt wilt. Lijkt me echt schrikken, vooral naderhand als je je beseft was er had kunnen gebeuren. Gelukkig een goede afloop.

Wow, heftig verhaal. Wat zullen jullie geschrokken zijn. Gelukkig kunnen jullie het heelhuids navertellen!

Kan me voorstellen dat je dat niet long distance aan je ouders verteld. Wat super dat jullie er allebei veilig uitgeklommen zijn.

Jeetje Henriëtte, jij hebt zeker geluk gehad. Dat had heel anders af kunnen lopen.
Logisch dat je dat niet opneemt in je verslag.

Pfffff, wat een avontuur , het had ook verkeerd af kunnen lopen.

Oef, fijn dat jullie heelhuids terug gekomen zijn!

't Schrikken is echt pas achteraf gekomen (voor mij tenminste, Hans was juist wel direct enorm geschrokken). Toen ik me realiseerde dat ik dit echt niet op een andere plek had moeten doen, op veel plaatsen langs het pad gaat het echt steil naar beneden. Dit is al tijdens de eerste week van de vakantie gebeurd, ik moet zeggen dat ik tijdens de laatste twee weken toch nog extra voorzichtig ben geweest tijdens de wandelingen die we toen nog hebben gedaan.

Dit jaar in januari iets gelijkaardig meegemaakt in Edmaiers Secret. Toen klommen we een besneeuwde berg (heuvel is iets te braaf) op met nauwelijks grip en/of steun om de tippen van de schoenen te zetten. Bijna boven glijd ik weg en stop zo'n 5m lager tegen een piepklein plantje, het enige dat op die ganse berg staat. Ik vraag mij nog altijd af wat daar plantje daar stond te doen.
Ik heb het toen wel de avond zelf in de blog geschreven, gewoon omdat er eigenlijk geen reden tot ongerustheid meer was voor het thuisfront.
Maar gelukkig is ook bij jullie alles goed afgelopen .

Gelukkig is dat goed afgelopen!

Oei, wat eng. Die trail hebben wij vorig jaar gelopen en je kan daar heeeel diep vallen. Gelukkig is het goed afgelopen. Wij zijn nu in Amerika en wandelen veel. Ik ben ook al twee keer onderuit gegaan. Het maakt me wel voorzichtiger, maar ook wat onzeker. Ik probeer er nu op te letten dat ik niet twee dingen tegelijk doe (bijvoorbeeld tijdens het lopen mijn fototoestel pakken). Dat zijn bij mij vaak de momenten dat het mis gaat.

Een stomme val kan grote gevolgen hebben. Gelukkig is het goed afgelopen zeg!

Roel is deze reis in Alaska ook gevallen, hij ging echt over kop. Op een kei goed pad trouwens gewoon met veel stenen in de grond. Gelukkig waren wij de afgrond net voorbij. (en wat er 3 km verder een ranger station waar ze hem verzorgd hebben - broek kon wel in de vuilbak)

Oh my, wat een eng verhaal
Soms heb je gewoon wat geluk (of een goede engelbewaarder) nodig om een potentiële ramp af te wenden.
Gelukkig zijn jullie beiden ok!!

Ai! Wat een schrik zal dat geweest zijn. Gelukkig allemaal goed afgelopen. Ik neem aan dat Hans niet blindelings over de rand is gesprongen. Heb je het je ouders nu verteld of lezen die het nu hier?

Martin

poeh ... wat een avontuur! Gelukkig heelhuids weer boven gekomen .... nu kan het langzaam een mooi verhaal worden!

Jeetje, dat is schrikken zeg! Je hebt echt een engeltje op je schouder gehad.

Martin & Marianne schreef: Heb je het je ouders nu verteld of lezen die het nu hier?

Onze kinderen hebben we het wel meteen laten weten, inderdaad omdat er op dat moment geen reden meer was tot ongerustheid bij het thuisfront. Maar aan mijn ouders hebben we het niet verteld en dat gaan we ook niet doen. Ze zijn halverwege de tachtig, en vinden dat Amerika-gereis sowieso al heel eng allemaal, het zou hen alleen nog maar méér ongerust maken.

Henriëtte schreef:Ze zijn halverwege de tachtig, en vinden dat Amerika-gereis sowieso al heel eng allemaal

Heel herkenbaar. Volgens mij zijn veel ouders/opa's en oma's zo behalve die van MrVanilla