Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige jeugd

A3 · Bericht door A3 » 02 sep 2010, 22:32

Zaterdag 24 juli

Dag 8, Over testikels en borsten……….

Alweer vroeg op en lekker ontbijten in het hotel. Daarna naar Cheyenne voor de beroemde Frontier Days. De Frontier Days zijn een week van evenementen en feesten in Cheyenne, waarmee de wild west historie van dit gebied in het algemeen en van Cheyenne in het bijzonder worden herdacht. Hoogtepunt van dit evenement is de ook zeven dagen durende Rodeo die ‘daddy of ‘m all’ wordt genoemd, en de ochtendparade die een aantal keer in de straten van downtown Cheyenne wordt uitgerold. Onze TomTom dirigeert ons keurig naar het centrum, waar we al snel een parkeerplaats langs de kant van de weg vinden. We hebben uitzicht op de goudkleurige koepel van het Wyoming State Capitol, want Cheyenne is immers de hoofdstad van deze Buffalo-State.

Als we een kleine honderd meter gelopen hebben zien we al dat we bij een van de straten zijn aangekomen waar het gebeuren gaat plaatsvinden. Er zitten al veel mensen langs de weg, het merendeel lekker gezeteld in een van thuis meegebrachte plastic tuinstoel of een vouwstoeltje. Amerikanen hebben blijkbaar een enorme hekel aan staan, want zo’n 102% van alle aanwezigen zít langs de route in plaats van te staan. Aan de overzijde is nog net een klein stukje trottoirband vrij, waar we ons, met wat passen en meten, precies tussen kunnen wringen. Ook wij gaan maar zitten, want je valt nergens zo uit de toon als dat je tussen een zittende rij mensen van honderden meters lang, gaat staan. Dus vleien wij onze acht billen op de trottoirband, en beginnen we een gesprekje met onze buren, een gezin met twee kleine kinderen, duidelijk Amerikaans. Het gezin woont in Cheyenne, en manlief is momenteel werkloos, maar heeft altijd maintenance gedaan voor het leger. In tegenstelling tot de rest van de familie heeft de man een heel normaal postuur. De rest van de familie denkt dit ook te hebben. ‘No honey, you’re not fat’ zegt de moeder van pak ‘m beet honderdvijftig kilo tegen haar pak ‘m beet zevenjarig dochtertje van pak ‘m beet 50 kilo (of meer). Alle kleren staan superstrak gespannen om haar jeugdig lichaam, maar dat weerhoudt ma er niet van om een zojuist aan de overkant bij Taco John’s gekochte beker cola van pak ‘m beet 2 liter, zonder schroom aan haar dochter te overhandigen. Maar wie weet, misschien is het wel cola light……… Met zoonlief is het al niet veel beter gesteld. Gezien zijn fysieke gesteldheid zal hij op school tijdens gymclass toch wel noodgedwongen enkele programmaonderdelen moeten overslaan…. Maar goed, loek hoes tokking….. We zitten hier prima en ook Linda en Pa gaan even naar de overkant om wat vloeibaars te hebben voor de rest van de ochtend. Het normaliter als ‘drive thru’ gekenmerkte loket ontvangt vanochtend ook walk thru’s, dus gelukkig hoeven we niet eerst naar de auto te lopen……

Langzaamaan komt de optocht op gang en de meest uiteenlopende mensen, voertuigen en groepen doen daar aan mee. Een greep uit wat voorbij komt; diverse marching bands – ook van Navy & Airforce - , diverse dansgroepen, scoutinggroepen, legervoertuigen, oude auto’s – van T-Fords tot Mustangs -, een groot scala aan door paarden getrokken wagens variërend van eenvoudige bakwagens tot jail-on-wheels & oude postkoetsen, miniatuur Union Pacific treinen, oude unicycles, bicycles & tricycles, hoogwaardigheidsbekleders als de mayor & de governor – beiden te paard –, cowboys, een grote verzameling geel groene John Deere landbouwvoertuigen, brandweerwagens van 1925 tot 2010, etcetera. Een lange optocht die acht aanvankelijk soepele en zachte billen heeft veranderd in vier harde en stramme zitvlakken. Maar wel mooi, en zeer de moeite waard.

