Het diepe zuiden, Florida en familiebezoek

[A3]

Hallo allemaal,

Vanaf morgen, ca. deze tijd, zal ik de eerste dag posten van ons reisverslag 2012.
Veel leesplezier allemaal!



MVG

A3

[Ebelix]

Go A3 laat ons weer genieten van jullie reis.

[A3]

TEASER

Alvast een korte teaser voor het vanavond te plaatsen 1e verslag.....

Wat hebben wij o.a. allemaal beleefd en........ wat gaan jullie allemaal meebeleven???

* dolfijne(n)sex


* pech ‘duo’: autopech & motorbootpech


* tubing ‘trio’ : op een wild water rivier, op een lazy river en op een meer achter een speedboat
* beren op de weg
* gevalletje ‘poison hot line’ bellen
* optreden van een Nederlands gezin in de langstlopende radioshow ter wereld


en nog veel meer.............

[A3]

DAG 1, 29 JUNI 2012: pikante stewardessen...........

In plaats van de vooraf afgesproken 12 uur, heeft Pa eigenhandig besloten om de vertrektijd aan te passen naar half 12...... Gelukkig past dat dit jaar volledig in de planning want in tegenstelling tot andere jaren, zijn we ruim op tijd klaar met pakken en laden. Er wordt voor drie weken afscheid genomen van Jasper en van Opa, die beiden de moeite hebben genomen om naar Heesch te komen. De komende drie weken zullen we het diepe zuiden van de VS (nog) onveilig(er) gaan maken. We vliegen intercontinentaal met Arkefly naar Toronto en van daaruit verder.

De rit naar Schiphol verloopt meer dan voorspoedig, en bij vertrekhal drie staat, zoals afgesproken, een mannetje van Good Parking die onze Multipla en bijbehorende sleutel overneemt en de auto veilig zal parkeren (naar wij hopen). Wij gaan naar binnen voor het inchecken en zijn inderdaad een kwartier later vier koffers lichter. In totaal vertegenwoordigt dit 92 kilo (4 x 23kg). Met Arkefly mogen we weliswaar 35kg per persoon meenemen naar Toronto, maar aangezien we na aankomst doorvliegen naar Atlanta met een vlucht van Delta waarbij de bagagelimiet 23kg is, hebben we maar besloten om ons aan de tweede, en dus laagste, limiet te houden.

De vluchttijd bedraagt acht uur en we zitten in de Comfort Class lekker ruim. Arkefly biedt naast Comfort Class ook nog Personal Entertainment aan, en die optie hebben we ook maar genomen; het lijkt me wel leuk om aan boord van een Boeing 767 persoonlijk geëntertained te worden...... Helaas, het betreft hier geen op verzoek dansende stewardessen of iets dergelijks, maar een DVD speler waarop een aantal films en comedy’s staan: ook aardig.....

Buiten het feit dat in de aantekeningen van mijn dochter vermeld staat dat ik me tijdens de vlucht irritant gedraag(?), zijn er geen bijzonderheden totdat we op Toronto Airport aankomen. Omdat we op rij zeven zitten zijn we namelijk supersnel het vliegtuig uit en kunnen we in een razend tempo door customs. Als eersten bereiken we dan ook de bagagebanden om onze koffers te grijpen. Helaas staan we daar een uur later nog: er is een probleem met de bagage uit ons toestel. Na uiteindelijk een volle 90 minuten gewacht te hebben zijn we weer 92 kilo zwaarder en kunnen we op weg naar National Car Rental. Daar krijgen we in plaats van de gereserveerde full size auto een gratis upgrade naar een SUV, en even later scheuren we in onze Mitsubishi Outlander op weg naar het Hilton Garden Inn Hotel in Mississauga, op zo’n 10 minuten van de luchthaven. Het hotel is prima maar inmiddels heeft ook de honger toegeslagen. Na een korte afweging tussen het laten bezorgen van pizza of zelf even uit gaan eten, laat de gedachte aan een sterke tomaat-knoflook geur op de kamer voor het slapen gaan, de balans doorslaan naar het laatste. Vijf minuutjes later zitten we aan tafel bij een gecombineerde Wendy’s / Tim Hortons vestiging. Tim Hornton is een beetje te beschouwen als de Canadese variant op Starbucks, en Wendy’s is.... ja is Wendy’s: burgers, chili cheese fries en salades. Lekker! Daarna weer terug naar het hotel en lekker slapen.

[A3]

DAG 2, 30 JUNI 2012: last minute news from CNN

Waarschijnlijk door de omgekeerde jetlag zijn we een half uur te vroeg wakker. Tijdens het aankleed- en wasproces lopen we echter 5 minuten vertraging op, waardoor onze netto voorsprong op het moment dat we in de auto stappen, nog maar 25 minuten bedraagt. Vandaag is ons eerste doel de luchthaven van Buffalo in de V.S. Onze vlucht vandaar naar Atlanta vertrekt om 11:00 uur, waardoor we na aftrek van de geschatte reistijd van 80 minuten nog ruim 130 minuten speling hebben. De rit loopt tot aan Niagara Falls lekker vlot. In Niagara Falls, Canada, splitst de rijbaan in tweeën. De linkse baan gaat naar de grens, de rechtse baan het centrum in. We kunnen, bij wijze van spreken, de watervallen al horen, zo dichtbij zijn we, maar toch duurt dit laatste stuk wel heel erg lang. Er staat een file en die schiet echt voor geen meter op. Na een minuut of twintig blijkt waarom; vele ‘natives’ weten hoe het hier werkt en nemen met grote snelheid keurig de volledig lege rechterrijbaan die richting centrum gaat, om zich op het laatste moment te bedenken en toch richting de VS te willen. Ze gooien de auto er links tussen en daarom moeten wij maar wachten. En wachten. En wachten....

De 25 minuten voorsprong die we vanmorgen per ongeluk hebben opgebouwd zijn we inmiddels al lang en breed kwijt. Uiteindelijk schieten we stukje bij beetje toch wel op, en midden op de brug over de rivier kunnen we aan de rechterzijde zowel de American Falls aan Amerikaanse als de Horseshoe Falls aan Canadese zijde duidelijk zien liggen. Meteen aan de overkant van de brug splitst de weg zich in wel 16 of 17 rijbanen met een ‘immigrationshokje’ ernaast. Wij kiezen rijtje nummer 13. De dienstdoende officer confiskeert onze paspoorten en kleedt ons uit: hij vraagt ons het hemd van het lijf. Bovendien besluit hij om ons maar eens kennis te laten maken met zijn collega’s in het nabijgelegen immigrationsgebouw. Of we onze auto maar even willen parkeren en naar de second floor willen gaan. De klok tikt uiteraard vrolijk verder en het halen van onze vlucht naar Atlanta wordt steeds onwaarschijnlijker. Eenmaal bij immigrations komen we op de tweede etage terecht in een grote wachtruimte vol met lotgenoten. Lotgenoten uit Mexico, uit China, uit India, werkelijk overal vandaan. Via een omroepsysteem wordt aangegeven als je aan de beurt bent. Na een minuut of twintig mogen we door de deur naar binnen en begint het vragenuurtje opnieuw. Ditmaal verloopt het echter nog trager en bovendien is de collega van de officer uit immigrationshoke nummer 13 iemand die erg graag en uitgebreid met collega’s praat over cows & calves. Het lijkt hier wel een eeuwigheid te duren en de fase dat ik me zorgen maak of we onze vlucht nog gaan halen is nu wel voorbij; dat gaat ons zeker niet meer lukken!

Uiteindelijk krijgen we onze paspoorten terug en na betaling van 24 hele US dollars hebben we toestemming om Amerikaans grondgebied te betreden. We hebben nu nog exact 55 minuten voordat onze vlucht vertrekt. TomTom vertelt ons dat de luchthaven nog 28 minuten driven is. 55-28=27. Is dat genoeg??????

Het gaspedaal gaat door de vloer heen en ik rijd zomaar 3 minuten van de TomTom tijd af. Ik drop de drie dames en al hunn ‘gepäck’ bij de vertrekhal en spoed me naar de Car Rental Return. Gelukkig wist ik nog uit 2008, toen we ook op Buffalo Airport waren, dat de Car Rental Return hier echt heel dichtbij is. Het inleveren van de auto gaat supersnel, en na een lift en het oversteken van de straat sta ik in de vertrekhal. Aldaar staan drie zwetende dames hevig naar me te zwaaien. Delta wilde zowiezo mijn koffer niet inchecken zonder mijn fysieke aanwezigheid, dus dat moet eerst nog. Het kan allemaal nog net! We rennen door security, onderwijl onze schoenen en riemen uit- en aandoend, onze laptop en iPad uit- en in de koffer pakkende en sprinten naar de gate. Het boarden is bijna afgerond, maar we zijn nog net op tijd.................

In alle consternatie zijn we, zo blijkt nu, totaal vergeten te ontbijten. En helaas breekt dit Ellen een beetje op. Zeker na de sprint door de luchthaven en de benauwde vliegtuiglucht wordt ze nu een beetje misselijk. Vervelend...... Gelukkig doorstaat ze de vlucht goed, en eenmaal aangekomen in Atlanta gaan we lekker op ons gemakje met het treintje naar de bagagebanden. Ik ga onze auto ophalen terwijl de drie dames w88 bij bagagebelt nummer drie op onze vier koffers. Helaas verschijnen daar nul Nederlandse bagagestukken. Ook nul andere trouwens. Plotseling verschijnen op belt nummer een, twee van onze koffers. En vlak daarna ook nummer drie. En weer vlak daarna geen meer. We missen dus een koffer. Die van Linda nog wel. Meteen dreigt Linda om het land direct weer te verlaten als ze haar koffer niet krijgt. Ze is in alle staten J

Ellen en Linda lopen naar de Delta servicedesk en krijgen daar te horen dat Linda’s koffer de vlucht gemist heeft. Op zich niet gek na ons gehaast in Buffalo, maar evengoed vervelend. Ik sta inmiddels voor de deur geparkeerd met mijn Hyundai Santa Fe die, dat denken we althans op dit moment, de komende 19 dagen onze metgezel zal zijn. Aangezien Delta beloofd heeft dat de koffer op de volgende vlucht meekomt, een feit dat bovendien bevestigd wordt door het ingeven van het kofferlabelnummer op de track en trace faciliteit van de Delta website , dienen we ons dus de komende twee en een half uur in Atlanta te vermaken: geen punt! Maar, first things first, onze magen protesteren namelijk inmiddels hevig. De borden ‘FOOD AT THIS EXIT’ vergemakkelijken onze zoektocht naar een geschikte eetplaats aanzienlijk, en dientengevolge zitten we tien minuutjes later aan tafel bij Subway. We vallen ook nog eens met onze neus in de (avocado)boter, want het zijn de ‘SUBWAY AVOCADO WEEKS’.

Na onze heerlijke subs Veggie, Meatball, Tuna en natuurlijk Beef chipotle avocado, rijden we naar downtown Atlanta en zien in onze Hyundai dat de buitentemperatuur ondertussen is opgelopen tot 106 graden. TomTom is echter een heel klein beetje onduidelijk en wij zijn een heel klein beetje DomDom, want we rijden twee keer langs ons doel voordat we doorhebben waar we kunnen parkeren. Het is buiten echt onmetelijk heet en de dames verwisselen dus ‘en plein public’, midden in downtown Atlanta, hun lange voor een korte broek. In het centrum zoeken we snel verkoeling bij het CNN center. Dit is een groot complex met allerlei eetgelegenheden, hippe winkeltjes en de CNN studio’s. In het center kopen we eerst kaartjes voor de tour van 16:15 uur door de CNN Studio’s en aansluitende bezoeken we de CNN shop, de Cartoon Network shop, de Baseball Shop en de Toilet shop. De laatste is een betegelde ruimte met allemaal deuren erin waarachter toiletpotten staan; een interessant fenomeen J. Voordat onze tour begint hebben we nog tijd voor een ijsje cq milkshake cq strawberry shortcake cq fruitcup bij de inpandige Wendy’s cq Chick-fil-A en kijken we nog even naar – hoe toepasselijk – het CNN breaking news. Het blijkt overal snikheet te zijn in de VS en overal worden hitterecords gebroken. Dat belooft dus wat voor ‘the days ahead of us’..........



Daarna is het tijd om via detectiepoortjes en de langste roltrap ter wereld die op slechts twee punten vastzit , het CNN studiocomplex te betreden. Onze guide heet Chris en hij vertelt enthousiast over het ontstaan van CNN. We krijgen een film te zien en bezoeken diverse studio’s en de newsroom. Vooral de weather Studio is erg leuk om te zien. Met behulp van de grote blauwe wand – die hier opvallend genoeg ‘green screen’ heet, wordt o.a. uitgelegd hoe in de films van Harry Potter de invisibility cloak gebruikt wordt. De trucs van Harry Potter blijken dus al jarenlang door Erwin Krol en Peter Toffifee, pardon Timofeef, gebruikt te worden zonder dat wij het weten...... Unbelievable.

Na de interessante tour gaan we weer naar buiten en lopen we via het Olympic Park naar onze auto. In het Olympic park is het poepiedruk met mensen die verkoeling zoeken boven de fonteinen die hier continue lekker koel water spuiten. Het ziet er verleidelijk uit.

We rijden dan snel richting vliegveld om Linda’s koffer op te halen, maar niet nadat we weer een tussenstop maken bij Subway. Dit keer niet om te eten, maar om Anja’s vestje te halen. Dat lag op de verkeerde bagagebelt of was niet in het juiste vliegtuig mee gekomen. Of ze was het gewoon vergeten, dat kan ook....... Onze volgende bestemming ligt op ongeveer anderhalf uur ten noordoosten van Atlanta en heet Commerce: daar staat namelijk het Best Western waarin we via Priceline een kamer geboekt hebben. Onderweg maken we nog een korte stop bij een Hindu Tempel die – als je niet beter zou weten – je de indruk geeft op een uur van – pak ‘m beet - New Delhi te zitten in plaats van Atlanta.

