AllesAmerika.com Forum

Je hoort en leest altijd wel verhalen over de strenge immigrations medewerkers op de Amerikaanse vliegvelden, gisteravond zat ik naar het programma border security te kijken (wat vooral over de Australische immigrations gaat) en moest er weer eens aan denken.

Ik ben eigenlijk wel benieuwd, wie is er nou daadwerkelijk eens teruggestuurd naar Nederland, of heeft echt moeten lullen als Brugman om erin te komen? Zijn er mensen die iets meegemaakt hebben toen ze op vakantie gingen en het paspoort lieten zien?
Dan heb ik het natuurlijk niet over de mensen met een strafblad die proberen te reizen zonder dit aan te geven enz. Gewoon mensen die op vakantie willen, maar waarbij de immigrations het niet vertrouwde.. deel je verhaal en de afloop!

Je hebt dat programma ook over Amerika, het heet Homeland Security en is ook via internet te bekijken. Ze wisselen het daar ook af met de douane op het water en bij de grens met Mexico en Canada.

Toen wij terug wilden vliegen van New York naar Amsterdam gaf de paspoortscanner een error aan. Ik heet H.A. de G. en mijn vader heet H.A.P.A. de G. Die H.A. staan bij ons allebei voor hetzelfde en ze vonden het enorm verdacht dat we dus allebei op het ticket dezelfde naam hadden staan.
Ze hadden alleen niets om ons te maken want de paspoorten waren echt dus een groot probleem hebben ze er niet van gemaakt.

Ik heb geen slechte ervaringen met Immigrations.
Meer zelfs, ik had vorige keer een heel vriendelijke meneer van Homeland Security.
Terwijl hij rustig mijn paspoort bekeek, zei hij dat ik een leuke naam had. Hij vroeg ook wanneer ik terug naar school moest (21 sept.) want ik kwam voor 2 weken toe op 1 sept. Hij merkte leuk op dat ik zo nog de nodige tijd had om te recupereren.
Zo zie je maar, het zijn niet allemaal gefrustreerde mensen achter die kotjes ;p
Natuurlijk is dat een cliché die soms nog wel eens waar blijkt te zijn.
Want de eerste keer hadden we een oudere man (van Mexicaanse afkomst denk ik) die er duidelijk zat met de gedachte van: 'Ik doe mijn job, en in mijn contract staat niet dat ik moet lachen'. Nuja, mij geen probleem hoor...

Wij hebben een slechte ervaring met immigrations in Detroit.
Ik zal even copiëren wat ik daarover in ons weblog heb geschreven:

Om precies 12.45 plaatselijke tijd landen we in Detroit en dan begint de ellende!
We zijn bijna meteen aan de beurt bij de paspoortcontrole. Er worden vingerafdrukken en een foto van ons gemaakt en wat vragen gesteld.

Net als we denken dat we klaar zijn meldt de beambte dat wij door mogen lopen maar dat Ger moet meekomen naar een kamertje. Geen idee waarom. Wij halen de bagage van de band en verwachten Ger snel weer te zien.

Nou vergeet dat maar! Ger heeft bijna twee uur in dat kamertje doorgebracht!!!!

En wat moest hij daar dan allemaal doen zullen jullie je afvragen? Gewoon: op een stoeltje zitten tussen de andere slachtoffers en om het kwartier even naar de balie gecommandeerd worden om een vraag te beantwoorden. Verder gebeurde er helemaal niets. Wij konden Ger gelukkig in de verte zien zitten dus werden niet ongerust.

Als Ger eindelijk om 14.45 wordt “losgelaten” hebben we inmiddels onze vlucht naar Phoenix gemist. Welkom in Amerika, een leuk begin van de vakantie.