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Dan gaan we richting Frontier Days terrein. De TomTom stuurt ons eerst helemaal de verkeerde kant op, maar na wat gevloek en een aantal tergend langzame verkeerslichten komen we toch in de buurt van het terrein. We kunnen parkeren voor het plaatselijke zwembad en het bijbehorende park, hetgeen het voordeel oplevert dat de dames hier op hun gemak op de nette openbare toiletten even kunnen omkleden in een korte broek. Aldus geschiedt. Dan lopen we het immens grote Frontier Days terrein op en vragen we waar we kaartjes kunnen kopen. Dat kan bij het grote ticket office, dus daar lopen we vervolgens naar toe. Daar is het een enorme chaos. Er zijn naar schatting zo’n tien ticketraampjes beschikbaar, maar er zijn mensen genoeg om er 30 te hebben. Het gevolg is Ellenlange rijen (waar Ellen niets aan kan doen omdat Lindalange rijen gewoonweg niet klinkt)met overeenkomstige wachttijden. We verspreiden ons over twee rijen, en als Ellen en ik al een heel eind gevorderd zijn, zien we bij de kassa waar wij staan een klein, onopvallend en amper leesbaar kaartje ‘will call only’ . We staan hier dus in principe in de verkeerde rij. Ook mensen voor en achter ons komen daar nu achter en als degene voor ons aan de beurt is wordt er redelijk wat stennis gemaakt met het vrouwtje aan de andere kant van het glas. Maar er worden geen tickets uitgewisseld………. En de man laat zich wegsturen. Ook andere mensen beginnen nu redelijk kabaal te maken en er ontstaat een heleboel heisa over het onduidelijke bordje. Dan zijn wij aan de beurt; het vrouwtje is van goede wil en gaat haar best doen om ons te helpen, ondanks het feit dat ze geen computer heeft. De manager komt erbij en we wachten en wachten. Inmiddels is Anja bij het andere loket ook aan de beurt, dus we laten hier de boel de boel en kopen kaartjes via Anja en Linda. We hebben goedkope kaartjes ($12), maar aangekomen bij ons vak op de tribune blijkt dat deze echt een heel goed uitzicht op de piste bieden. We zijn ook precies op tijd voor de start, want het voorstellen is net begonnen.

Het programma dat gehanteerd wordt is erg afwisselend. Het is bijvoorbeeld niet zo dat ze alle bull riders achter elkaar doen, maar alles is opgesplitst in stukken van zo ongeveer tien of vijftien deelnemers. Zo tien we eerst twintig afgebonden testikels van stieren, oftewel tien bull riders, dan dertig afgebonden testikels van hengsten oftewel horse riders enzovoort. Op zich natuurlijk wel zielig voor deze beesten, maar het levert wel spektakel op. Alle deelnemers moeten zowiezo acht seconden kunnen blijven zitten, en krijgen dan een beoordelingsscore van de jury. Aan het regelmatige boe-geroep van het publiek merk je echter wel dat er redelijk wat controversiële beoordelingen zijn.

Uploaded with ImageShack.us

Andere onderdelen die we zien zijn steer roping – met twee man ter paard wordt een kalf ten val gebracht door enerzijds zijn hoofd te vangen met een lasso nummer 1 en anderzijds zijn poten met lasso nummer 2 – en ook het steer catching; een man te paard gaat in galop achter een stier(tje) aan, duikt er bovenop, bindt zijn vier poten aan elkaar en hupsakee, klaar is kees!