Tussen de Hindu tempel en Commerce in komen we tot twee keer toe langs een filiaal van een supermarktketen die we nog niet kennen: Piggly Wiggly. Om onverklaarbare reden groeit deze naam gedurende de reis uit tot favoriete bijnaam voor schrijver dezes....... Aangekomen in Commerce krijgen we een free upgrade naar een suite met daarin een heeeeeel groot bed en een sofabed. De drie dames kruipen gezellig naast elkaar en Pa moet het doen met het opklapbedje. Maar met zijn postuur is dat geen enkel probleem. Voordat er echter ook echt gesnurkt gaat worden gaan we eerst nog even lekker zwemmen en bestellen we Pizza bij Papa John: heerlijk!

[A3]

DAG 3, 1 JULI 2012: een dag van twee dingen: 1. snoep verstandig, eet een appel 2. twee emmers water en een mirakel

Deze ochtend maken we, als rechtgeaarde Hollanders, uiteraard gebruik van het gratis complimentary breakfast van onze Best Western. Even vanzelfsprekend is het dat Anja en ik beiden nog een volle beker met koffie meenemen die we onderweg lekker op kunnen slurpen. Onderweg betekent in dit geval op de route tussen Commerce en Cornelia, onze eerste stop van vandaag. Cornelia ligt nog in de staat Georgia, zo’n 40 mijl ten zuiden van de grens met North Carolina. Er zijn niet echt zaken waarom Cornelia bekend staat, en de naam komt in reisgidsen ook niet voor. De reden dat we er toch een stop maken is hem gelegen in het feit dat de naam van Corneila voorkomt op de site http://www.roadsideamerica.com. Op deze site zijn een heleboel zinnige en onzinnige eigenaardigheden te vinden over Amerikaanse plaatsen en steden. Of we vandaag iets aan zullen treffen wat in de eerste (zinnige) of in de tweede (onzinnige) categorie valt is lastig te voorspellen. We zullen het straks, als de koffiebekers leeg zijn, weten.

1. snoep verstandig, eet een appel
Er zijn veel zaken in het leven die appel kunnen bevatten: bijvoorbeeld frisdrank, taart en moes – of sauce zoals ze hier zeggen. Ook spreekwoorden en gezegden kennen de vrucht goed: de appel die niet ver van de boom valt, de appels die je niet met peren mag vergelijken, het appeltje dat je met iemand nog te schillen hebt, enzovoort. Hier in de VS kunnen ze er ook wat van; appels zijn een veel voorkomende vrucht en worden veel gegeten. Een groot verschil met de appels zoals we die in Nederland kennen is echter wel het uiterlijk. Om een of andere reden geven ze in Amerika de voorkeur aan dieprode appels die glanzen alsof ze met een laagje glansvernis zijn bestreken. Je ziet ze aan ontbijttafels, in de supermarkt en bijvoorbeeld als dessert bij een maaltijd in het vliegtuig. In Cornelia hebben ze het spreekwoord ‘appeltje voor de dorst’ goed begrepen, want hier hebben ze een standbeeld opgericht voor het fruit dat in deze plaats het meest verbouwd wordt: inderdaad, de dieprode appel. En wie wat bewaard, die heeft wat! Dit standbeeld zorgt er namelijk voor dat horden met toeristen dit plaatsje aandoen en zich met de in Cornelia en omstreken wereldberoemde appel willen laten fotograferen. Ook deze ochtend is het werkelijk gigantisch druk in Cornelia; we kunnen onze auto ternauwernood parkeren tussen de andere voertuigen van niks, nergens, niemand en nie. Met andere woorden, we zijn hier helemaal alleen. Sterker nog, het zou ons niks verbazen als alle inwoners van Cornelia er zelf ook niet zijn, zo rustig is het hier.
FOTO APPEL
We laten ons met het appelstandbeeld (ja, ook in standbeelden schijnen appels te zitten) vereeuwigen en drentelen wat rond op het nabijgelegen treinstation, ‘Cornelia Centraal’. Op ‘Cornelia Centraal’ vinden we ook een onvoorstelbaar toepasselijk bruggetje; een bruggetje naar het volgende onderwerp om precies te zijn. We treffen hier namelijk een oude spoorwagon aan met het opschrift ‘Tallulah Falls’, een plek waar we later deze dag naar toe zullen gaan.
FOTO TALLULAH TREIN
Voordat we echter bij het Tallulah Gorge State Park aankomen is er eerst nog een tussenstop voorzien drie hoog achter; dat is namelijk het woonniveau van een aantal geiten hier. Een in principe onbetekend winkeltje met een onbetekend assortiment op een onbetekenende locatie, is zowaar een toeristische attractie geworden. De uitbater heeft namelijk voor zijn kudde geiten een voor deze diersoort unieke woonplek bedacht: boven op het dak! Met emmers en takels kun je wat wortels en hooi naar boven takelen en zodoende dus in deze geitenflat hetzelfde gevoel krijgen als pak ‘m beet de bezorger van Domino Pizza. Of geiten ook tips geven is mij niet bekend…..
FOTO GOATS ON THE ROOF
2. twee emmers water en een mirakel!
Na deze korte stop dan eindelijk op naar het hoofddoel van vandaag: Tallulah Gorge State Park. Slechts een kort stuk van de US441 ligt dit mooie park, wat hoofdzakelijk bestaat uit de diepe kloof die hier ligt en waar de Tallulah River door heen stroomt. Het park ligt tegen de grens aan van het Great Smokey Mountains National park, een van de meest bezochte nationale parken van de VS. Het is een bos- en bergachtig gebied waar het normaliter begin juli zo tussen de 25 en 30 graden is. Maar niet nu. Sinds een week of wat worden er elke dag warmterecords gebroken, zo ook vandaag. Het kwik schommelt rond de 40 graden. Soms schommelt het naar 39, een uurtje later schommelt het naar 41. Bottom line: het is erg warm. Wij beginnen dan ook maar op de koelste plek van dit State Park: het volledige air-conditioned visitor center. Dit center is er een van de betere soort; groot, een nette en mooie ruimte van een aantal verdiepingen waarin diverse diorama’s, opgezette dieren en displays met uitleg zijn te vinden. De dienstdoende park ranger is erg verheugd als hij ons ziet; ‘aha, even more Dutchies!’ Hij zegt dat er hier bijna meer Nederlanders dan Amerikanen komen. Zal wel lichtelijk overdreven zijn, maar geeft wel aan dat er hier relatief veel landgenoten komen. De ranger is echt supervriendelijk en geeft aan dat de permits voor een hike door de gorge helaas op zijn. Deze worden er per dag slechts 100 uitgegeven en deze zijn dan ook vaak al vroeg op de dag, meestal voor half negen, uitgegeven. Gelukkig biedt onze instelling de ranger wat troost: wij zijn niet van die beroepswandelaars. Een klein eindje kunnen we nog wel aan, maar met deze temperatuur helemaal door de kloof hiken zien wij niet zitten. En voor alle duidelijkheid: was het 5, 10 of 15 graden koeler geweest, dan ook niet…. J
FOTO VISITOR CENTER
We besluiten mede naar aanleiding van het advies van de ranger om de North Rim te lopen. Op deze manier kun je alle belangrijke watervallen in het park zien en bovendien is deze qua tijd nog te behapstukken: anderhalf tot twee uur. We beginnen met het westelijk deel en dit daalt aanvankelijk een stukje om daarna redelijk omhoog te gaan. Er is hier geen sprake van trappen o.i.d., maar gewoon van een steil bospad. Na het eerste stuk wil ik al stoppen, maar als ik hoor dat het niet veel verder meer is naar het hoogste punt bijt ik op mijn tanden, tap ik al het zweet van mijn hoofd af (twee volle emmers) en loop door.
FOTO TWEE VOLLE EMMERS
Vanaf het hoogste punt kun je diep de kloof in kijken en als we hier uitgekeken zijn lopen we naar het oostelijke deel van de route. Vanaf het uitzichtspunt daar, kun je ook mooie watervallen zien en tevens begint hier de lange trappenserie naar de hangbrug, via welke je de kloof kunt oversteken naar de south rim. Het aantal treden tot de hangbrug is 347. Gelukkig zijn de trappen zodanig gelegen dat je grotendeels in de schaduw kunt lopen, dus dat scheelt een stuk. Bovendien zijn er om de zoveel treden bankjes gemaakt zodat je kunt rusten indien nodig. Aangekomen bij de hangbrug trekken we een paar foto’s (speciaal zo geformuleerd voor Vlaamse lezers J) en stellen we vast dat door de afdaling van slechts 221 extra treden je helemaal beneden bij de rivier in de kloof kunt komen. Doen we!!
FOTO HANGBRUG
Ik ben – uiteraard als meeste geholpen door de zwaartekracht – als eerste beneden en geniet al een minuut of vijf van het uitzicht als de rest ook komt. Op het platform hier naast de rivier staat ook een ranger waar we even een praatje mee maken. Hij gaat zo direct de kloof in om de wandelaars aldaar te controleren op permits.
FOTO GORGE & WATERVAL
Na uitgerust te zijn van de enorme krachten die gravity op ons heeft losgelaten gaan we weer omhoog. Ik ga als eerste omdat ik veronderstel onderweg toch wel door de drie fittere dames ingehaald te worden; en dat is dan ook al snel het geval. Op ongeveer de helft van het aantal treden (zo’n 284 dus) wachten we even allemaal op elkaar, we zijn tenslotte met z’n vieren op vakantie nietwaar, om gezamenlijk te rusten. Daarna vervolgen we onze weg met, daarin moet ik eerlijk zijn, zo om de vijftig treden een uitpufstop. Eenmaal bovenaan staan twee bankjes waarvan er een nog vrij is, dus daar vlijen we ons neer. Nadat we op de route o.a. Oceana Falls en Bridal Veil falls gezien hebben, begint onder mijn voeten spontaan Sweaty Falls te ontstaan; met een razende kracht valt het zoute water hier bulderend de kloof in……
Het bankje naast ons wordt bezet door een oudere mevrouw en meneer waarvoor ik oprecht hoop dat ze niet naar beneden gaan: ze zullen het niet levend redden om weer boven te komen. De kans dat ze dit gaan doen is ook niet erg groot gezien het feit dat ze hun dochter bij hebben die in een rolstoel zit. En ik heb in mijn 48 jarige leven al veel gezien, maar nog nooit dat iemand in een rolstoel 568 treden af ging (en weer op…….). We wisselen wat wetenswaardigheden met het trio uit, waarvan blijkt dat ze uit Miami komen. Pa is een veteran, ze zullen zich wel afvragen waarom wij als hij dat meldt, niet spontaan opspringen, onze hand op de borst leggen en het Amerikaanse volkslied beginnen te zingen, en ze zijn hier gisteren naar toe gereden. Pa is tijdens zijn actieve dienst ook in Europa geweest (Duitsland natuurlijk), en de familie waarschuwt ons alvast voor de politie in North Carolina: they are crazy! Maar deze drie mensen zelf zijn nog crazier! De dochter stelt voor om naar beneden te gaan! Dan gebeurt er een wonder: ze staat op uit de rolstoel! Daar bleek ze namelijk gewoon even gerust te hebben: de rolstoel is eigenlijk voor Pa……………….

We halen bij het visitor center weer een nieuwe voorraad water en kruipen weer de koelte van onze Hyundai Santa Fe in. Na een aantal kilometers hebben we onze discussie afgerond waar we gaan eten; het maakt eigenlijk niet zoveel uit als het maar snel is: we hebben namelijk allemaal erge trek. De eerste fast food keten waar we langs zullen rijden – m.u.v. MacDonalds, daar kunnen we thuis al vaak genoeg naar toe – zal extra Nederlandse omzet krijgen. De gelukkige is: Dairy Queen! Als we binnen komen is het nog niet zo druk en we hebben dus uitgebreid de tijd om onze keus te maken: twee maal cheese strips in a basket en twee maal quesedillas in a basket: het smaakt voortreffelijk! Anja presteert het hier om bij haar frietjes geen vier, geen vijf, geen zes maar zeven zakjes mayo naar binnen te werken. Dat betekent een gemiddelde van vier stukjes friet per zakje: een nieuw Nederlands record! Als wij halverwege het eten zijn, en Anja dus net haar vierde zakje mayo heeft opengescheurd, zien we dat het inmiddels hartstikke druk is geworden. Aan de gevel zitten mensen onder een luifel. Deze luifel hangt dus aan de binnenkant, maar door de luifel lijkt het alsof ze buiten zitten: grappig!
Voordat we nu naar Cherokee, North Carolina rijden, hebben we nog een stop te gaan: Bridal Veil Falls; daar loopt een weg onder een waterval door, waardoor je dus met de auto er achterlangs kunt rijden: grappig! Eenmaal daar aangekomen blijkt dit inderdaad te kloppen, maar de hoeveelheid water die nog van de Falls komt is niet echt groot. Toch schieten we wat plaatjes voordat we doorrijden. Cherokee blijkt een toeristenplaatsje te zijn dat zich helemaal richt op zijn indiaanse verleden: het is dan ook ruim voorzien van souvenirwinkeltjes, wigwams en mensen met indiaanse kledij. Ons hotel hier, het Baymont Inn, is van buiten een dertien in een dozijn gebouw, maar van binnen uitermate mooi en netjes. De kamer is ruim en de mensen aan de receptie zijn zeer vriendelijk en behulpzaam. We rusten wat uit op de kamer, kijken het laatste nieuws op TV en testen WiFi dmv whatsappen en facebooken: vakantieman, gezellig hè?
FOTO BAYMONT
’s Avonds rijden we ‘het centrum’ in en eten gezellig een hapje bij ons favoriete restaurant: Taco Bell. Meer dan tien taco’s, nacho’s en burrito’s later schuiven we in het centrum aan bij een two man band die gezellig in de open lucht wat nummers van de Eagles spelen. Het is een gezellig geheel in dit (water)parkje waar kinderen spelen, ouderen op bankjes zitten en een mevrouw van meer dan middelbare leeftijd een poging doet om bewegingen voort te brengen die ons moeten doen denken aan line dancen. Dat lukt net…… Daarna gaan we lekker slapen.

