Dag 8, zaterdag; Als het beestje maar een naam heeft………
Vandaag onderwerpen we het ontbijt in ons hotel voor het eerst – en waarschijnlijk laatst – aan de test: blijkbaar zijn we tijdens het spitsuur want het is echt superdruk. Kwalitatief is e.e.a. prima in orde; warme saucages, scrambled eggs, je kunt brood roosteren enz. In tegenstelling tot de meeste hotels is zelfs de koffie heel goed drinkbaar. We praten nog wat met de mensen naast ons aan het tafeltje, iedereen wil hier te allen tijde weten waar je vandaan komt, en daarna gaan we nog even naar de hotelkamer om ons nog even op te frissen.
Dan gaan we allemaal aan boord van onze zwarte Ford Escape voor de ongeveer een uur durende rit naar het Valley of Fire State Park. Op de onvolprezen site
http://www.ontdek-amerika.nl staat een uitgebreide beschrijving van dit park met foto’s, en dat heeft er toe geleid dat ik toch wel spijt heb gehad dat we in 2009 dit park met grote snelheid voorbij zijn gereden. Maar niet getreurd, vandaag dus een herkansing. En om de spanning maar meteen weg te nemen; dit park is echt een absolute aanrader. Vergeleken met de diverse Nationale parken in Nevada, Arizona en Utah kun je stellen dat het park prachtige rotsformaties en uitzichtspunten kent die relatief zeer eenvoudig te bereiken zijn. Dat alles is ook nog eens beschikbaar op een relatief kleine oppervlakte; je hoeft dus niet lang te rijden om van het ene naar hat ander punt te gaan. Voordat we echter in het park aankomen treffen we midden in de woestijn een onverwachte attractie van heel andere rangorde aan: een achtbaan. Geen houten, geen metalen, maar een van asfalt. Want zodra je highway 15 verlaat bij de afslag naar Valley of Fire kom je op ene tweebaans weg die enorm veel korte dalingen en stijgingen kent over de geulen en heuveltjes die hier in de woestijn te vinden zijn. Dit feit, gekoppeld aan het uitoefenen van een beetje extra druk op het gaspedaal, maakt de rit naar de Valley toe al tot een belevenis. We hebben allemaal steeds dat rare onbestendige onderbuikgevoel dat je ook hebt als je met de Mummie, de Hulk, Sheikra, Space Mountain of hoe ze ook allemaal heten mogen, naar beneden raast. De rit is dus best enerverend, zeker als onze Ford Escape met twee of meer wielen aan het asfalt lijkt te ontsnappen en een klein vluchtje neemt. Goede typenaam dus voor deze auto, Escape.
Aan de westkant heeft het park een officiële ingang waar je de entreeprijs moet voldoen. In ruil voor $10 krijg je een kaartje mee en de wens ‘have a good day’. Al binnen een paar mijl na de ingang kun je linksaf een zandpad op – ook prima met een gewone niet vierwiel aangedreven auto te rijden – langs de eerste roodgekleurde rotsformaties. Naar goed Amerikaans gebruik hebben de meest opvallende rotspartijen weer een naam gekregen, en we zien o.a. Arch Rock en Atlatl Rock. Zelf ontdekken we een rots die nog geen naam heeft maar er wel degelijk een verdient. Want vaak is het zo dat je echt je best moet doen om de aanleiding te vinden om de naam van de rots te kunnen begrijpen, maar deze is zeer voor de hand liggend. Kijk zelf maar:
Vanaf nu stel ik dan ook voor om deze rots te dopen tot ‘Happy Bear’, op een of andere manier kijkt hij namelijk best vrolijk vinden wij. Atlatl Rock wordt geflankeerd door een hoge metalen trap van 86 treden, waarbij je na het beklimmen ervan niet alleen beloond wordt met een mooi uitzicht, maar ook met een prachtig voorbeeld van prehistorische rotstekeningen. Vroegere bewoners van dit gebied hebben hier onder andere voet- en handafdrukken achtergelaten, maar ook dieren en voorwerpen getekend. Op diverse plaatsen zijn wij eerder bij prehistorische rotstekeningen geweest, o.a. in Frankrijk, Spanje en Portugal, maar ik moet eerlijk zeggen dat ze nergens zo duidelijk en goed bewaard zijn gebleven als hier. Bewijs:
Vanaf het plateau kun je nog diverse andere rotspartijen zien, waaronder een die wat ons betreft zowel ‘boot in de woestijn’ als ‘klomp (of beter: wooden shoe)’ genoemd zou kunnen worden. Voor zover ons bekend heeft de rots nog geen naam, dus dat zou al onze tweede ontdekking van vandaag zijn.