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Speciaal voor de dames is er nog een contest barrel racing, waarbij de dames te paard zo snel mogelijk een parcours moeten afleggen tussen start en finish, waarbij onderweg rondom drie barrels gedraaid moet worden. De andere onderdelen zijn natuurlijk veel te zwaar voor dames……

Buiten het hele gebeuren in de piste is er uiteraard rondom op de tribune ook het nodige te beleven. Behalve het feit dat ik ergens halverwege hot dogs en broodjes kebab ben gaan halen – hetgeen op zich natuurlijk ook al een hele belevenis is – hoor ik hier ook voor het eerst op deze vakantie Frans. Want tussen ons Nederlands gewauwel en het vele Amerikaans - Engelse geknauw door, valt deze taal natuurlijk wel op. Ahh oui-eeeee, tuuu-eee veu-eeeee alleeeeeee oooooooo chevalllllll-eeee aussi-eeeeeee? En meer van dat soort kwats-eeeeeeee. Twee gezinnen zijn blijkbaar vanuit het verre la douc-eeee Franc-eeeee helemaal-eeeee naarr-eeeeee Cheyenn-eeeee gekommeen-eeeee ommm-eeeee de-eeeee Rode-oooooo te bekijken-eeeee.

Een paar rijen voor ons zit een stel met een nog hele kleine baby. Één ding is zeker, van de rodeo krijgt deze knaap – of is het een griet? – nog helemaal niks mee. Pa en ma zitten gezellig te kijken en de baby slaapt. Of toch niet? Nee, hij – of zij – wordt wakker. Hij beweegt, draait en zet het op ’n krijsen. Duidelijk dus toch een griet. Jongens maken dit soort lawaai niet. Ma probeert te sussen wat er te sussen valt, maar de jongedame wil maar één ding: tiet! En dat krijgt ze; ma schuift zonder gène haar truitje omhoog en een mooi gevormde borst met – precies zoals het hoort – een naar voren wijzende tepel, veraangenaamt het uitzicht dat tot nu aan toe voornamelijk bestond uit – daar heb je ze weer - stierenballen (zie vorig bericht)…….. De tepel bevindt zich precies op de juist positie voor de om melk schreeuwende baby want zij hoeft zich niet eens te bewegen; de lipjes gaan van elkaar en de natuurlijke pasvorm blijkt optimaal.

Uploaded with ImageShack.us

Na zo’n uur of vier-vijf van de rodeo-taferelen te hebben genoten vinden we het welletjes. We gaan verder kijken. Op het grote terrein bevindt zich verder nog een kermis, een indianendorp, een braderie en een grote markt. We gaan eerst naar het indianendorp, maar stellen vast dat daar momenteel weinig meer te zien is dan wat winkeltjes en kraampjes met de gebruikelijke juwelen, en dat de voorstelling met indianendansen pas later die middag is. Daarom besluiten we om even over de braderie te lopen. Onder andere zien we daar een kraampje waar je een eigen tekst op houten bordjes kunt laten zetten. In 1996 hebben we eenzelfde soort kraam gezien op de fleamarket in Daytona, Florida, en daar hebben we toen twee bordjes laten maken die nog steeds op ons huis bevestigd zitten. Een bordje had en heeft de inscriptie ‘chatooke’ – een vrije vertaling van het Franse woord ‘chateau’, en hangt op de voorgevel van ons huis, het andere is een naambordje en hangt bij de voordeur. Aangezien we onlangs in de tuin een tuinhuisje hebben laten plaatsen, lijkt het me wel leuk om dat ook te voorzien van een naambordje. Alleen….., wat zet je er op? Iets met corner? Anja’s -, tea -, coffee - , garden - ? Nee. Iets met een naam uit een favoriete TV serie dan? Luke’s diner, Gilmore Girls? Nee. We staan echt wel een kwartier te delibreren voordat we besluiten dan maar geen bordje te zullen nemen. Dan krijgt Anja in een keer een geniale ingeving; Stars Hollow! Het fictieve plaatsje bij Hartford, Connecticut, waar Lorelai, Luke & Rory uit Gilmore Girls wonen. Zo gezegd, zo gedaan. We rekenen 24 dollar af en vernemen dat het bordje om kwart voor zeven klaar zal zijn. Mooi dus!