[Mark & Martine]

leuk leuk leuk....ga jullie verslag weer op de voet volgen

[Liz]

Ik lees mee !!

[A3]

DAG 4, 2 JULI 2012: een zeer wat(t)erige dag



Na een nacht goed geslapen te hebben in het Baymont Inn gebruiken we hier ’s morgens uiteraard ook het ontbijt. We zijn er weer vroeg bij, want voor vanochtend staat een spannende excursie op het programma: white water raften! Naar onze ‘outfitters’(zo noemen ze dat hier) is het ongeveer 35 minuten rijden, en onderweg passeren we langs de Nantahala rivier diverse andere bedrijven waar je kunt raften. Aangekomen bij ‘onze’ club, parkeren we onze auto en melden we ons bij de check in balie. Het lijkt hier een gemoedelijke boel, met overal bussen, peddels, kano’s, vlotten etc.


We hebben o.a. bij deze club ( Adventurous Fast Rivers Rafting) geboekt, omdat ze op Tripadvisor als numero uno te boek staan; vaak een teken van betrouwbaarheid, Op internet staat onder FAQ het volgende te lezen op de website van Adventurous Fast Rivers Rafting:



6. IS IT SAFE?
Statistically your drive here is more dangerous than rafting down the Nantahala River. We provide you with thorough instruction, safety equipment and the best possible service we can. Adventurous Fast Rivers Rafting has an excellent safety record, but rafting like all outdoor activities comes with some risk. A signed acknowledgment of risk and liability release is a prerequisite to rafting with any company.



Vooral het ‘some risk’ deel staat in zeer schril contrast met de waiver die we ter plaatse in dienen te vullen. Daarin staat in dikke zwarte letters dat je je ervan bewust bent deel te nemen aan een activiteit die zeer grote risico’s inhoudt en dat de gevolgen zelfs volledige verlamming of de dood kunnen zijn.Tja, toen hebben we maar niet getekend, zijn niet wezen raften en zijn lekker naar huis gegaan...... Nee dus. We hebben een fake handtekening gezet – gek genoeg controleert toch niemand die – en ons ingeschreven voor de eerste tocht van half tien. De Nantahala rivier is een zogenaamde ‘controlled river’ , hetgeen inhoudt dat de dam die aan het begin ligt ,sporadisch geopend wordt om meer water door te laten, maar dat er normaliter een constante ‘flow’ is van water en dat er dus weinig variatie in de waterstand is. Behalve dan vandaag; het heeft namelijk de afgelopen nacht gigantisch geregend en dientengevolge staat het water veel hoger dan normaal. Een leuk voordeel als je gaat raften..... Ook is het water relatief gezien veel warmer dan normaal. Normaal wordt het water namelijk aan de onderkant van de damwand doorgelaten, hetgeen betekent dat het water ook uit het onderste deel van het meer komt. En onderin het meer is het water het koudst...... Normaal gesproken wordt de Nantahala dus het gehele jaar door gevoed met water van ca. 10 graden. Erg koud dus als je uit je raft valt. Maar omdat een groot deel van het water van vandaag dus regenwater is, blijkt de temperatuur aanmerkelijk hoger; weer een voordeel bij het raften.
Rond de klok van negenen krijgen we allemaal ons life vest aangemeten en krijgen we uitleg over de do’s en dont’s. We leren o.a. een aantal commando’s – ik weet dat dit eigenlijk weinig zin heeft, want mijn drie dames reageren thuis ook totaal niet op commando’s -, waaronder ‘forward’ , ‘back’, ‘left’ en ‘right’. Hoe moeilijk kan het zijn, dat raften? De twee belangrijkste zaken zijn het vastzetten van je voet onder de rand, zodat je, bij onverwachte hevige schokken en schommelingen, niet uit de boot keilt. Vervolgens rijden we met de bus met aanhanger een paar mijl stroomopwaarts en daar worden we te water gelaten. Naast ons gezelschap zijn er nog twee kano’s en twee andere rafts, waaronder één onbegeleid en één met een vader en twee dochters met gids. Uiteindelijk krijgen wij Amanda als gids toegewezen en zodoende zit ik niet met drie – zoals normaal - , maar met vier vrouwen – letterlijk- opgescheept; dat noemen ze dan vakantie.... J.
Als we te water zijn hangt er op sommige plekken een mysterieuze mist boven het water; dit geeft het geheel een sprookjesachtig mooie omlijsting. Ons sprookje wordt echter ruw verstoord, omdat onze gids, Amanda dus, achterover de boot uit keilt. Zij schrikt zich natuurlijk het spreekwoordelijke hoedje, maar wij nog veel erger: hoe gaan we dit doen zonder gids?????? Gelukkig is Amanda behendig genoeg om zich snel weer aan boord te hijsen, maar voor het vertrouwen is het niet echt goed natuurlijk....... Zouden vrouwen behalve niet kunnen rijden, ook niet goed kunnen varen???
In elk geval beweert Amanda dat het nog nooit eerder gebeurd is en wij beloven onze monden op slot te houden zodat ze niet afgaat ten opzichte van de collega gidsen. Onze bootbezetting is overigens zo dat het grootste gewicht achterin zit. Ellen zit linksvoor, Linda rechts. Anja zit achter Ellen en ik achter Linda. Amanda zit centraal achterop de boot om goed te kunnen sturen. We beginnen met een paar rustige watervallen op deze in totaal acht mijl lange route, en das mooi om aan het gevoel te kunnen wennen. Ook laat Amanda ons een paar keer rondjes draaien en blijft tijdens al deze manoeuvres gewoon aan boord zitten. Amanda vertelt inmiddels wat wetenswaardigheden over de rivier en over zichzelf. Ze komt eigenlijk uit Missouri, maar woont en studeert inmiddels in Gainesville, Georgia. Ze heeft Duits getudeerd en is voor die studie ook al in Duitsland geweest. Als wij vervolgens omschakelen naar vloeiend Nederduits blijkt echter dat ze niet veel verder komt dan een ‘ja’, ‘nein’ en ‘weiss ich nicht’........... Gelukkig studeert ze inmiddels iets anders.


Na een uur of wat komen we bij een punt waar een grote rots boven de rivier hangt. Amanda stelt voor om hier even te stoppen en om vervolgens vanaf de rots de rivier in te springen. Dat ziet er best wel eng uit, maar de vier dames in mijn boot geven uiteindelijk aan het allemaal wel te willen proberen. Aangezien er echter ook iemand foto’s moet maken blijft Piggly Wiggly aan de kant om deze rol te vervullen. Ondanks het feit dat ik door vier dames voor erg watterig wordt uitgemaakt, is dat écht de reden dat ik niet ga springen... J





Als de dames springen zie je wel meteen de kracht van het water: zodra ze in de rivier liggen worden ze direct door de sterke stroming meegenomen. Gelukkig staat Stephan (collegagids van Amanda uit een andere boot) op een rots met een uitstrekte arm en peddel om de dames de helpende hand cq. peddel toe te reiken. Ook een van de meisjes uit het andere raft springt, en ik beloof om de foto’s later te mailen (heb ik inmiddels gedaan). Als we de schoonspringsessie achter de rug hebben klimmen we weer in ons vlot en gaan we verder. Niet lang daarna verliest de boot zonder gids een peddel, maar gelukkig kunnen wij deze weer opvissen en vervolgens aan de rechtmatige huurder terugbezorgen; wat zijn we toch goed bezig! Weer een eindje verderop is de rivier geblokkeerd door een zeer grote omgevallen boom: de storm van afgelopen nacht heeft dus niet alleen veel regen, maar ook veel wind met zich mee gebracht. Gelukkig is er op dit punt net een bypass in de rivier mogelijk, en daar maken we dankbaar gebruik van. Samen met de andere boot voeren we ook nog een leuke stunt uit. Door allemaal de instructies goed op te volgen maken we een zogenaamde ‘wheeler’: beide boten draaien in tegengestelde richting rond, vlak tegen elkaar aan, maar zonder elkaar te raken. Ook heeft onze Amanda nu de tactiek verandert; waar ze eerst grote rotsen in de rivier aanwees om te ontwijken, wijst ze ze nu aan om er rechtstreeks op af te varen; dat is best leuk, want dan bonk je tegen zo’n rots aan en in enkele gevallen blijf je er op vast liggen. Dan ben je dus niet ‘stranded’, maar ‘rocked’. De beste methode om weer van zo’n rots is af te komen, iedere ervaren rafter zal dit weten, is pop corn. Pop corn? Ja, pop corn. Pop corn betekent in dit geval met z’n allen op command van Amanda beginnen te huppen in de boot zodat deze hopelijk loskomt van de rots. Zowaar: het werkt elke keer!


Bij ongeveer het zevenmijlspunt zijn we terug bij onze instructieplek en Amanda verlaat daar even de boot om door te geven dat we het tot zover veilig gered hebben. Ze is snel weer terug en bereidt ons voor op de grootste waterval die we vandaag zullen nemen; deze ligt helemaal aan het einde van de route, dus over een mijl. In deze mijl nemen we nog wat andere watervalletjes, en als we bij ‘the big one’ zijn aangekomen, legt Amanda haar tactiek uit. Het is de bedoeling om net uit het midden de waterval af te gaan, want anders kom je op een grote uitstekende rots terecht en heb je het risico met z’n allen de boot uit te gaan. Volgens Amanda komt het elke dag wel een keer voor dat er een raft volledig ondersteboven gaat; dat belooft dus wat. Als we net voor de waterval zijn geeft Amanda het commando ‘right’. Zoals ik al eerder aankondigde luisteren ‘mijn’ vrouwen echter slecht naar commando’s. Niet alleen Linda en ik blijken namelijk hard te peddelen, maar ook de linkerbezetting van onze boot peddelt zich een slag in de rondte. Gevolg: we gaan achterstevoren de waterval af!!







Ten gevolge van het – wederom – slecht luisteren van met name Anja en Ellen worden ik en met name Linda, bijna uit de boot getorpedeerd. Wonder boven wonder kan Linda zich echter vasthouden met haar voet, zodat we toch met volledige bezetting en zonder verlies van man/vrouwschappen de waterval achter ons laten. Wauw, dat was kicken! Aan de kant van de rivier staat onze bus al te wachten. De vlotten worden op de aanhanger geladen, wij gaan aan boord en één mijl later zijn we alweer terug op het punt van oorspronkelijk vertrek. We kleden ons om, wisselen wat e-mail adressen uit en kijken vervolgens op de monitor naar de foto’s die van ons gemaakt zijn bij ‘the big one’. De foto’s zijn echt leuk, maar 35 dollar vinden we echt te gortig. Dan geef ik liever Amanda een leuke tip en trek ik zelf (weer voor onze Vlaamse medelezers) een paar kiekjes van de monitor. Wel niet zo goed als ‘the real thing’, maar wel gratis hè! Als we hier klaar zijn lopen we terug naar ‘the big one’ om daar nog te kijken naar collega rafters en vanzelfsprekend hoop ik vurig op een boot met slecht commando’s opvolgende vrouwen, zodat we ook een raft kunnen zien omslaan. Ik word op mijn wenken bediend:

Na dit geweldig avontuur gaan we naar het centrum van de nabijgelegen plaats Bryson City, om daar de honger te stillen. Bij Arby’s nemen we de daily special: broodjes rosbief met water en curly fries: heerlijk! Bij Burger King aan de overkant nemen we nog een sundae toe, en daarna gaan we naar het vijf minuten verderop gelegen ‘Deep Creek’, waar we gaan tuben op een wild water rivier! Aangekomen bij de campground gaan we het winkeltje binnen en vragen naar wat info. Lachen! Het accent van de dame achter de balie is werkelijk belachelijk leuk. In eerste instantie vragen we alles twee keer omdat we de antwoorden niet verstaan, en in tweede instantie vragen we alles twee keer omdat we het antwoord de eerste keer wel verstaan, maar het gewoon grappig vinden om haar te horen praten. Het woord ‘SJIKIIIIIIIIN’ als ‘deep south American’ alternatief voor ‘chicken’, moet hier wel haast zijn uitgevonden. Tien minuten later heeft een hulpje in elk geval vier grote banden bij ons boven op de auto gebonden en zo leggen we de laatste twee mijl af naar ‘deep creek’. Daar aangekomen is het een drukte van jewelste. Het is een groot openbaar park annex campground dus er zijn veel mensen aan het bbq-en en veel kinderen aan het spelen. Wij laden de tubes van het dak en volgen de meute die ook tubes hebben maar, omdat we anders niet weten waarheen. Iedereen loopt dezelfde kant op, en al snel lopen we langs het riviertje dat werkelijk zwart ziet van de gele, roze en blauwe tubes. Het lijkt wel ontzettend leuk. Het is ook aan de kant van het water ontzettend druk. Zo lopen wij in een groep van ca. 30 mensen die allemaal naar het tube inlet point gaan. Helaas heeft Linda pech. Tijdens de wandeling vindt een bij haar van de hele groep van 30 personen het allerlekkerst en de bij steekt haar precies in de knieholte. De angel weet ik er al snel uit te halen, maar ze heeft er toch behoorlijk wat last van. Niet lang daarna komen we bij het eerste tube inlet point. Enkele mensen gaan hier met hun band te water, maar wij lopen met het overgrote deel van de groep nog wat verder door. Al met al is het toch een behoorlijke klim, en uiteindelijk blijken we toch ruim een half uur gelopen te hebben voordat we het tweede en uiterste inlaatpunt bereikt hebben. We gaan allemaal te water en dan begint onze drijftocht langs stroomversnellinkjes en watervalletjes. Al vrij snel na het begin is de grootste waterval, en daar staat, geheel conform de Amerikaanse verwachtingen, een ranger om mensen te helpen. De kans is namelijk groot dat je door de kracht van het vallende water met tube en al weer teruggezogen wordt in de zgn. pool, en dat zou betekenen dat je elke tuber die na je komt, op je kanus zou krijgen. En geloof: dat zijn er vandaag heel erg veel!