Weer beneden na de afdaling van 86 treden zien we weer diverse chipmunks tussen de doornenstruiken heen en weer lopen. Het wemelt er hier van. Weer terug in de auto vinden we opnieuw de aansluiting met de geasfalteerde hoofdweg, en slaan rechtsaf. We moeten namelijk een stukje terug om de Beehives te kunnen zien, de volgende serie opmerkelijke rotsen. Daarna draaien we om en vervolgen we de hoofdweg in oostelijke richting. Niet ver daarna kun je linksaf richting Visitor center en Rainbow Vista. Deze weg gaat vrij steil omhoog en biedt mooie vergezichten met prachtig gekleurde rotsen. Aangekomen bij Rainbow Vista is overduidelijk hoe deze Vista aan zijn naam komt; voor je ontplooit zich een landschap met vele prachtige en verschillende kleuren. Wat mij betreft een van de mooiste punten van dit park. We rijden verder tot het einde van deze ’dead end street’ en parkeren aan het einde onze auto om een korte trail te lopen. Ellen probeert ook mee te gaan, maar het beginstuk blijkt al helemaal uit los stuifzand te bestaan, dus dat is met haar enkelconditie en tape helaas niet te doen. Anja blijft bij Ellen in de auto en dus gaan Maartje, Linda en ik op pad. Eerst daal je een heel stuk en kom je onder andere langs een oude filmlokatie en allerlei rotspartijen. Na een droge geul overgestoken te zijn gaat het pad naar links en kom je al snel bij een slot canyon aan. Dit is een zeer smalle canyon die tijdens hevige regenval fungeert als afvloeiingskanaal van het overtollige water en dientengevolge zeer gladgeslepen wanden heeft. De canyon is kort, niet langer dan enkele honderden meters, maar helaas niet zo mooi gekleurd als de bekendere slotcanyons in de buurt van Page bijvoorbeeld.
Na de slot canyon gaat de route weer wat omhoog en komen we nog langs een aantal rotsen die we maar gelijk voorzien van een passende naam. Aan zie hier ‘Headless Sphinx’ en ‘Lizzards Head’.
We leggen ook nog enkele echte hagedissenkoppen (met lijven in dit geval) vast op de gevoelige plaatsen en bereiken dan, zo’n veertig minuten nadat we ze hebben achter gelaten, weer Ellen en Anja bij de auto. De trail is niet echt vermoeiend of moeilijk, maar zo in de brandende zon toch redelijk inspannend. We zijn er in elk geval goed nat van. Daarna zien we langs de route nog een aantal mooie uitzichtspunten (o.a. Fire Canyon) en vlakbij de oostgrens van het park nog een olifant, of in elk geval een rots die daar veel op lijkt. De meiden nemen genoegen met een olifantenblik vanuit de auto, maar Ma en Pa strekken nog even de benen voor een korte wandeling naar de slurf. Je hebt immers niet elke dag de gelegenheid om een olifant aan zijn slurf te kietelen, nietwaar?