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Dan gaan we terug richting indianendorp, alwaar we nog net op tijd zijn om vier zitplaatsen te bemachtigen. De indianen zien er allemaal kleurig uit, sommige zelfs een beetje te – ik kan me tenminste niet voorstellen dat de kleurstoffen fluoriscerend geel en – rose zomaar uit de natuur te halen zijn - , en ook het voorstelrondje dat steeds aan een dans voorafgaat is net een beetje te lang. Volgens mij is het een grote incestueuze toestand want iedereen is elkaars daughter, grand daughter, niece, cousin, aunt enz. De dansen op zich zijn wel aardig om te zien, maar voldoen in elk geval niet aan mijn beeld van wat je bijvoorbeeld op een echte Powwow (indianenbijeenkomst) zou zien. Iets te modernistisch allemaal. Wat ook opvalt: van de naar schatting 300 toeschouwers is de huidskleur zonder uitzondering blank. Ik zie hier geen enkel Afro American gezicht. Zouden Afro Americans en Native Americans een hekel hebben aan elkaar??

Uploaded with ImageShack.us

Na afloop van het dansen gaan we terug naar onze bordjesman. En ja hoor, het is af. En mooi! Kijk zelf maar:

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Tevreden met de buit gaan we naar de auto en nemen we voorgoed afscheid van Wyoming. ‘It was nice to have you’ schreeuwt Wyoming terug, en wij gaan op weg naar Fort Collins, Colorado. Maar de oplettende lezer heeft natuurlijk allang in het snotje dat er al gedurende een heel groot aantal zinnen niet gesproken is over eten. Al zittende in onze rode Ford Explorer krijgen wij dat zelf ter hoogte van Wellington, Colorado, ook in het snotje. Weet niet of het te maken heeft met de naam van het plaatsje, dat natuurlijk doet denken aan Beef Wellington, maar wij 'lusten allemaal wel iets'. Gelukkig is Wellington gezegend met een aantal filialen van fast food ketens, waaronder een nieuwe vestiging van Taco Johns. We gaan daar dan ook opgewekt naar binnen, alleen om er achter te komen dat de menukaart weinig verschilt van die van Taco Bell. Niet verrassend en ook totaal niet erg. Integendeel; geweldig! Wel is John aanmerkelijk duurder dan Bell, dus de volgende keer dan weten we het well. Evenals bij Bell is ook bij John het dessertdeel van het menu schamel, dus gaan we dessertloos naar buiten. De Burger King zit om de hoek en daar halen we vier gigantisch grote, gigantisch lekkere en van gigantisch grote rietjes (doorsnee twee centimeter) voorziene oreo-shake-dingen. Heerlijk!

In de auto sloeberen we deze versnaperingen naar binnen en eigenlijk hebben we pas net de laatste oreokruimel door het rietje gezogen als we 16,2 mijl later arriveren bij het Residence Inn. See you tomorrow!

A3 · Bericht door A3 » 03 sep 2010, 21:37

Zondag 25 juli

Dag 9, ‘Do you think you can kijk gruwelijk chagrijnig?’

De standaard openingszin van Pa voor de afgelopen acht dagen geldt ook vandaag: vroeg op!
De standaard openingszin van de kids voor de afgelopen 8 dagen geldt eveneens: té vroeg op!