Regelmatig blijf je vastzitten op rotsen e.d. maar de vanochtend aangeleerde pop corn techniek bij het raften, blijkt ook bij het tuben redelijk goed bruikbaar. Niet in elk geval overigens, soms heb je echt een redelijke bump van een andere tuber nodig om los te komen. Onderweg kom je ook best mooie natuur tegen en zo af en toe stroomt er vanaf de rotsen aan de zijkant een watervalletje de rivier in. Mooi hoor!


Verder onderweg gebruiken we diverse tubingtechnieken als duo en quattro tubing, dus met zijn tweeën of vieren tegelijk door een stroomversnelling, en dat gaat meestal wel goed. De een kan dan gemakkelijk de ander meetrekken. Maar soms liggen we ook wel honderd meter uit elkaar, afhankelijk van gekozen stroomversnelling, waterdiepte en mede tubers. Al met al zijn we na een klein uur weer terug bij de parkeerplaats waar onze auto staat en vinden we het welletjes voor vandaag. Ook dit tuben was errug leuk! We kleden ons om, binden de tubes weer op de auto en vertrekken.


Vanaf Deep Creek rijden we weer richting ons hotel in Cherokee, en daarbij komen we nog langs een plek uit de tips van roadsideamerica. Ergens langs de rivier hebben ze een wal gebouwd met oude autowrakken. Zag er op de website best apart uit. Nu moeten we eerst een stuk van een paar mijl over een onverharde bospad om daar te komen. Midden op het bospad staat een politieauto met knipperende lichten. En als we dichterbij komen blijken er liefst drie politieauto’s te staan. Wat is het geval. Degene die hier voor ons reed was schizofreen. Die is namelijk of in slaap gevallen of heeft gedacht dat ie Duke of Luke Hazard uit ‘The dukes of Hazard’ was. Achtervolgd door J.D. Hogg en daarbij de snelheid tot ongekende hoogten opvoerend. Een te felle stuurreactie naar links en hup, over de berm recht het maisveld in gelanceerd. En daar ligt de auto nu. Op z’n kop, maar gelukkig zonder persoonlijke ongevallen. Wij kunnen er gelukkig net langs en arriveren even later bij de brug die uitzicht biedt op de ‘wal van autowrakken’. Helaas zijn de meeste autowrakken inmiddels half verroest en/of overwoekerd door planten, zodat de totale aanblik ietwat tegen valt. Volgende keer beter! Na het opfrissen in het hotel gaan we naar de plaatselijke NewFound Lodge; een wat oudbollig aandoend restaurant, maar volgens tripadvisor het beste wat hier in Cherokee te vinden is. Dat blijkt achteraf meer te zeggen over de rest dan over de NewFoundLodge. Niet dat het slecht was, dat ook weer niet, maar echt goed is ook weer anders. Het is wel een consequent restaurant, want van binnen is het precies zo oubollig als van buiten. Onze waitress, Fran, is al wat ouder, maar wel erg aardig. Anja en ik krijgen biefstukken waarvan Fran zelf zegt ‘those are the biggest 8oz. steaks I ever saw’, en ik denk inderdaad dat het gewicht eerder 16oz. is geweest. Maar hé, wij klagen niet hè! Linda is erg tevreden met haar kip, maar Ellen vindt haar pork chops maar zozo. Zullen vast niet van een malse Piggly Wiggly afkomstig zijn... J. De tafel naast ons is inmiddels bezet door een vreemd samengesteld gezelschap. Om te beginnen een blanke man van ’n jaar of 65 met een veel te ruime halflange beige corduroybroek, een groene bloes en bretels. Een blank meisje van een jaar of 20 dat superskinny is, helemaal in het zwart gekleed is en er ’s nachts (zo schatten wij in) van droomt dat ze een jongen is. Tattoo en piercings galore overigens! De derde uit het gezelschap is een blond meisje van ca. 30 die er vrij excentriek uitziet, maar binnen deze verzameling de meest normale is. Het viertal wordt gecompleteerd door een meer dan dikke jongen van Afro-Amerikaanse afkomst die ook geheel in het zwart gekleed is. Maak daar maar ’s soep van! Of eigenlijk liever niet........ Na het eten browsen we nog wat door souvenirwinkeltjes en kopen o.a. twee zonnebrillen voordat we ons voor vandaag definitief te rusten leggen. Linda is grappig. Weltruste!

[A3]

Zojuist nog bij dag 4 het ontbrekende filmpje gepost.

MVG

A3

[Jostravels]

Leuk om te lzen! Vorig jaar ook een gedeelte van jullie rondje gedaan, dus erg benieuwd naar jullie ervaringen!

[A3]

DAG 5, 3 JULI 2012: we zien weer ’s beren op de weg........

Na een tweede goede nacht in het Baymont Inn vertrekken we vandaag voor onze route dwars door de Smokey Mountains naar Nashville. Vanzelfsprekend zijn er onderweg nog wat dingen te zien die het vermelden waard zijn. Anders zou ik hier ‘einde dag, welterusten’ kunnen schrijven. Maar dat doe ik niet. Nog laaaaaaange niet! Alhoewel, de eerste bezienswaardigheid van vandaag zien we niet. We zouden namelijk langs de ‘most impressive falls’ in de buurt van Cherokee moeten komen, de Mingo Falls, maar we zien ze niet. Of het bordje is weg, of de waterval is weg, of wij zijn de weg kwijt, dat kan ook nog. In elk geval: geen Mingo Falls voor ons. De tweede bezienswaardigheid van vandaag, die dus eigenlijk pas de eerste is, is eigenlijk pas de nulde. Want ongepland en dus totaal verrassend en onvoorzien, staat er aan de linkerkant van de weg, net achter een houten vangrail die de diepe val naar links moet verhinderen, een zwarte beer. Of beter gezegd, een zwart beertje. Want als we gestopt zijn en ons uit de auto begeven, zien we dat het nog een jonkie is. De beer gaat op de vangrail zitten, springt er rustig aan de andere kant weer af en steekt de weg over. Heel op zijn gemakje kuiert ie naar de overkant. Helaas komen er uit de tegengestelde rijrichting auto’s aan met een behoorlijke vaart, dus ik maan met armgebaren de bestuurders tot rustig rijden. De mensen in de auto zwaaien vriendelijk terug maar scheuren gewoon door! Gelukkig heeft de beer net de andere weghelft bereikt en blijft dus ongeschonden. Hij blijft nog even in de berm staan scharrelen en verdwijnt dan tussen het struikgewas. Linda heeft met haar gepatenteerde OHPS (‘one hand photo shoot’)- techniek het snelst de mooiste foto’s kunnen maken. Kijk maar:




Het spreekt vanzelf dat wij allemaal erg enthousiast zijn en bij nader inzien hebben we een stuk meer begrip voor het feit dat ca. de helft van de inhoud van alle souvenirwinkeltjes die we de afgelopen dagen gezien hebben, ‘bear-related’ was. In de auto praten we nog even na over het feit dat mocht deze gebeurtenis zich in Yellowstone hebben voorgedaan, dat er dan meteen een stoet van auto’s achter en naast ons had gestaan om de Yogi ook op de gevoelige plaat vast te kunnen hebben leggen. Hier niet dus. Onderweg maken we nog een stop bij een of twee uitzichtspunten voordat we in de ‘gateway of the Smokies’, Pigeon Force aankomen. Een kakafonie van hotels, restaurants en andere horeca schreeuwt ons hier tegemoet. Echt elke fast food keten die je maar kunt verzinnen is hier minimaal met een vestiging vertegenwoordigd, maar van diverse zien we er zelfs twee of meer. We zien o.a. ook een grote ijsbeer, meerdere kartbanen in de vorm van race circuits, King Kong in een hoge flat, Mount Rushmore en de Titanic gestrand tegen een zandberg. Heerlijk Amerikaans dus!


Als we moeten stoppen voor een stoplicht staat schuin rechts voor ons de lokale ‘contractor’ die hier alle dingen in- en uit elkaar schroeft. Hij heeft al zijn gereedschap bij en een achterklep is overbodig; die zit toch maar in de weg......


Quiz: wie heeft deze foto gemaakt?
Tip: het antwoord is niet te vinden in de tekst, maar op de foto zelf!

Ongeveer halverwege tussen Knoxville en Nashville ligt het ons totaal onbekende Crosville. Toch gaan we in deze plaats een tussenstop maken, en wel vanwege het volgende verhaal:
Built it and they will come!
Er was eens een inwoner van Crossville die het leuk vond om in zijn tuin een boomhut te bouwen. Hij begon er enthousiast aan, maar raakte al snel zonder hout en dientengevolge ongeïnteresseerd. Totdat de heer aan hem verscheen in de periode dat hij in opleiding was voor priester en hem gebood de boomhut af te bouwen. Inmiddels zijn we vele jaren verder en de boomhut is nog steeds niet af.
Wat voor ons wat vervelender is, is het feit dat het verhaal geen adres vermeld, en dat het tevens zo onbekend blijkt te zijn dat er nergens richtingbordjes o.i.d te vinden zijn. Ouderwets vragen dan maar. Na twee pogingen blijken we aardig in de buurt te zijn; slechts eenmaal draaien en linkaf en we zouden er moeten zijn. We zien echter nog steeds niks. Dan, opdoemend uit niks zien we het:







Zeg nu maar eens dat dit niet de grootste boomhut ter wereld is! Een geweldig bouwwerk met als kortst mogelijke omschrijving: een volledig ad random gebouwd houten huis met een onduidelijk aantal verdiepingen en trappenhuizen, leunend en steunend op een aantal zeer grote bomen. Anders gezegd: een doolhof zonder weerga! Regelmatig raken we elkaar kwijt en slechts door heel hard te roepen kun je elkaar – ongeveer – lokaliseren. Hoe je elkaar dan weer vindt is eigenlijk een raadsel, want de doorgangen, deuren, trappenhuizen en balkons lopen allemaal weer anders en zijn allemaal anders van opzet, constructie en plaats. Echt een heel leuke attractie dit en........gratis!! Er wordt middels een oude brievenbus slechts gevraagd om een vrijwillige donatie. Hebben we uiteraard gedaan. Als we helemaal bovenaan in de toren staan raken we in gesprek met een lokale ‘Crosviller’. Hij komt hier al sinds zijn jeugd, en zijn neefje vindt the Treehouse zelfs leuker dan Walt Disney World. Dat zegt genoeg lijkt me! Binnenin is er ook een ruimte, of hier moet je eigenlijk spreken van een ‘opente’ waar mensen kunnen trouwen. Er staan een paar, uiteraard houten, beelden, en er hangen trouwaankondigingen aan de muur. Niet op een prikbord, wat dat heb je hier niet nodig; de punaises gaan rechtstreeks in het hout. Aan de zijkant van het treehouse hangt van de zwelfenvastige verdieping (ander woord voor een verdieping ergens tussen de eerste en de zesde maar door de constructie totaal niet vast te stellen welke het nu precies is) een grote schommel naar beneden. Aan twee dikke touwen van naar schatting een meter of vijftien lang, is beneden een oude keukenstoel vastgemaakt. Zowel jong als oud vinden het geweldig om hier met enorme zwaaien op te schommelen.


Vanaf de veulentigste tot en met de tigenzaftige verdieping (de bovenste verdiepingen) is ook de tekst in de naastgelegen landbouwgrond te lezen:


Binnen in de boomhut laten ook velen hun aanwezigheid blijken door middel van schrijven, kerven en andere blijken van artistieke cq dwangmatige expressie. Zo ook wij.....


Crossville laten we achter ons met als volgend doel Sonic. Zoek Sonic niet op in een atlas of iets dergelijks, want het is geen plaatsnaam waar we naar op zoek zijn, maar een filiaal van de drive through fast food keten. We vinden er snel een en besluiten daarna dat het meteen de laatste keer is geweest. Je moet hier bestellen door een speakertje wat nauwelijks te zien en te horen is, en dat geldt waarschijnlijk ook voor de ontvangende partij aan de andere kant. Zodra je bestelling klaar is wordt hij naar de auto gebracht. Ik heb hier een footlong hotdog gekozen met daarop alle mogelijke rotzooi die je maar verzinnen kunt: mosterd, saus, uien, chili, cheese etcetera. Etcetera is geen typisch Amerikaans gerecht of saus, maar geeft aan dat er nog veel meer op zat......... Al rijdend probeert Anja mij vanaf de passagiersstoel te voeren en gelukkig zijn daar geen foto’s van...... J De dames hebben allemaal lekker handelbare wraps. Verstandige keuze.