Via het plaatsje Overton rijden we weer terug naar de interstate 15 en rijden terug naar Vegas. Vlak voor Vegas staat er een van de bekende borden langs de snelweg waarop je kunt zien welke tank- en eetgelegenheden zich bij de betreffende afslag bevinden. In dit concrete geval is een van de acht namen die op het bord staat die van IHop, en dat staat ons wel aan, daar zijn we al lang naar op zoek. We verlaten dus de snelweg en gaan na de afslag linksaf. En vervolgens rechtdoor. En nog meer rechtdoor. En nog meer. We zijn inmiddels talloze eetgelegenheden gepasseerd die niet op het bord stonden, maar IHop is geen velden of wegen te bekennen. Pas na 8 mijl (!) komt het blauwe dak in zicht en kunnen we ons verheugen op ‘pancakes galore’. Deze IHop vestiging is volgens mij pas nieuw, want alles blinkt nog en de mensen zijn nog vriendelijker dan normaal. Er zitten overigens nauwelijks mensen binnen. Wij bestuderen uitgebreid de diverse menukaarten en kiezen uiteindelijk voor een heel gevarieerd menu met onder andere holle pannekoeken (funnelcakes), vers fruit en nutella pancakes (aanrader!!). Heerlijk. Als de buiken allemaal weer rond staat verontschuldigt Pa zich even voor een gang richting de mens room en onderwijl vermaken de dames zich met kinderachtige spelletjes; er wordt met de overblijfselen van de diverse drankjes een ijsklontengevecht gehouden. Ja, middenin de IHop, ten overstaan van alle gasten (2…..) en personeel (3….), bekogel; en ze elkaar met ijsklontjes en worden er ijsklontjes op niet nader te specificeren gewelfde lichaamsdelen gestopt. Zo zie je maar, ik kan niet eens eventjes naar het toilet zonder dat de hele boel gigantisch uit de klauwen loopt. Bij het afrekenen blijven de IHop mensen echter 100% professioneel en vriendelijk en er wordt niks van gezegd. Enkele goochemerds hebben – al dan niet bewust – in, bij of tussen bepaalde lichaamsdelen nog ijsblokjes bewaard, want eenmaal buiten gaat het gevecht gewoon door. Gelukkig zorgt de Nevadiaanse(?) zon er echter voor dat ze als het spreekwoordelijke ‘ijs voor de Nevadiaanse zon’ verdwijnen. Verder spelen is onmogelijk, dus het speelkwartiertje is hiermee officieel ten einde.
Iedereen is nu toch wel redelijk moe, dus het verzoek voor de volgende bestelling is het onvolprezen Desert Rose Resort, om daar lekker te kunnen uitrusten en – buiken. En zo geschiedde. Dit rustmoment is voor mij een leuke gelegenheid om te bellen met Dollar autoverhuur. En wat blijkt: er is een upgrade beschikbaar. Aangekomen bij Dollar Car Rental blijkt het omruilen wat moeilijker dan gedacht. Er zijn bij nader inzien eigenlijk geen auto’s beschikbaar. Gelukkig voor mij komt er net een nieuwe Jeep Grand Cherokee beschikbaar dus die mag ik meenemen. Ik vul het paperwork in en rijdt naar de uitgang. Daar aangekomen een nieuw probleem; bij het scannen stelt de Dollar medewerker vast dat deze auto aan zijn mileage zit. Met andere woorden, hij heeft teveel kilometers gereden om nog verhuurd te kunnen worden. Shit!
Weer wachten dus op een andere auto, maar die komt niet. Schlussendlich kan ik – na veel geklaag en gedoe aan de dollarbalie – onverrichter zake naar huis. Ik heb weliswaar een andere auto, maar geen grotere: een gouden Ford Escape in plaats van een zwarte…… Wel heeft men aan de Dollar balie een aantekening gemaakt dat ik bij de eerstvolgende huur wel absoluut een gratis upgrade krijg. Nou ja, dat hopen we dan maar.
Al met al heeft dit hele gedoe me bijna drie uur gekost, dus mijn humeur is er niet beter op geworden. Gelukkig gaan we vanavond ‘Vegas by night’ doen, dus zal het allemaal wel leuker worden.