Maar deze keer is het noodzaak; we moeten onze vlucht naar Tampa halen. Daarom wordt er snel gedouched, worden de laatste gaten in de koffers gevuld, worden de koffers gewogen – jaja, we hebben onze eigen weegschaal bij – en ‘hup’ we go. De rit naar Denver Airport duurt ongeveer drie kwartier en bij het inleverstation van Avis hebben we geluk. We gooien de deur van onze Ford dicht en prompt komt daar de shuttle bus aanrijden die ons naar de terminal gaat brengen. Het is een drukke inleverdag voor Avis want deze grote bus zit nagenoeg vol. In de bus zit Anja naast een man uit New York State die weer helemaal ‘in love is with The Netherlands. It is such a beautiful country! How many times I’ve been there? Oh, never……’

Het off droppen van de bagage – Pa heeft gisteravond al online ingecheckt – is een ‘plakje keek’ (piece of cake) bij Frontier. Wel verlaat Pa de ‘bagage drop off area’ enigszins geblesseerd. Één van zijn lieftallige dochters (ELLEN!!) heeft zojuist de zwaarste koffer (22,9kg) op zijn grote teen laten stuiteren. Die jeugd van tegenwoordig……., helpen ze een keer mee, laten ze het uit hun handen vallen. “Ja maar pap, droppen betekent toch’laten vallen’……….”. Jaja, how sheepy can you be?

Op Denver airport volgt een onverwacht weerzien met een oude bekende; Mr. & Mrs. Food Court. En aangezien wij nog niet ontbeten hebben wordt er een kort marktonderzoek gehouden aangaande het aanbod van ontbijtgerelateerde producten bij McDonalds, Ben & Jerry, PizzaHut, Panda Express en KFC. And the winner is…….McDonalds! Ten eerste omdat we daar deze vakantie nog niet gegeten hebben, en ten tweede omdat ‘frozen dairy yoghurt strawberry ice cream’ en ‘chicken with fried rice Ghangzou-style’ ons ’s morgens vroeg net iets minder geschikt lijken dan een egg Mcmuffin. Makes sense? Wij vinden van wel.

Na wat wachten en lezen mogen we aan boord van ons vliegtuig. We zitten twee aan twee en Pa investeert zowaar 6 dollar om gedurende de bijna vier uur durende vlucht van Denver naar Tampa naar TV te kunnen kijken. En ik moet zeggen in ‘hindsight’; een goede investering. Het toestel van Frontier Airlines is wederom zeer comfortabel; ik raad deze maatschappij dan ook van harte bij iedereen aan; http://www.frontierairlines.com . Ellen en Linda zijn geposteerd naast een Amerikaanse jongen van een jaar of twintig, rood sikje, petje op, niet al te snugger en gezegend met een geblokkeerde ‘on/off’ button. Hij staat op ‘on’. Honderduit en vier uur lang onophoudelijk wordt er verteld over z’n pa in Denver en z’n ma in Arcadia, Florida en ‘how much he hates it to live in Arcadia’………. Wij zouden er een moord voor doen (en toevalligerwijs heb ik er ook al een slachtoffer voor in gedcahten……..haha). Op zijn beurt is hij weer enorm jaloers op ons; wij wonen in Nederland en heb je bij ons niet die Autobahnen waar je zo hard mag rijden als je wilt? Nee, dat is in Germany, maar ‘still, that is really awesome dude!’ Du moment (Franse uitspraak aub, zodat we in de laatste twee zinnen maar liefst vier talen hebben gebruikt…..) dat we geland zijn in Tampa gaan de dochters in de waiting mode voor de koffers en gaan Anja en ik op pad voor de balie van Dollar Rent a Car. Hier tref ik de meest volhardende sales agent ooit. Altijd proberen ze je extra verzekeringen aan te smeren, maar na vier of vijf pogingen agentenzijds en even zovele ongeinteresseerde ‘no’s’ mijnerzijds geven de meesten het dan wel op. Maar niet Brigitta! Ik word er compleet onpasselijk van. ‘But do you know that…. Yes I know. Are you sure that………. Yes! In case of a lock out………. Still I don’t want it. Did you take into account a flat……… Sure, I always take that into account, but still…… ……..HELLUP!!!’