Naarmate de tijd vordert komen we steeds dichter bij het centrum van Nashville. Voor de Country Music Hall of Fame stuurt TomTom ons precies in tegengestelde richting van de hier geplaatste borden, dus negeren we onze Vlaamse Lucy maar even. Niet veel later staan we op een parkeerplaats naast de Hall of Fame en er komt een man uit een gebouwtje naar buiten die ons om tien dollar parkeergeld vraagt. Wij zijn van plan om hier lang te blijven dus ik geef hem 12 dollar. Tien dollar parkeergeld en twee dollar fooi. Maar daar wil hij niets van weten. Hij is duidelijk ‘embarrassed’; ‘thank you Sir, but I own this parking lot and....’. Met andere woorden; ‘ik ben al zo stinkend rijk geworden door deze parkeerplaats naast de Hall of Fame dat ik me bezwaard voel jouw tip aan te nemen’. Nou ja.......... Uiteindelijk win ik toch en ben ik dus twee dollar lichter (klinkt niet echt logisch, maar is toch echt zo!). Wij snel naar binnen, want ook hier is het nog steeds onbegrijpelijk warm. Als eerste starten we met de tour door Studio B. Hiervoor gaan we in een met Dolly Parton beschilderde bus, een paar mijl naar de andere kant van de stad. Bij Studio B krijgen we wat uitleg over het ontstaan van de country muziek en horen we diverse oude opnamen die daar gemaakt zijn van o.a. Buddy Holly, Roy Orbison en Dolly Parton. De originele studio is nog in oude staat en we zien de stoel waarop*, de piano waaraan*, maar niet het urinoir waartegen* Elvis gezeten*, gespeeld* en geplast* heeft.
· In elke willekeurige volgorde af te lezen

Al met al wel aardig, deze tour, maar zeker niet onmisbaar. Een nog wat mindere kwalificatie zou ik willen hangen aan de Country Music Hall of Fame als geheel. Tenzij je echt een fervent country fan of adept bent, kun je dit eigenlijk rustig overslaan. De meeste van de artiesten die binnen geëerd worden zijn ons nauwelijks of geheel niet bekend. Ok, de namen Kris Kristofferson en Emmylou harris zeggen ons nog wel wat (C’est la vie!), maar om hun foto te zien hoef ik dit geld niet neer te tellen. Alleen de tentoonstelling over local girl Taylor Swift is nog wel leuk: veel foto’s en alle kleding van haar laatste wereldtournee.


Veel sneller dan verwacht staan we dus weer bij onze auto. Is die tien dollar, pardon 12, nog te veel geweest....... Met een joint effort van TomTom en een traditionele papieren kaart van RandMcNally proberen we de beste route te plannen via het Parthenon(?) en de mozaieken draak(?) naar ons hotel. Beginnen doen we met twee keer links en een keer rechts en dan zijn we op Broadway. Ziet er gezellig uit. Daarna rijden we naar Centennial Park, het grote park waarin een exacte replica staat van het Parthenon. In 1920 hier gebouwd om Nashville’s vroegere reputatie als ‘Athens of the South’ eer aan te doen.


Het volgende park waar we daarna naar toe rijden is het Fanny May Dees Park, een groot stadspark waarin een veelkleurige mosaic staat in de vorm van een draak. Als we parkeren bij het park staat er een smoezelige auto voor ons met gigantisch blinkende velgen, open deur, luide muziek en een louche type. Ik spoor de dames aan haast te maken met het bekijken van de draak, want ik vertrouw het niet. De dames maken me weer eens uit voor watje en gaan op hun gemak kijken. Na vijf minuten hebben we de draak wel gezien en gaan we terug naar de auto. Inderdaad niets aan de hand, de auto is weg..... De louche auto wel te verstaan, niet de onze J.


Een paar straten verderop rijden we in een poging een file te ontwijken door een woonwijk. Plotseling een hoop lawaai en een lastig rijdende auto: lekke band? Ik stop de auto en kijk rondom. Niks te zien. Dan maar bukken. Wat blijkt: onder het rechterachterwiel hangt een betonnen paaltje klem tussen de carrosserie en de band. Gelukkig is het paaltje makkelijk te verwijderen en dus kunnen we opgelucht verder rijden. Dan door naar het hotel, het Sheraton Music City. Eenmaal gevonden blijkt dit een erg mooi viersterren hotel waarvoor we via Priceline 56 dollar betalen. Helaas is er geen gratis WiFi: 9 dollar per dag: afzetters.....

’s Avonds rijden we terug naar het centrum. We vinden uiteindelijk een parkeerplekje voor 25 dollar (........) en wandelen even langs de rivier waar net een concert bezig is. Dan slaan we linksaf Broadway in en gaan op zoek naar een leuk eettentje met live muziek. Dat valt nog niet mee. Na enkele blocks vinden we Jimmy Buffet’s Margaritaville. Helaas is onze tafel helemaal achterin waar je de live muziek niet kunt horen. Wel is Margaritaville leuk ingericht, hangen er overal beeldschermen en zit er een bloedmooie griet aan de tafel naast ons. Ik baal er een beetje van dat we zover van de muziek af zitten en blijkbaar is dat te merken. Ellen en Linda zeuren aan m’n kop dat ik niet zo moet zeuren en weet je wat: ze hebben gelijk. Dus gaat mijn vrolijke pet op (ja, die heb ik echt...) en zo wordt het toch nog gezellig. Bij een andere tafel gaat een ballonnengoochelaar aan de slag die uiteindelijk alle vier de personen aan die tafel door middel van een ingewikkelde megaballonnenhoedconstructie aan elkaar verbindt. Leuk. Maar wat nu als een van hen naar het toilet moet? Alle ballonnen lek prikken?


Wat kwamen we hier ook weer doen? Oh ja, eten.


Bovenstaande foto is een voorgerecht waarover we vooraf discussieerden of we er voor elk een zouden bestellen of twee om te delen...... Het werd er uiteindelijk slechts één, en jeeeeeh, was dat een goede beslissing. Niet dat het niet lekker was, integendeel: HEERLIJK, maar na een dergelijk gerecht per persoon zou niemand meer het hoofdgerecht lusten. Zeker weten. De hoofdgerechten waren allemaal fajitas. De een met shrimp, de ander met beef en twee met sjikkiiiiiiiiiiiin. Ellen eet opvallend weinig. Na het prijzige, maar voortreffelijke maal bij Margaritaville gaan we op zoek naar live muziek.


Helaas blijkt dat onze meiden van 16 en 17 bijna nergens naar binnen mogen: minimum age 21. Toch vinden we een bar waar geen bordje hangt en daar gaan we gewoonweg binnen zitten. Er spelen twee gitaristen niet onverdienstelijk en wij luisteren gezellig mee. Na een nummer of vijf, zes geven ze er echter de brui aan en beginnen ze met het inpakken van hun spullen. Blijkbaar is tien uur een bepaalde wisseling van de wacht, want meteen verschijnen er andere muzikanten.



Een drummer, een gitarist en een basgitarist. Dit drietal wordt aangevuld door een blonde dame die er leuk uitziet en achteraf een goede stem blijkt te hebben. Maar helaas ook een vrij irritante. Als na twee nummers een barmedewerker aan Ellen om een ID komt vragen moeten we namelijk de toko verlaten, maar we zijn er eigenlijk niet echt rouwig om. We vonden de muziek wel leuk maar ergerden ons allemaal aan de stem van de zangeres. Kan gebeuren. Onderweg terug naar het Sheraton ontstaat spontaan een rare aanvulling op Pa’s bijnaam. In plaats van Piggly Wiggly (schijnt ook te maken te hebben met het feit dat ik ’s nachts zo nu en dan wel ’s snurk of een klein, licht geurend scheetje laat) wordt het nu Piggly Wiggly daddeldoo (van that ‘ll do). Raar. Linda is grappig. Good night!

[A3]

ADDENDUM DAG 3


Omdat wij onder het eten nogal eens met elkaar zitten te dollen, worden er tijdens de maaltijd regelmatig geintjes uitgehaald. En soms lopen die, compleet onbedoeld, uit de hand. Zo ook nu. Zoals gewoonlijk zit Linda Pa weer flink te stangen. Daarom duw ik haar, precies op het moment dat ze haar rietje in de mond neemt om een slok Coke te pakken, met haar hoofd naar beneden. Gevolg: twee kleine gaatjes in haaronderlip die meteen beginnen te bloeden en een dikke lip. Haar lip groeit in een mum van tijd uit tot een gratis botox behandeling:

Gelukkig neemt de zwelling na een week of zes weer af, dus einde augustus moet ze weer een heel eind normaal zijn..................

[A3]

DAG 7, 5 JULI 2012: ELVIS!

Bij het Hyatt hebben ze het beste ontbijt tot nu toe. Een uitgebreid aanbod inclusief lekkere warme skillets (warme broodjes met avocado, ham en ei, heerlijk. Om de lange wachtrijen bij Graceland te vermijden, hebben we gezamenlijk besloten (nou ja, Pa dicteert en de rest moet mee) om vroeg te beginnen. Als één van de eerste auto’s rijden we dan ook het parkeerterrein op, en als één van de eersten hebben we kaartjes. We kunnen stipt om 09.00uur met de tour mee. Het aanbod aan kaartjes is zeer uitgebreid; je hebt een soort basiskaart met alleen de Graceland Mansion, een platinum pakket met de Mansion plus auto’s, vliegtuigen en nog wat andere tentoonstellingen en een VIP pas waar nog een aantal extra’s bijzitten. Wij kozen het platinum ticket.

Je begint de tour in de hal waarna woonkamer, slaapkamers, keuken en de jungleroom volgen. Deze bevinden zich allemaal op de begane grond en bevinden zich nog in de staat van 1977, het jaar van Elvis’ dood. De bovenverdieping kan niet bezocht worden, maar de tour gaat wel door de kelderverdieping. Daar zie je nog een gigantisch drukke chillroom (maar wel supercool) met o.a. een groot biljart, en een luxe TV room waar Elvis naar drie TV’s tegelijk keek (in de laatste jaren van zijn leven waarschijnlijk naar zes TV’s tegelijk, dus hij had kosten kunnen besparen door slechts anderhalve TV te kopen. Dan had ie er ook drie gezien....). Daarna loop je een stuk door lange gangen die werkelijk helemaal vol hangen met al zijn gouden en platina platen. Hij schijnt nog steeds de artiest te zijn die het meeste platen ooit heeft verkocht.

De hele tour volg je trouwens via een uitmuntend werkend audiosysteem met koptelefoon. Je kunt het helemaal aan je eigen tempo aanpassen en ook kun je alles zo vaak herhalen als je maar wilt. Echt een aanrader. Buiten zie je een schuur, een paardewei en zijn voormalige racketbalcourt (een soort squashbaan). Deze is nu ook voorzien van allemaal gouden platen en veel van Elvis’ kledingstukken (allemaal maatje 48, dus uit zijn vroege periode zullen we maar zeggen). De mansion tour wordt afgesloten met een rondgang bij de familiegraven. Elvis ligt hier naast zijn ouders en het geheel maakt, kitsch of geen kitsch, toch wel indruk. Al met al vonden wij Graceland echt de moeite waard. Een must als je naar Memphis gaat!

Aan de overzijde van de straat kun je de autocollectie van Elvis bezoeken (leuk), de vliegtuigen (ook leuk) en een tentoonstelling genaamd ‘sincerely Elvis’; een overzicht van attributen en uitspraken van andere artiesten, maar die wel allemaal iets met Elvis te maken hebben. Best aardig. De laatste twee coupons van ons platinum ticket hebben we gebruikt, maar bij elk van beiden stonden we binnen vijf minuten weer buiten. Dit zijn twee veredelde giftshops met allerlei Elvis prullaria; alleen interessant voor de écht die hard fans. Linda vraagt ook nog waarom iemand in hemelsnaam een nummer zou schrijven over blue suede shoes? Moet je echter niet aan Elvis vragen: die schreef geen enkel nummer zelf.............

Rechtsreeks van Graceland rijden we in Memphis naar een ander hoogtepunt in de muziekgeschiedenis: the Sun studio.

Nog steeds gevestigd in het originele gebouw sinds 1950 en er hangt ontegenzeglijk een heel leuk sfeertje.

Het sfeertje wordt, als de tour begint, nog veel leuker door toedoen van Jason, onze gids. Echt een superenthousiaste verteller die je helemaal mee terug neemt naar de 50-er en 60-er jaren. Hij vertelt honderduit over het ontstaan van de rock ’n roll en over de vele artiesten die hier hun platen opnemen en hebben opgenomen. Het feit dat er tijdens de tour ook veel geluidsfragmenten gebruikt worden heeft zeker toegevoegde waarde. Zo horen we o.a. een van de eerste Rock ’n Roll nummers waarvan Jason ons voorspelt dat we allemaal het liedje kennen, maar niet de titel. En dat klopt: het is het nummer ‘bear cat’. Dit klinkt bijna identiek aan ‘hound dog’, maar is niets meer of minder dan het muzikaal antwoord op de originele versie van ‘hound dog’. Elvis’ versie van ‘hound dog’ werd pas later uitgebracht en was een cover.

In de originele opnameruimte hangen foto’s van de fab four die hier tegelijkertijd opnamen (Elvis, Johhny Cash, Jerry Lee Lewis & Carl Perkins) en van Elvis zelf, die hier zijn allereerste nummers opnam. En met Carl Perkins hebben we meteen de persoon te pakken die blue suede shoes schreef. Hij deed dit omdat hij ooit een optreden gaf waarbij er een jongen vooraan in het publiek blauwe suede schoenen aan had die hij probeerde te beschermen tegen andere personen uit het publiek die het minder nauw namen met de schoenhygiëne. Aan het einde van de tour mag iedereen van Jason met de originele Elvis microfoon op de foto. Wat een eer!
Als je nu voor Graceland toch in Memphis bent, sla dan deze Sun Studio’s niet over. Leuk en leerzaam als je maar enigszins van muziek houdt.

Na deze ochtend vol muziek gaan we op zoek naar serieuzere business, namelijk het National Museum of Civil Rights in downtown Memphis. Voordat we daar echter naar binnen gaan bezoeken we eerst de Bluff Coffee Corner, een hippe koffietent op Main Street. Het is er trendy ingericht en er hangen heel mooie oude zwart wit foto’s aan de muur. De typische oude trams rijden hier precies voor het pand langs.

Bij de koffiehoek moeten we lang wachten op onze –dure- broodjes grilled cheese, california sjikkiiiiiiiiiiiiiiiin (chicken), en bagel met turkey egg en cheese. Alleen het broodje van Anja is ècht lekker. Al had ze er wel wat ketchup op gelust. Die hebben ze hier niet. Er kan vanonder de baliezegge en schrijve 1 (één) klein zakje Heinz boven water getoverd worden waarvan we liever hadden gehad dat het ècht van onder water boven was gehaald, want nu was het te groezelig om aan te pakken. Deze ervaring zullen we later deze vakantie nog eens hebben. Dan echter niet met ketchup maar met Diet Coke: GOOR!!!!!! Die ze hier overigens ook niet hebben. Stel je voor: in Amerika en geen ketchup én geen Diet Coke. Rare jongens hier bij de Bluff Coffee Corner.