Marjon

Ik heb eigenlijk alleen maar leuke ervaringen met de immigrations. Toen ik in juni in Los Angeles landde was de beambte 'Beat It' van Michael Jackson aan het zingen (die net een paar dagen daarvoor was overleden). Hij vroeg of ik het nummer ook kende, waarop ik 'ja' zei. Stom natuurlijk, want toen was ik de klos en moest ik ook mee gaan zingen. Schaamde me dood, want iedereen in de rij achter me kon meeluisteren en lachte zich rot.
Ook de immigratie bij Port Angeles/Victoria en New York verliep heel gemoedelijk.

Mijn ervaringen zijn wisselend, van heel neutraal (niet vriendelijk, niet onvriendelijk), tot ronduit onbeschoft (tegen de Duitsers voor me zeggen dat het onverantwoord was dat hun 15-jarige dochter de enige was die een beetje Engels sprak, en dat ze de volgende keer maar beter Engels moesten kunnen spreken of anders hoefden ze helemaal niet meer naar "zijn" land te komen), tot goedgehumeurd.

Zoals al elders in een topic op het emigratieforum gemeld was het maar goed dat de Immigrations officer in Denver goedgeluimd was toen wij emigreerden, aangezien mijn vrouw voor de gein zei: "I wouldn't trust him - I think he needs a full body cavity search..."

Dento schreef:tegen de Duitsers voor me zeggen dat het onverantwoord was dat hun 15-jarige dochter de enige was die een beetje Engels sprak

Aannemende dat de ouders geen Engels spraken, had hij daar wel een beetje gelijk in, bv autorijden zonder dat je de, vaak tekstuele, verkeersborden adequaat kunt interpreteren.

Ook ik heb gelukkig goede ervaringen met Immigrations. Ik ben via verschillende steden Amerika binnengekomen:

- Los Angeles
- New York (JFK en Newark)
- Washington DC
- Philadelphia
- Chicago
- Boston
- Cincinnati
- Minneapolis

Bij al deze vliegvelden heeft het voor mij geen problemen opgeleverd. Wel is de ene immigration officicer wat vriendelijker dan de andere maar dat is soms nog wel te verkaren door de grote aantallen mensen die ze moeten verwerken en bij de één gaat het wat vlotter dan bij de ander. Zo vaak al gezien dat blijkt dat passagiers de papieren niet goed hebben ingevuld en het dus onnodig lang duurt voor ze immigrations gepasseerd zijn.

Mijn broer had ooit bij de 2e binnenkomst in Boston dezelfde immigration officicer als 4 jaar eerder. De immigration officicer herkende het aan zijn eigen paraaf. Dat levert dan natuurlijk gelijk leuk gespreksstof op.

Roland

6foot6 schreef:

Dento schreef:tegen de Duitsers voor me zeggen dat het onverantwoord was dat hun 15-jarige dochter de enige was die een beetje Engels sprak

Aannemende dat de ouders geen Engels spraken, had hij daar wel een beetje gelijk in, bv autorijden zonder dat je de, vaak tekstuele, verkeersborden adequaat kunt interpreteren.

Ja, want alle Amerikanen die naar Nederland komen kunnen natuurlijk Nederlands spreken en lezen

Marjon

Hier ook nog nooit problemen gehad. Ben vaak op DTW (Detroit) binnengekomen, maar ook op PHL (Philadelphia), CVG (Cincinnati) en DWF (Dallas-Fort Worth).

Op DFW kneep ik hem wel een beetje. Het systeem was daar iets anders, één hele grote rij, als je aan het begin kwam werd je vervolgens naar een andere rij gestuurd waar van uit je naar twee verschillende booths gestuurd kon worden. Ik stond bij 41/42. Bij 41 zat een norse Mexicaan die ik in de korte tijd dat ik er stond al 3 mensen naar secondary had gestuurd. Daar wilde ik dus absoluut niet heen gelukkig was de man bij 42 behoorlijk snel, waardoor ik nog NET op tijd 'gered' werd en bij hem mocht komen. Dat was een hele aardige, al iets oudere man, met wie ik nog een leuk praatje heb gehad over Blue Springs, MO.