We willen vanavond eigenlijk alle buitenshows zien, dus hebben we via internet alle voorstellingstijden gecheckt en daar een zo goed mogelijk bijpassende route bij gezocht. Allereerst hebben we onze auto geparkeerd bij Bellagio. Daar starten we dan met de fonteinenshow (vanaf 20.00uur is die elk kwartier). Daarna willen we dan bij het Mirage de vulkaanuitbarsting ‘doen’ (elk heel uur) en tenslotte de piratenshow bij Treasure Island (drie maal per avond). Afijn, we beginnnen dus bij Bellagio. We hebben een plekje op de eerste rang, maar wel aan de zijkant. Toch kun je het spektakel – op muziek van Celine Dion – hier goed zien. Het is kort, maar wel mooi. Daarna pogen zo goed en kwaad mogelijk als dat gaat – het is namelijk echt poepiedruk overal – om via Ceasar’s Palace naar het Mirage te lopen. Dat gaat op zich best redelijk, maar als we bij het Mirage aankomen – ruim 30 minuten voor showtime – dan zijn er direct aan het hen nog maar net vijf plaatsen vrij. Maar aangezien we eigenlijk ook wel honger hebben is er sprake van een dilemma; op straat iets eten gaan halen en onze plekken kwijt of eerste rang kunnen staan en honger lijden? Er volgt een compromis. Pa gaat trachten voor vijf personen voer te bemachtigen terwijl de dames de plekken bezet houden. Ellen kan dan ook lekker gaan zitten zodat ze haar enkel niet overbelast. Pa rent dus de straat over naar de overkant en loopt daar het naast de Mc gelegen Casino Royale binnen. Binnen is het lekker koel en er hangen posters voor foot long hotdogs voor $3. De bordjes volgend kom ik tussen de goktafels door lopend, bij de snackbalie uit. Er is niemand voor me. Ik bestel dus anderhalve meter hotdog (5x een foot long), 5 flesjes water/jus en de nodige zakjes aan mayo, ketchup, mosterd en andere sausachtige substanties. To go please! To go? Daar zijn ze hier eigenlijk niet op ingesteld. Alle snacks zijn bedoeld om tussen de roulettes, blackjack tafels en fruitautomaten door, genuttigd te worden. Gelukkig weet ik duidelijk te maken dat ik echt geen 3 liter vloeistof, 2kg saus en anderhalve meter worst in ongeschonden staat door het casino heen krijg. Het idee van blackjackkaarten met mosterd, een roulettespel waarin het balletje vervangen is door een hotdog en met ketchup aan elkaar geplakte fiches, staat de snackmedewerkers toch niet echt aan.
En dus worden er vanuit een donkere hoek toch wat plastic tasjes tevoorschijn getoverd. Hiermee gewapend verlaat ik het pand en ben mooi op tijd aan de overkant om mijn plaats weer op te eisen en om de hongerige dames van eetwaar te voorzien. Dat heb ik toch maar weer mooi geregeld!
We hebben net alle mosterd en ketchup van onze gezichten geveegd (ja, ook dààr had ik aan gedacht ), als de verlichting van het Mirage min of meer aankondigt dat de show gaat beginnen. Omdat we zo pontificaal vooraan staan zien en horen we de show niet alleen, maar voelen we ‘m ook. De hitte die uitstraalt van de vlammenwerpers op het water is echt gigantisch. Als de show wat langer zou duren zouden wij er allemaal uitzien als Duo Penotti; wit aan de achterkant en zwart aan de voorkant. In elk geval is deze show wel echt de moeite waard om te bekijken. Omdat het tot de volgende show bij Treasure Island best nog even duurt bedenken we eerst naar het Venetian te gaan. Als we echter de strip zijn overgestoken zien we dat het bij Treasure island zelfs nu al behoorlijk druk is. En dus besluiten we om toch maar vast in de rij te gaan staan. Met dank aan Anja bemachtigen we prachtige plekken waar we ten eerste uitstekend zicht hebben en ten tweede – ook niet geheel onbelangrijk – de wachttijd van nog ruim 45 minuten lekker kunnen zitten. In deze 45 minuten zien we het echt van druk naar poepiedruk naar ongelooflijk druk gaan. Het is ook een beetje raar; het stuk grond hier wordt gewoon dubbel gebruikt, geen wonder dus dat het druk is. De functie van openbaar trottoir blijft namelijk al die tijd gewoon gehandhaafd, ter wijl er tegelijkertijd honderden, zo niet duizenden mensen, een plek proberen te veroveren om de piratenshow te zien. Die show moet dus echt wel mooi zijn.
Niet dus. De show van pak ‘m beet 25 minuten is een beetje kinderachtig van opzet en ok, omdat het niks kost geef ik het nog een zesje, maar zou hier entree geheven worden dan werd het meteen een dikke onvoldoende. Eigenlijk is het gewoon zonde van onze kostbare vakantietijd om hier in totaal meer dan een uur aan te spenderen. Als je het zo bekijkt……..stel de vakantie kost 1500 euro voor 672 uur (28dagenx24uur =672), dan betekent dat een uurtarief van €2,23. We hebben hier een uur en een kwartier gestaan, plus looptijd van 15 minuten = anderhalf uur, oftewel €3,35 per persoon. Zo blijkt het dus alsnog geld te kosten en dus verandert het zesje in een onvoldoende. Welke onvoldoende? Ik zou zeggen een 4,5. Bij deze dus, een 4,5!