Dan naar het museum. Een raar museum. Met een rare ervaring. Om te beginnen ziet het museum er aan de voorkant precies zo uit als een motel in de jaren zestig. Om precies te zijn: als het Lorraine motel in Memphis. Nog preciezer: als het Lorraine motel in Memphis op 4 april 1968. En nog een trapje hoger: het ìs het Lorraine motel in Memphis van 4 april 1968. Het motel waar op die dag Martin Luther King vermoord werd is bewaard gebleven en maakt nu – zowel van binnen als van buiten – deel uit van het museum. Da’s voorwaar al een uniek begin. Onder het balkon waar hij werd dood geschoten staan nog dezelfde auto’s als toen.

We gaan het American Museum for Civil Rights binnen en kopen kaartjes. Een museum gewijd aan de strijd van de Afro American tegen de blanke overheersing vanaf de slavernij tot op heden. Als eerste lopen we de openingszaal in, waarna we toch maar besluiten om elk een audioset te gaan halen; dat is vanochtend bij Graceland zo goed bevallen dat het hier ook wel goed zal zijn. En, buiten het feit dat Linda’s exemplaar tot twee maal toe kapot gaat, is dat ook zo. Er draait ook een film. We zijn nog net op tijd om de vertoning van 2 uur bij te wonen: we gaan de zaal binnen en zien dat er nog net genoeg plaatsen vrij zijn. Ook zien we dat de overgrote meerderheid van de aanwezigen Afro American is; wij zijn zo goed als de enige blanken. De film is best indrukwekkend. Af en toe klinkt er spontaan applaus op uit de zaal. Voor een film! We weten eigenlijk niet zo goed of we nou mee moeten klappen, juist ‘onzichtbaar moeten opgaan in de massa’ (hetgeen in het donker voor ons als blanken veel lastiger is dan voor hen) of dat we gewoon moeten blijven zitten. Het wordt het laatste. Als de film is afgelopen voelen in ieder geval Ellen en ik ons toch lichtelijk bezwaard in deze omgeving en binnen dit gezelschap. Een wat oncomfortabel onderbuikgevoel. Als Anja nog een stel andere blanken ziet, zegt ze: gelukkig zijn er nog bondgenoten. Dit wordt dan later weer omgedoopt in blondgenoten. Om het duidelijk te houden.




De zaal waar we vervolgens in komen maakt het er voor ons gevoel niet beter op. Bordjes met rare opschriften en witte pakken met drie K’s er op die je liever niet wilt zien. De audiobegeleiding blijkt wederom een wijze keus, want zo kun je zonder alle teksten helemaal te moeten lezen, toch alles eenvoudig meekrijgen. Van uitgebrande bussen omdat er zwarte Amerikanen in zaten, tot complete jachtpartijen met geweren op zwarte medeburgers. Aan het einde van het museum kom je terecht in de toenmalige kamer van Martin Luther King. Zijn hele verhaal en de aanloop en aanleiding tot zijn moord heb je dan door midel van de tour door het museum meegekregen. Een indrukwekkend eind. In de obligate afsluitende giftshop zijn t-shirts te koop met een originele tekst: ERACISM

Het is nu bijna vier uur en we hebben dus nog een paar minuten om de laatste tour te halen van de Gibson Guitar factory. Als een speer rijden we er naar toe en zijn net op tijd. Maar helaas: uitverkocht. Dan gaan we maar de tweederangs bezienswaardigheden van Memphis bekijken: we parkeren voor het Peabody hotel en gaan naar het Billy Bass Rescue Center. Dit is een typisch Amerikaans verhaal: iedereen die wel eens in de VS is geweest, en waarschijnlijk ook velen die er nog nooit zijn geweest, kent wel:

Inderdaad: de sprekende vis die aan de muur gehangen dient te worden als een quasi trofee uit de dagen dat vissen nog leuk was. Heel veel mensen in de VS hebben een dergelijke ‘Billy Bass’ maar willen er eigenlijk vanaf. Velen komen dan ook op de schroothoop terecht of worden aan een boom vastgebonden en in het bos achtergelaten. Daarom heeft het Billy Bass Rescue Center zich over deze afgedankte dieren ontfermd en vormt het voor hen een laatste opvanghuis. Een soort asiel dus.

Annex visrestaurant........
Nadat ik snel ben terug gehold naar de auto die zonder parkeerkaartje stond te bakken in de zon, gaan we naar de grootste pyramide van de VS. En waar kan die staan? Inderdaad midden in Memphis, de stad die genoemd is naar de vrouw van Epaphus, de stichter van Memphis (Egypte).

Meer dan een foto is de pyramide niet waard. Meer kan ook niet, want hij is niet te bezoeken; staat al vele jaren leeg. Dan naar Beale Street, kern van het wereldberoemde uitgaansgebied van Memphis.

Wat een afgang. Misschien honderd meter aan weerszijden van Beale Street is nog enig leven. De winkels die er zitten zijn ook niet meer de meest up to date en het zou me niet verbazen als het hier over een jaar of vijf definitief over en sluiten is...... Bij een souvenirwinkel annex kringloopwinkel annex museum in wording vinden we nog wel wat dingen die de moeite van het vermelden waard zijn. Wat dachten jullie van een mooie bril of fashionable headgear:



Ook verkopen ze hier moonpies. En moonpies kennen we weer van onze favoriete TV serie, the Big Bang theory. Moonpie is daar namelijk de bijnaam van ons favoriete karakter: Sheldon. Als Penny hem namelijk ‘moonpie’ noemt, reageert hij met: ‘No one calls me moonpie but Meemaw. She calls me Moonpie, because I am nummy-nummy and she could just eat me up.’ Als de meemaw (oma) van Sheldon deze moonpies net zo lekker vindt als Sheldon zelf, dan moeten ze wel erg lekker zijn. We kopen er twee om te delen en ............ het eindresultaat is: dat Ellen, Linda en Anja elk een kwartje opeten en Pa een hele. Het is namelijk een soort van platgeslagen marshmallow met daarop een laagje zoete creme en dan weer zo’n platgeslagen marshmallow erop. Het geheel is dan gedoopt in chocolade. Ik vind ze nummy nummy (misschien lijk ik wel op de oma van Sheldon...?), de dames vinden ze te zoet.

Het enige wat we verder vandaag in Memphis nog op het programma hebben staan is het bijwonen van een choir rehearsal van Al Green’s Full Gospel Tabernacle. Maar aangezien deze pas om 19:00uur begint moeten we nog wat tijd doden. Recht tegenover BB King’s Bluesbar gaan we een bar/restaurant binnen waar we aangeven alleen wat te willen drinken. Naar het bargedeelte mogen we echter niet omdat de dames nog geen 21 zijn. Dan maar aan een van de restauranttafels gaan zitten en daar wat drinken. Als we de menukaart bekijken besluiten we om toch maar iets kleins te nemen. De dames kiezen voor salade en chili, ondergetekende kiest voor een lokale specialiteit, chili met tamales. Tama wattes? Tamales. Dit zijn, tja hoe zal ik dat uit gaan leggen? Toen ik vroeg wat het waren - want ik wist dit zelf natuurlijk ook niet – zei men dat het ground beef was met diverse kruiden, chili pepers en dan wrapped en fried. Als ik het nu zelf zou moeten omschrijven zou ik zeggen dat het zeer vet gehakt is met een zeer weeïge smaak, gewikkeld in een nog vettere laag vet papier, en niet lekker. Het zag er ook niet echt lekker uit:



Na het eten gaan we dan richting Al Green’s gospel. Als we er bijna zijn begint er iemand om aandacht te vragen. En wel onze Hyundai. Een luide piep en een oranje lampje schreeuwen samen het hardst om aandacht. Het piepje kan op van alles en nog wat duiden; olie, motor, gordel, lamp, etc. Het oranje lampje laat een afbeelding zien van een ietwat lekke band. Oh nee hè? Oh ja dus! Via TomTom snel de dichtstbijzijnde benzinepomp opgezocht – 600m die in de praktijk 3km zijn – en daar aangekomen al geconstateerd dat oppompen het probleem niet zal verhelpen. Tenminste, niet voor veel langer dan een seconde of 20. Band verwisselen dan maar. Helaas is het echt nog steeds snikkieheet, maar wat moet, dat moet. Eerst blijkt de krik er niet helemaal recht onder te staan, dus dat moet even opnieuw. Ondertussen heeft al iemand gevraagd of ie kan helpen, en is de brandweer gewaarschuwd om zandzakken te komen leggen wegens overstromingsgevaar. Het zweet – is er een sterker woord dan ‘gutsen’? – gutst van mijn kop en Linda staat paraat als een assistente in de O.K. tijdens een open hart operatie om het hoofd van de chirurg (in mijn geval het hoofd van de amateuristische bandenoplegger) af te deppen (in mijn geval af te deeeeeeeeeepppppeeeeeeen). Jesus, wat is het warm! Uiteindelijk hebben we wel binnen vijftien minuten de band verwisseld en zijn we weer op weg naar de kerk. We zijn nu wel twee minuten te laat, maar hé, we hadden een lekke band hè! Helaas voor ons blijkt alle haast tevergeefs: de kerk is dicht en Al Green, noch blauw, noch rood, noch zwart zijn te bekennen. Wat nu? Aangezien we dicht bij het vliegveld van Memphis zijn, stel ik voor om maar even een nieuwe band op te gaan halen bij de lokale Alamo autoverhuur vestiging. Stiekem hoop ik erop dat ze de auto in zijn geheel omruilen; de Hyundai bevalt zowiezo niet super en de cruise control werkt ook niet optimaal. Veertig minuten later zitten we met z’n allen in spiksplinternieuwe goudkleurige Kia Sorento met slechts vier kilometer op de teller. Ik overdrijf: het moet zijn zijn slechts zes komma vier kilometer op de teller (4 mijl...).

Er werd bij Alamo inderdaad niet moeilijk gedaan en meteen omgewisseld. De auto ruikt nog lekker nieuw en de cruise control werkt perfect! Vanaf de luchthaven van Memphis is het nog ongeveer 1878 kilometer rijden naar het Statue of Liberty in New York City. Dat is erg ver. Omdat een aantal zeer gelovige inwoners van Memphis dat helemaal met me eens was, hebben ze er hier ook een gebouwd:

Ergens in een buitenwijk staat Miss Liberty hier te pronken met een kruis in haar hand. Zomaar bij een willekeurige kruising bij een willekeurige kerk. We nemen wat fotootjes en gaan vervolgens op zoek naar een heel groot boedhabeeld dat hier vlakbij moet staan. Dat kunnen we echter niet vinden. Dan maar eten. Bij Chick-fill-A in dit geval-A.







Het is duidelijk dat hier geen hamburgers of pork chops geserveerd worden: sjikkiiiiin is the word. Ze smaken heerlijk. Dat geldt ook voor de salads. En de brownies. En de shakes....... Daarna weer naar het hotel. Anja geeft hier – totaal onverwacht en in het aanschijn van niet alleen manlief maar ook haar dochters - een miraculeuze balletvoorstelling; Nurejev is er niks bij! Linda is grappig. Bis morgen!

[martijn76]

Wat een heerlijk goed en grappig geschreven reisverslag! Complimenten hiervoor. Kijk uit naar de rest.



ps. eet ook eens wat gezonds!

[A3]

DAG 8, 6 JULI 2012: HEY, HOW ABOUT THAT! Live op de radio.

Nadta we bij het Hyatt weer genoten hebben van het ontbijt gaat het richting zuiden. Uiteindelijk willen we overmorgen in New Orleans aankomen, maar eerst maken we nog een stop in Helena, Arkansas en overnachten we in de staat Mississippi. Zowiezo is dit een reis waarin we vele verschillende staten doorkruisen. We begonnen in Ontario, Canada en hebben vervolgens de staten New York, Georgia, North Carolina en Tennessee bezocht. In het verschiet voor de komende weken liggen bovendien nog Mississippi, Arkansas, Alabama en Florida.
Vandaag vertrekken we dus vanuit Memphis, Tennessee, en al snel rijden we op het grondgebied van de staat Mississippi. Het landschap is vlak en spreekt niet echt tot de verbeelding. Overal waar je kijkt is landbouwgrond en zo af en toe zie je een grote boerderij met nog grotere opslagsilo’s.

Bij Robinsonville en Tunica staan een aantal (zeer) grote casino’s om dit landschap wat op te vrolijken. Ons eerste doel van vandaag ligt echter niet in de staat Mississippi, maar aan de andere kant van de gelijknamige rivier, in Arkansas, de home state van o.a. Bill Clinton. Vlak voor we in de plaats Helena aankomen zien we nog een kardinaal langs de kant van de weg: ze zijn dus écht zo rood!

We zien al snel dat de welvaartsstatus in Helena, Arkansas zeker niet hoger ligt dan die aan de andere kant van de rivier. Veel huizen die leeg staan, achterstallig onderhoud hebben of helemaal vervallen zijn. De ‘worlds biggest diner’ waar we langs komen is ook al niet een plek waarvan je spontaan zou zeggen dat je daar ’s lekker gaat eten.