Ikzelf heb wisselende ervaringen, meestal was men correct of zelfs vriendelijk, maar vaak ook niet. Ik ben meestal binnengekomen via ATL, JFK, MEM, CVG en BOS. Ik moet zeggen dat de laatste tijd zeker ATL enorm is verbeterd doordat ze erg zijn gaan inzetten op klantvriendelijkheid. Nadat ik mijn GC kreeg was het allemaal sowieso al stukken gemakkelijker natuurlijk en veranderden de tig vragen in een simpel "Welcome back".

Een keer was het wat penibel, toen vloog ik vanuit Montreal terug naar Atlanta. En dan heb je in Canada al de immigrationscontrole zodat je in Atlanta als een binnenlandse vlucht behandeld kunt worden en het allemaal dus veel sneller gaat. Hoe dan ook, mijn vriend en ik moesten in een aparte rij omdat ik toen nog geen GC had. Bij deed men vreselijk moeilijk, ze konden niet bevatten dat ik in Atlanta was voor twee weken en vervolgens voor drie dagen naar Canada was geweest. En waar mijn visum voor de VS dan wel niet was (had ik niet nodig, ik was gewoon legaal op het VWP). Toen moest ik de rij uit, mijn vriend werd toegeschreeuwd dat hij door moest lopen en kon mij dus niet meer zien. Tot overmaat van ramp kwam er een computerstoring net op dat moment en duurde het nog langer. Daarna mocht ik alsnog doorlopen. Maar omdat je op dat moment aan zo'n officer bent overgeleverd zit je toch wel even in de piepzak. Ik had niets te verbergen, alles wat ik deed was volkomen legaal en dan is het vooral een kwestie van kalm blijven.

Overigens sprak ik een tijdje geleden een Brit die voor zaken regelmatig in de VS moest zijn en werkelijk elke keer mee moest naar een apart kamertje om ondervraagd te worden. Hij had daarom al een B1 visum aangevraagd, maar dan nog ben je natuurlijk niet "veilig". Het bleek dat zijn naam precies hetzelfde "alias" was als een gezochte crimineel. Zoiets komt natuurlijk vaker voor en om die reden heeft CBP een speciale afdeling in het leven geroepen waar mensen die dit overkomt verhaal kunnen halen om de "red flag" bij hun naam weg te laten halen.

vana schreef:

6foot6 schreef: Aannemende dat de ouders geen Engels spraken, had hij daar wel een beetje gelijk in, bv autorijden zonder dat je de, vaak tekstuele, verkeersborden adequaat kunt interpreteren.

Ja, want alle Amerikanen die naar Nederland komen kunnen natuurlijk Nederlands spreken en lezen

Precies - die opmerking van de Immigrations Officer schoot bij mij ook in het verkeerde keelgat; alsof hij vloeiend Duits spreekt als hij naar Duitsland op vakantie zou gaan.

Wat ik ervan opving, spraken ze wel een paar woorden Engels, maar konden ze geen hele gesprekken voeren. Ik denk dus dat het qua autorijden wel mee zou vallen - vooropgesteld dat ze dit inderdaad zouden gaan doen; niet iedereen die naar de VS komt zal er een auto gaan besturen...

Het is eigenlijk wezenlijk ook niet anders dan als wij op vakantie gaan naar Turkije, of Griekenland, of Spanje, of zelfs Frankrijk: we spreken dan ook de taal niet (en niet overal in die landen kun je je met Engels redden), maar gaan wel vrolijk erheen (en rijden er ook ).

Om nog maar niet te spreken van de vele immigranten in dit land, die vrijwel geen woord Engels spreken!

¿Que?

De laatste keer dat ik rechtstreeks op Orlando vloog met Martinair, deed een officer heel moeilijk tegen mijn dochter. Hij ging haar allemaal vragen stellen, in het engels...ze was toen 11 of 12 en beheerste dat nog niet zo goed. De manier waarop vond ik erg vervelend, ik zag dat ook Ruby het niet prettig vond en beantwoorde dan ook zijn vraag, dat vond hij dus weer helemaal niets....dat was een nare situatie. Gelukkig mochten we wel doorlopen.