We banen ons daarna een weg door de mensenmassa en steken weer over naar het Venetian. Daar is toevallig net een of ander bedrijfsfeest aan de gang, want overal lopen chique mannen in rokkostuum en dames met hoge hakken en avondjurken. Mwah, niet gek……… We dolen wat door de Venetiaanse steegjes en bewonderen de zangkunsten van de gondeliers. Volgens mij zingen ze hier nog beter dan in het echte Venetië. Bij een klein restaurantje aan het Canal Grande zijn nog wat stoeltjes vrij, dus besluiten we om daar een cocktailtje o.i.d. te nuttigen. Voorde jongedames wordt dat uiteraard een alcoholvrije cocktail want tja, autorijden mag hier al op je 10e of zo, en alcohol nuttigen pas na je 35e. Of zoiets. Het lijkt in elk geval een beetje raar. Net zo raar – zo zeggen de meiden – dat je als man de hele dag door kaartjes in je hand gedrukt krijgt met daarop foto’s en telefoonnummers van naakte escortdames (zelfs als je hand in hand loopt met je vrouw!) terwijl prostitutie verboden is. Tja, zeg ik dan, of net zo raar als het feit dat bepaalde dingen volgens de wet niet kunnen of mogen, maar dat de politie het in de praktijk toch toelaat. Alleen is er dan een woord voor; ’gedoogbeleid’. Maar het feit dat er een woord voor is wil niet zeggen dat het fundamenteel anders is. Toch? Hoogstens dat degenen die er een woord voor hebben, dat woord wel hard nodig gehad zullen hebben omdat het zoveel voorkomt….. Ja, denk daar maar es over na……….
Na de cocktails vinden we het eigenlijk wel welletjes en bovendien zijn we én erg moe én is de enkel van Ellen toe aan rust. Dus gaan we naar het hotel. Volgens Ellen heeft haar enkel het best wel goed gehouden. We gaan even tellen en stellen vast dat het vandaag tien dagen geleden is dat de tape om haar enkel is heen gegaan. Aangezien de progressie best goed is en we ook twee goede braces bij ons hebben, nemen we het besluit om de tape er af te gaan halen. We nemen het kleine schaartje dat we bij ons hebben ter hand en beginnen aan het oneerlijk gevecht van een klein, instabiel schaartje tegen de stugge, supergoed hechtende, enkeltape. Na een 15 minuten durend, spannend, maar bovenal eerlijk gevecht waarbij als enige blessure een lichte deuk in Ellen’s been ontstaat, kan de schaar worden uitgeroepen tot winnaar! Al is Ellen natuurlijk de morele winnaar. Zeker als in je ogenschouw neemt dat de bloeduitstortingen helemaal weg zijn en dat er niet of nauwelijks sprake is van huidirritatie ten gevolge van de tape. Heel voorzichtig probeert ze een stukje te lopen en zelfs dat lukt. De brace gaat aan en uiteraard gaan we – ondanks het late uur – toch nog even naar het zwembad. Daarna gaat de brace weer even uit en ontmoet Ellen’s enkel voor het eerst in heel lang weer water…..
Als laatste actie voordat we naar bed gaan moet iedereen weer zijn of haar koffer inpakken want morgen trekken we weer verder. Sterker nog, morgen staat de langste reisdag van deze vakantie op het programma. We beginnen in Vegas en willen eindigen in Fresno. Onderweg doen we dan nog ‘even’ Sequioa & Kings Canyon Nationals Parks……. Jaja, life’s hard.
Good night!
States visited: All except Alaska & Hawaii. Correction: all !
. De wind staat echter ongunstig waardoor de stroming vrij sterk is en het water is dientengevolge erg troebel . Meer dan wat zwart met gele visjes zien we daarom helaas niet. Wel wordt ik steeds beroerder en we gaan daarom maar snel terug naar het hotel.