In Cherry Street, het verlengde van Main Street en dus midden in de ‘stad’, ligt ons doel van vandaag: het Delta Cultural Center. Het hele gebied van hier tot de golf van Mexico wordt al beschouwd als de delta van de Mississippi rivier, vandaar dus de naam. Het Cultural Center geeft een overzicht van de historie van de streek, met als specialiteit het ontstaan van de bluesmuziek. Veel bekende bluesmuzikanten komen uit deze streek, soms zelfs uit Helena zelf. Het center is erg netjes en in goede staat, maar de tentoonstelling zelf heb je eigenlijk in een uurtje wel gezien. Ik doe hier bewust een beetje aan tijd rekken, omdat ik weet, en de dames niet, dat in dit gebouw ook een radiostudio is van waaruit elke dag een radioprogramma met bluesmuziek wordt uitgezonden. En dat programma begint om kwart over twaalf. Dat betekent voor ons nog een half uur wachten. ‘Waarom je op een radio-uitzending zou wachten?’ hoor ik de lezer denken? Dat zit als volgt: soms worden bezoekers van het Cultural Center uitgenodigd om de live-uitzending van het programma bij te wonen. En dat lijkt me best leuk. Het is overigens niet zo maar een radio-uitzending. Het betreft hier een uitzending van het langst lopende radioprogramma ter wereld! King Biscuit Time – zo heet ‘t – wordt namelijk al sinds 1941 (!) elke werkdag om 12:15 uur uitgezonden. Minstens net zo bijzonder is dat de DJ – denk daarbij niet aan een jonge knaap met wilde haren – deze show al sinds 1951 presenteert. ‘Sunshine’ Sonny Payne is dan ook al 87 jaar oud!



Het tijdstip van kwart over twaalf is destijds gekozen omdat dit de geijkte lunchtijd was voor de doorgaans zwarte arbeiders op het land. Het programma was primair op hen gericht, vandaar ook de grote invloed van zwarte muzikanten en blues. De lokale meelboer ‘’ King Biscuit Flour Company’ wilde het programma wel sponsoren, en ondanks het feit dat dit bedrijf al tientallen jaren geleden over de kop is gegaan, heeft het programma nooit zijn naam veranderd. Vooral door het programma is Helena uitgegroeid tot het knooppunt van de bluesmuziek in deze regio en dat heeft o.a. geleid tot het jaarlijks drukbezochte bluesfestival hier in oktober. Alle beroemde namen zijn zowel in de studio als op het festival voorbij geweest.
Op het moment dat ik in een van de twee zalen een foto aan het maken ben van de dikke teen van Linda, komt Anja uit de andere zaal gelopen en vraagt: ‘ze vragen of we in het radioprogramma willen'. Dat willen wij wel!

In de studio staan naast de stoel van presentator Sonny al vier stoelen klaar met elk een eigen microfoon, en na het handjes schudden en wat small talk met Sonny mogen we daar plaats nemen. Ook Sonny gaat op zijn stoel zitten, drukt op wat knoppen, schuift aan wat schuiven en daar gaat ie! ‘Hello everybody, it’s twelve fifteen and time for the Biscuit, broadcast numer 16584! And heeeeeey, how about that, (deze zin gebruikt hij ongeveer 10 keer per vijf minuten) we have a special show today. We have the Van Rooij family with us all the way from ……. Belgium or I don’t know’. Vervolgens horen we een commercial en dan kondigt Sonny de eerste plaat aan. Ik zit me hier echt te verkneukelen van plezier en mijn drie dochters (door Sonny zelf zo genoemd) zijn – net als ik overigens - best een beetje nenuwachtig. Gezien zijn leeftijd is het niet zo raar dat Sonny niet meer beschikt over de best werkende buis van Eustachius, dus de antwoorden moet je wel een beetje in de microfoon schreeuwen, anders verstaat hij het niet. We hopen maar dat het op de radio een beetje fatsoenlijk overkomt en niet als een stelletje schreeuwende barbaren uit Europe. Mocht dat wel zo zijn, dan komen we inderdaad uit België.......... ‘Heeeeeey, how about that’.

‘Heeeeeey, how about that’. Ellen mag een commercial voorlezen, wat vragen beantwoorden en daarna wordt Linda geïnterviewed. Anja – door Sonny steevast uitgesproken als ‘Onion, no not the kind you eat, I just pronouce it not right – denkt er mooi zonder interview vanaf te komen. Maar dan ken je Sonny nog niet! Aan het einde van de uitzending is Anja ook nog aan de beurt. ‘Heeeeey, how about that’: ‘t is een grappig mènneke, die Sonny. Hij vertelt ons dat we vanaf morgen de uitzending ook kunnen downloaden via de website van KFFA, en dat zullen we ook zeker gaan doen. Sterker nog: dat hebben we gedaan. Luister en huiver:
AUDIO KING BISCUIT: http://www.filedropper.com/kbt070612
Een van de commercials in King Biscuit Time is van Shack Up Inn. Een hotel in het nabijgelegen Clarksdale. Toevallig ook de plek waar wij vanavond zullen overnachten. Sonny ‘Heeeeeey, how about that’ Payne vraagt ons of we daar de hartelijke groeten willen doen. We beloven het plechtig! In de giftshop van het Delta Cultural Center koop ik nog een boek en een CD, en dan gaan we verder. We bedanken Sonny hartelijk voor zijn gastvrijheid en nemen afscheid van deze zeer bijzondere man én van deze zeer bijzondere ervaring.

We vertrekken bij het Cultural Center en zien al rijdend door Main Street dat downtown Helena beter tijden heeft gekend. Veel betere tijden........ In Helena hebben we nog een andere stop, maar die is van een geheel andere orde: Gravity Hill. Hier kun je de auto onderaan een heuvel stil zetten en vervolgens rolt deze omhoog. Echt waar! Klik maar op de foto en kijk maar:

Aansluitend rijden we weer de grote Mississippibrug over en gaan we naar Clarksdale. Daar gaan we als eerste op zoek naar de Ground Zero Blues Club. Een club met een beroemde eigenaar, Morgan Freeman, maar helaas met een voor TomTom minder beroemde locatie, want we kunnen het maar moeilijk vinden. Als we het dan uiteindelijk gevonden hebben durven we bijna niet naar binnen. Weten waarom? Bekijk de foto:

Gesnopen? Ziet er van buiten niet echt jofel uit. Maar van binnen wel! Bekijk de foto:

Eenmaal binnen wordt je meteen ondergedompeld in de bijzondere sfeer van deze club. De muren hangen vol met instrumenten, foto’s en ontelbare herinneringen aan vorige bezoekers. Vervolgens heeft iedereen die hier ooit binnen is geweest wel een tekst achter gelaten op de muur, de vloer, het plafond of de tafel. Unglaublich!
Ook wij laten diverse teksten achter. Bekijk de foto’s:








Bij Ground Zero Blues Club sluiten twee zaken mooi op elkaar aan: ten eerste is er een uitgebreide menukaart, en ten tweede zijn we ‘way passed lunch time’. De tafel staat een half uur later vol met allerlei lokale specialiteiten: mozzarella Sticks, fried green tomatoes, voodoo salade, hot wings en catfish. Alles smaakt prima met uitzondering van de keuze van uw schrijver: de kattetevis is namelijk behoorlijk smakeloos. Gelukkig staan er zeven sauzen op tafel, dus is kattevis wel nog enigszins te pimpen. Onder andere Tabasco, Louisiana hot sauce en steak sauce weten wel raad met zo’n smakeloos graatgeval. Als we klaar zijn gaan een aantal medegasten geheel spontaan ‘proud mary’ zingen op het podium. Leuk! Schuin tegenover Morgan Freeman’s club ligt het Delta Blues Museum. Jammer. De zeven dollar die we hier per persoon betalen blijken er vijftien minuten later ongeveer vijf te veel. Dan maar naar ons hotel. Via de beroemde ‘crossroads’, de plaats waar Robert Johnson zijn ziel verkocht aan de duivel om beter gitaar te kunen spelen.

Slechts enkele mijlen verder staan aan de linkerkant van de weg een paar oude, schijnbaar op instorten staande, schuren en schuurtjes. Ik sla linksaf. Wat gaan we hier nou weer doen? Slapen! Dit is de Shack Up Inn, de beelden spreken voor zich:










Het hoofdgebouw is van binnen geweldig ‘ingericht’ en de hutten zijn helemaal in stijl. Wij verblijven in de Electric Blue Shack, volledig ingericht met oude rotzooi en half kapotte zaken behalve de airco. Die werkt voor de volle 100%. Gelukkig. Ellen & Linda gaan chillen (op bed liggen met een verzameling aan iPods, -Pads en laptops), terwijl wij het terrein van de Shack Up Inn verder gaan verkennen. Binnen drinken we een biertje en kletsen we wat met de eigenaar. Hij vertelt dat er die avond helaas geen live muziek is in de Shack, maar hij kan Red’s Lounge in Clarksdale van harte aanbevelen. Daar hadden we al van gehoord. Zo rond de klok van achten gaan we op zoek naar iets te eten en onze keus valt uiteindelijk op onze favoriet: Taco Bell. De lokale politie vindt het hier ook goed toeven, want die komen hier met vijf man sterk Taco’s snacken. Na de burrito’s en taco’s met Mountain Dew Baja Blast (wat is dat toch een chemisch blauw drankje maar ohhhhhh zoooooo lekker) gaan we naar Red’s. Beschreef ik eerder het exterieur van de Ground Zero Blues Club in Clarksdale, Red’s Lounge hier is nòg obscuurder. In totaal rijden we er drie keer langs voordat we in de gaten hebben dat deze volledig dichtgetimmerde schuur annex bouwval Red’s Lounge is. We parkeren onze auto en gaan naar binnen. Vijf dollar entree per man maakt dat deze bar vanavond al 60 dollar heeft opgehaald; 12 gasten namelijk. Naar de leeftijd van de meiden wordt niet gevraagd. Binnen zit one man band Guitar Mickey te spelen en aan de bar en tafels zitten verder nog acht andere toeschouwers. Het is hier donker, smerig (in elk geval niet zo schoon) en de plafonds zijn behangen met wit landbouwplastic.

Een vrouw meent ons te herkennen van een taxirit eerder die dag, maar dat kan niet waar zijn. Ze zal wel in de olie zijn. Wie ook in de olie is, is de dikke Afro American man die alleen aan de bar zit. Om te beginnen begint hij een onsamenhangend en nauwelijks te verstaan verhaal tegen Anja, maar we merken het pas echt als hij een half uur of wat later op staat en weg wil gaan. Helemaal zwalkend van links naar rechts baant hij zich een weg naar de deur. Hij red het nèt! Aan de bar zit ook een stel dat we herkennen vanuit de ‘Shack’. Zij gaan kort na de zwalkende man ook, maar we zullen ze later deze avond nog zien. Ondertussen zitten er dus nog maar negen mensen binnen. Als je de keeper van de bar (ook wel barkeeper genoemd) en Guitar Mickey meetelt zelfs 11....... Ellen gaat even naar de bathroom en moet daar door een vrouw weer vanaf geholpen worden omdat ze opgesloten zat. Wat is dit voor tent?????? Linda vraagt daarna aan me of ik even aan haar blikje Cola light wil ruiken. ‘Natuurlijk schat, dat doe ik met alle plezier.’ BAHHHHHHHH! Wat een muffe rotlucht! Ik wil het blikje aan haar teruggeven met het advies het niet te drinken, maar dat gaat niet. Het blikje blijft aan mijn hand plakken....., zo smerig is het! Gelukkig zijn het bier van Anja en de cola van Ellen wel fatsoenlijk, maar ook mijn blikje cola light is te vies om aan te pakken. Doe je dat toch, dan is het te vies om los te laten............. Daarop besluiten we om Red’s Lounge maar Red’s Lounge te laten en te gaan. We gaan met de auto in het donker eerst op zoek naar een ATM en vinden die pas na veel moeite. Dan naar de Ground Zero Blues Club. Hier is de entree zeven dollar en de meiden krijgen een bandje om de pols om aan te geven dat ze geen alcohol mogen nuttigen: een simpel en slim systeem. De band die hier speelt is duidelijk wat professioneler dan Guitar Mickey en brengt best aardige muziek ten gehore. De zanger is wel een gruwelijk aanstellerig typ, maar dat is wel vaker bij zangers.......

Achter ons zit een ouder stel op een vreselijk vieze manier te zoenen. Dit is althans de mening van Ellen. Ik zal haar daar straks weer uitgebreid aan herinneren als ze Jasper weer ziet (wiens foto overigens trouw met ons meereist en op elk nachtkastje van elk hotel een plaatsjke krijgt. Lief hè?
De dansvloer staat vol en de meiden lachen zich een breuk om enkele van de dansacts die uitgevoerd worden. Ik citeer uit de aantekeningen van dochterlief: ‘één jongen weet dat hij homo is en danst ook zo. Een andere jongen in een blauw gestreept shirt kan echt totaal niet dansen maar weet het niet’.
Na een uur of wat verlangen we terug naar ons schuurtje en gaan we terug naar de Shack Up Inn. Linda is grappig. Have a good one!

[A3]

DAG 9, 7 JULI 2012: Een lange autorit

Bij de Shack Up Inn wordt helaas geen ontbijt geserveerd, dus als we vertrekken is dat met een lege maag. We nemen nog een paar kiekjes en gaan dan maar.

Ons besluit is dan ook om bij de eerste plaats van betekenis die we tegenkomen te ontbijten. Deze eerste plaats van betekenis komen we al snel tegen, maar helaas is de lokale Subway niet open voor het ontbijt. Eenzelfde lot treft one bij de tweede plaats van betekenis die we tegen komen. Daar is namelijk de Wendy’s dicht. De vraag is dus eigenlijk of we dit wel plaatsen van betekenis mogen noemen? Gelukkig voor ons blijkt weer eens de waarheid van het spreekwoord ‘alle goede dingen in drieën’, want onze derde poging is raak: een Sonic. Hetgeen we hier uiteindelijk bestellen als breakfast is niet iets wat je daar normaliter snel bij zou bedenken; burrito’s, mozzarella sticks en bread sticks. Ellen speelt het zelfs klaar om als ontbijt een complete foot long chili kaashond te bestellen (chili cheese dog). Al deze ongezonde fast food wordt tijdens het rijden naar binnen geschoven. In Ellen’s geval is dat zelfs letterlijk zo.............