De keer daarna mocht Ruby binnen met haar Amerikanse paspoort en ik moest eigenlijk in de andere rij, maar liep toch met haar mee. Deze officer wilde mij dan ook aan de kant sturen, maar toen ik aangaf dat ik haar moeder was en haar als 12-jarige liever niet alleen op het vliegveld liet wachten, had hij daar alle begrip voor en maakte nog de opmerking "Yep, be carefull....".

vana schreef:

6foot6 schreef: Aannemende dat de ouders geen Engels spraken, had hij daar wel een beetje gelijk in, bv autorijden zonder dat je de, vaak tekstuele, verkeersborden adequaat kunt interpreteren.

Ja, want alle Amerikanen die naar Nederland komen kunnen natuurlijk Nederlands spreken en lezen

Marjon

De Nederlandse verkeersborden zijn symboolborden dus ook te "lezen" als je geen nederlands spreekt.
Helaas weten we niet hoe de betreffende officer over reislustige landgenoten denkt.

Dento schreef:
Wat ik ervan opving, spraken ze wel een paar woorden Engels

Je eerdere bijdrage was dus onjuist.

Op onze eerste reis, 1999, werden we vanaf het vliegtuig in een lange rij achterelkaar, er was geen ruimte om naast elkaar te lopen, richting immigrations gedirigeerd.
Onderweg stonden er officieren met geweren en honden die doelbewust naar bepaalde mensen werden gestuurd.
Zo ook naar ons, Rob werd uit de rij gehaald en moest wat vragen beantwoorden, ik was gewoon mee gegaan, werd niks van gezegd en ik kreeg alleen de vraag of dit mijn husband was.
Paspoort werd bekeken en er werd nog een krabbel ergens op gezet en verder alles oké.
In 2003 stonden we in de rij voor immigrations in Minneapolis, werd Rob er weer uit gepikt en ik ook weer gewoon mee, werd toen zeer onvriendelijk verteld dat ik door moest lopen en in de rij moest gaan staan.
De vragen die Rob kreeg gingen over eventuele verslaving zoals drank en drugsgebruik.

Alle andere keren geen problemen gehad, soms heb je er hele leuke en vriendelijke bij, zo hebben we een keer mee mogen kijken naar alle gegevens die op de computer tevoorschijn kwamen en kregen daarbij nog uitleg ook.

RNA schreef: Ik ben eigenlijk wel benieuwd, wie is er nou daadwerkelijk eens teruggestuurd naar Nederland, Dan heb ik het natuurlijk niet over de mensen met een strafblad die proberen te reizen zonder dit aan te geven enz. Gewoon mensen die op vakantie willen, maar waarbij de immigrations het niet vertrouwde.. deel je verhaal en de afloop!

Ik zit redelijk dicht bij het vuur en ik kan je vertellen dat het aantal reizigers, vertrokken vanaf Schiphol, die in de VS geweigerd worden en als inadmisseble worden teruggestuurd, nihil is. Er is voor vertrek naar de VS al zoveel controle (API, ESTA, documentcontrole etc.) dat de daadwerkelijke grenscontrole bijna een formaliteit is.

http://en.wikipedia.org/wiki/United_Sta ... issibility

6foot6 schreef:Je eerdere bijdrage was dus onjuist.

Ik zou liever zeggen "onvolledig": je kunt best een paar woorden Engels spreken, maar dat wil nog niet zeggen dat je ook een gesprek kunt houden; de dochter was degene die wel een gesprekje kon voeren. Ik spreek ook een paar woorden Spaans, maar kan er geen gesprek in houden. Als mij iets in Spanje zou overkomen en er was niemand die Engels sprak, dan zou het voor mij ook heel moeilijk worden om me verstaanbaar te maken.

Maar als jij het "onjuist" vindt, dan mag dat, hoor...

Hoe dan ook, ik denk dat het punt wel duidelijk was: je kunt niet een buitenlandse toerist aanspreken op het feit dat hij/zij de taal van het bezochte land niet spreekt.