Waar de stops die we onderweg maken tot nu toe erg goed zijn bevallen, is er vandaag een die de uitzondering van de regel bevestigt. Het petrified forest in Flora, Mississippi, stelt namelijk hevig teleur. Om te beginnen is de route er naar toe afgezet en moeten we een eindje omrijden. Maar dat is nog tot daar aan toe. Het visitor center ziet er best professioneel uit, maar de wandelroute die je vervolgens loopt, en waarvoor je grof geld ($7 p.p) betaalt, voldoet niet echt aan de verwachtingen. Zo af en toe zie je een stuk van een versteende boomstam, maar interessanter dan dat wordt het niet. Het leukst zijn hier nog de grote schare aan huiskatten die hier rondlopen en die ons een beetje doen terug verlangen naar onze katten thuis, Sookie & Cody.

Drie kwartier later zitten we echter alweer in de auto, klaar voor het volgende deel van onze etappe, zo’n drie en een half uur verderop in Vacherie, Louisiana. Vacherie is een klein en onbeduidend plaatsje, voor ons net aan de overkant van de mighty Mississippi gelegen. Zodra we de grote brug over zijn rijden we een paar mijl parallel aan de rivier en bereiken dan ons doel: de Laura Plantation. In onze onvolprezen Lonely Planet ‘The Deep South’, staan talloze oude plantagehuizen in deze regio beschreven, maar de tekst die vermeld staat bij ‘Laura Plantation’ is veelzeggend: ‘if you only have time to visit one plantation this should be the one’. Wij volgen deze raad dan ook op en hebben het geluk dat we net de laatste vier kaartjes kunnen bemachtigen voor de tour van twee uur. Onze gids heeft haast, want de tour speelt zich voor het overgrote deel buiten af en er dreigt echt een gigantisch onweer. Wij kunnen er uit eerste hand over mee praten want deze bui hebben we onderweg ook al een keer gehad. En die was niet misselijk; diverse mensen hebben hun auto aan de kant van de weg geparkeerd omdat je echt geen hand voor ogen meer kon zien.

De tour begint onder een grote boom voor het plantage huis. Daarna gaan we de basement in, een voormalige wijnkelder, en dan het huis zelf. Op zich is het verhaal over de geschiedenis van deze plantage erg interessant; een groep Franse kolonisten heeft zich hier gevestigd en deze plantage gesticht en uitgebouwd. In den beginne waren daar ook veel native indianen bij betrokken en in een later stadium ook veel slaven. Het eigendom van deze suikerrietplantage is inmiddels in handen van een investeringsmaatschappij, maar in de voorgaande eeuwen ging het eigenaarschap over van de ene generatie op de andere. Daarbij ontstond de nodige strijd tussen vaders, moeders, broers en zussen. Het mooie van deze plantage is dat de geschiedenis erg gedetailleerd bekend is omdat er op een bepaald moment een eigenaar teruggekeerd is naar Europa en daar de hele geschiedenis heeft opgetekend. Deze hele historie is daarna in de moderne tijd ergens in Pariis weer tevoorschijn gekomen waardoor men nu een mooi beeld heeft door de jaren heen. Bovendien zijn in een oud rusthuis in St. Louis in 1994 de dagboeken gevonden van een aldaar overleden bewoonster die behoorde tot de vijfde generatie van eigenaren van Laura Plantation. De persoon in kwestie, Laura, heeft sinds haar vroege jeugd een dagboek bijgehouden van alles wat er op plantage gebeurde. Deze memoires, gecombineerd met de geschriften zoals die in Parijs waren gevonden, geven een compleet en gedetailleerd beeld van niet alleen de geschiedenis van de plantage, maar ook van het dagelijkse ‘railing & sailing’(reilen & zeilen J).

Ondertussen zijn we in het huis aanbeland en zien we de originele staat van het huis zoals het was toen het nog gebruikt werd. Een van de bijzondere dingen aan deze specifieke plantage was dat het voornamelijk gerund werd door vrouwen, en dat het huis eerst en vooral zakelijk was ingericht; de primaire ruimtes waren niet om te leven, maar om zaken te doen. Het bureau en de tafel voor gesprekken stonden centraal, het bed op dezelfde kamer (dus werk- annex slaapkamer) had een ondergeschikte plaats. We begeven ons vervolgens naar het balkon en lopen dan door de tuin en achterplaats naar de slave cabins. Hierbij lopen we onder andere door een mini bananenplantage en langs het rusthuis wat een van de vroegere eigenaressen liet bouwen toen ze de scepter overdroeg aan haar dochter.

Bijkomstig verhaal is dat deze voormalige eigenares tijdens de Amerikaanse burgeroorlog in dit huis leefde terwijl er alleen nog maar slaven aanwezig waren. De rest van de familie was hetzij aan het vechten hetzij elders woonachtig. Toen men na de oorlog terugkeerde waren de slaven er nog nagenoeg allemaal, maar de oude mevrouw – die altijd een schrikbewind onder haar slaven had gevoerd en ze onder andere liet brandmerken op de wang (!) – was verdwenen. Niemand weet wat er met haar gebeurd is – maar ik heb wel een idee.........

Het dreigende onweer heeft zich inmiddels afgewend, dus als we na ruim anderhalf uur de tour afsluiten zijn we slechts nat van het zweet en niet van het zweet èn van de regen... Vraag me overigens af of dat laatste niet plezieriger was geweest. Na deze interessante tour browsen we nog wat in de giftshop, kopen uiteraard het boek wat over deze plantage geschreven is, en vervolgen onze weg naar Slidell, onze volgende overnachtingsplaats. Aangezien Laura Plantation ten Westen en Slidell ten Oosten van New Orleans ligt, moeten we dwars door de stad heen om daar te komen. Het laatste stuk van onze route gaat voor een groot deel over water: een lange rijbrug over Lake Pontchartrain. Aangekomen in het La Quinta in Slidell checken we in, en gaan we lekker bloeiende uien (blooming onion) eten bij Outback Steakhouse: heerlijk! Ellen en Anja gaan daarna nog wat zwemmen in het mooie zwembad van deze La Quinta. Linda en A3 zijn te lui. En Linda is grappig. Het zal ongeveer 12 uur zijn als we allemaal lekker onder de lakens kruipen. Truste!

[Liz]

We Want More

Edit* Heerlijk herkenbaar verhaal en met weemoed denk ik terug aan 2005 toen wij ook in de Shack Up Inn logeerden.
Een compleet nieuwe ervaring in deze "Beer&Breakfast" (zoals ze zichzelf profileren)

En ook Laura Plantation hebben wij bezocht.
Helaas was er toen net een grote brand geweest die veel van het gebouw verwoest had, hopelijk is dat allemaal hersteld nu.

[A3]

DAG 10, 8 JULI 2012: Een stad waar we meer van hadden verwacht...........

Het ontbijt bij La Quinta is prima voor elkaar. Dat vindt althans 75% van ons gezelschap. A3 zeurt weer eens dat de keuze te beperkt is. Tja, het zou raar zijn als hij een keer niet iets te zeuren had...... Na het ontbijt gaan we in elk geval naar New Orleans. Allereerst zoeken we een parkeerplekje zo dicht mogelijk bij het French Quarter. Volgens de info op vele sites, en in vele reisgidsen inclusiief onze eigen Lonely Planet, zou dit een hele opgave moeten zijn. In de praktijk blijkt dit echter erg mee te vallen. Er is plek genoeg. We staan zelfs erg dicht bij Jackson Square, het hart van het French Quarter. Als eerste betuigen we echter onze eer aan de rivier die door de stad loopt: de Mississippi. Als we boven aan de kade komen zien we al direct drie iconen liggen die je op veel foto’s van New Orleans aantreft: de brug over de Mississippi, een groot cruiseschip (in dit geval van Carnival Cruises) en een echte Mississippi-radernoot: de Natchez.

We lopen langzaam langs de rivier naar het Oosten en schieten een plaatje van een streetcar.

Daarna worden we lastig gevallen door een straatmuzikant met een sjieke gitaar, een mooi wit pak, een verschrikkelijk gebit en een nog stinkender adem. Bah. Als onze meiden straks niet weten welk carrièrepad te volgen, dan kunnen ze nog altijd met hun gitaar hier terecht; de concurrentie hier kunnen ze wel de baas.

Als we daarna verder lopen kunnen we enkele mooie shots maken van de kathedraal op Jackson Square:

Geheel en al tegen onze gewoonte in lopen we bij het aan het plein gelegen toeristeninformatiecentrum binnen. De uiterst vriendelijke maar niet meer piepjonge Mary Ellen is very knowledgeable en vertelt honderduit over de mogelijkheden in de stad. Een van de folders die we meekrijgen bevat een mooi kaartje van de stad inclusief een wandelroute. We besluiten om deze te gaan lopen, maar niet voordat we eerst het Louisiana State Museum bezocht hebben. Dit gebouw, direct naast de kathedraal, bestaat uit twee grote tentoonstellingen: de eerste gaat over de orkanen die de stad geteisterd hebben – met uiteraard een hoofdrol voor Katrina – en een tweede over Mardi Gras. De benedenverdieping (Katrina) is erg indrukwekkend, onder andere door indringende beeld- en geluidsfragmenten. De verhalen die op ons de meeste indruk maken zijn die van de bijna totale anarchie in de plaatselijke sporthal, de Superdome, en het ‘brugverhaal’.

Het brugverhaal gaat over een aantal bewoners die op de vlucht waren voor het stijgende water en daarvoor beschutting zochten op een hoog gelegen punt, in dit geval een brug. Zij liepen aan de ene kant de brug op, achtervolgd door politieagenten die hen maanden om de brug op te gaan, terwijl er aan de overkant een groep gedetineerden de brug op werd gejaagd door militairen. De militairen beschikten over een voorraad drinkwater voor de gevangenen terwijl de vluchtende burgers niets hadden. De militairen dachten dat de dakloze burgers het voorzien hadden op het drinkwater en begonnen te roepen dat ze de brug af moesten. Stel je voor: politie achter de groep die je met wapens bedreigde om de brug op te gaan en militairen voor de groep met wapens die je dwongen de brug af te gaan. Uiteindelijk hebben de militairen zelfs het vuur geopend en zijn er doden gevallen: een tragisch verhaal. Ook de piano van wijlen Fats Domino ontkwam overigens niet aan de woede van Katrina:

De Mardi Gras afdeling vinden we wat minder: waarschijnlijk ook omdat we als Brabanders met betrekking tot carnaval natuurlijk al heel wat gewend zijn. Daar komt niet gemakkelijk iets overheen, zelfs niet het Mardi Gras feest uit New Orleans.........

Linda wordt gevraagd om als tourguide te fungeren tijdens onze wandeltocht, maar daar heeft ze niet zoveel zin in. De ‘oude’ – niet zo grappige – Linda komt weer even naar voren; na veel gezeur en gedoe besluit Ellen dan maar om ons rond te gaan leiden. We zien vele typische New Orlesiaanse (?) huizen en balkonnetjes en lopen onde rmeer door Beale Street. Precies zoals Mary Ellen bij het toeristenbureau ons vertelde is de echte sfeer van New Orleans hier echter niet meer te vinden. Aangekomen bij de French Market gaan we een eettentje binnen en genieten we van broodjes Gyros: echt heel erg lekker. Daarna lopen we verder door de smalle straatjes en bezoeken we diverse souvenirshops en antiekwinkeltjes. Buiten de grote collecties prullaria en T-shirts valt op dat er veel maskers te koop zijn; uiteraard een gevolg van het Mardi Gras gebeuren. Ellen probeert er een en ben eerlijk: haar gezicht knapt er een stuk van op........:

Helaas begint het dan te regenen en dus zoeken we een plek om te schuilen. Ellen komt op het lumineuze idee om dan maar een streetcar in te gaan: zo gezegd zo gedaan. Voor $1.25 per persoon zitten we lekker droog en zien we de meest vreemd geklede ‘vrouwen’ aan ons voorbij gaan.

Veel afro-Amerikaanse vrouwen blijken een voorkeur te hebben voor zeer uitbundige kledij en zijn in veel gevallen ook voorzien van een aangebouwd bijzettafeltje. Hun billen steken in veel gevallen zo ver uit dat je er – bij wijze van spreken - een vaasje met bloemen op zou kunnen zetten......

Gezien het slechte weer besluiten we om nog een autotour te doen over één van New Orleans’ bekende begraafplaatsen – dat schijnt hier vrij normaal te zijn – en dat blijkt ook best ‘leuk’ om te doen. Tussen de regen door zien we oude en minder oude praalgraven die wel een beetje doen denken aan de immens grote begraafplaats op de Mountjuich in Barcelona. Die laatste blijft echter wel veel indrukwekkender.



Eind van de middag rijden we weer naar Slidell en chillen we nog wat op de kamer. Als het weer droog is gaan we met z’n allen even zwemmen en daarna een hapje eten. Bij Ruby Tuesday in dit geval, waar we naar toe kunnen lopen: een uitgebreide saladebar, pasta en vis: lekker! We zien hier dat het trucje op de flesjes Coors bier ook echt werkt: als het flesje (en dus de inhoud) koud is kleuren de bergen op het etiket blauw. Is het flesje te warm (en de inhoud dus ook) dan zijn de bergen wit:

Beide flesjes maken overigens inmiddels deel uit van onze verzameling ‘Americana’ op de overloop thuis in Heesch. Onze waiter bij Ruby Tuesday is een beetje oenig en heeft familie in Noorwegen. Of er een causaal verband is weten we niet....... Overigens is A3 vergeten om zijn haar te gellen voordat we gingen eten. Het woord pispotkapsel valt dan ook regelmatig deze avond.

Na de voortreffelijke maaltijd lopen we gezellig naar het hotel en gaan we slapen. Linda is weer grappig.

[Jostravels]

We Want More

En ook Laura Plantation hebben wij bezocht.
Helaas was er toen net een grote brand geweest die veel van het gebouw verwoest had, hopelijk is dat allemaal hersteld nu.

Ja hoor, wij waren er vorig jaar in september en toen was alles al hersteld, de brand werd nog wel gemeld door de gids overigens.

Gaan jullie ook nog 'nachtbraken' in New Orleans? Zo gezellig 's avonds om bandjes te luisteren daar!!