Na deze potentiële winnaar van de nieuwste Endemol productie ‘Do you think you can kijk gruwelijk chagrijnig?’ voorgoed achter ons te hebben gelaten, beklimmen we in de parkeergarage onze nieuwe auto; wederom een Ford. Dit keer geen Explorer, maar een Escape, wel weer een rode! Vorig jaar hadden we een blauwe Escape, nu dus een rode. Het lijkt wel een film met de titel; ‘How the red Explorer bluely Escaped’;

2009 Arizona: Ford Escape blauw
2010 Wyoming 1: Ford Explorer blauw
2010 Wyoming 2: Ford Explorer rood
2010 Florida: Ford Escape rood

De koffers passen er net in, dus dat is ook vergelijkbaar met vorig jaar in Phoenix. We gaan op weg naar Lake Buena Vista en volgens TomTom, die het zoals gebruikelijk na een vlucht alweer na 15 minuten doet (………..), is het dan nog 45 minuten rijden. We rijden langs het voormalige Ford Amphitheatre, een soort openlucht concertgebouw waar we een paar dagen later een concert van Rihanna & Kesha bij zullen gaan wonen. Ik zeg voormalig, want sponsor Ford heeft genoeg ge-explored en is aan het sponsorcontract escaped. De nieuwe naamgever is minder bekend en heeft waarschijnlijk juist daarom besloten om zijn firma bekender te maken door de bedrijfsnaam te koppelen aan dit theater. Resultaat is, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, de meest domme naam ter werled; Het OEHAGAT: danwel ‘one eight hundred ask gary amfi theatre’, oftwel 1-800-ASK-GARY Amfitheatre; een letseladvocatenfirma. Net voorbij 1-800 etcetera hebben we honger. Er is een Wendy’s bij deze afslag, dus gaan we maar lekker chili eten. Althans, voor Pa. Al sinds we in 1987 in Amerika komen is dat een vast onderdeel van elke vakantie geweest; een keer chili eten bij Wendy’s. Ellen neemt een 10 pieces nugget meal, waarbij de dame achter de counter vraagt ’10 pieces????????’ Alsof hier de gemiddelde ordergrootte van nuggets anderhalf is………… Anja en Linda gaan voor een salade, en Pa dus voor de chili. De Apple-Pecan salad van Anja bevat echter een specifieke kaassoort die niet op de bordjes staat aangegeven, en die het vermelden toch wel waard is. Hetzij voor de liefhebbers ervan, hetzij voor de haters. Ik schat in dat de laatste groep groter is, want het betreft hier namelijk ‘Swiss Blue’. Je weet wel, van die blauwaderige kaas die een zeer specifieke smaak en een nog veel specifiekere geur heeft. Helaas hoort Anja bij de grootste groep en slaat ze dus aan het vissen tussen haar sla, tomaten en appeltjes. Plotseling staat de aardige dame van ‘behind the counter’ naast ons en vraagt of alles ‘ok’ is. Nou, niet helemaal, We houden niet zo van Blue Cheese. ‘Ohh, honey shall I make you a fresh one without cheese?’. Wij perplex…………………’Yes please’.

Vroeg in de avond komen we aan bij het Blue Tree Resort. Bij de receptie worden we doorverwezen naar de andere receptie. Het complex – dat wel degelijk één geheel is – blijkt twee eigenaren cq beheerders te hebben, die beiden over een aparte receptie beschikken. Wij vervoegen ons bij het Westgate Blue Tree Resort Reception building voor ons verblijf van 11 nachten voor $ 561 (ten tijde van boeking € 404), geboekt via http://www.easyclicktravel.com . Ons appartement is klaar en na een kort gesprek met Sean kunnen we er naar toe. Sean staat achter de ticket balie en overhandigt ons een envelop met allerlei bonnen en folders en nodigt ons uit voor een ‘very deluxe welcoming breakfast inclusing show, discount tickets and much, much more’ voor de volgende dag, en vraagt hoe laat we willen. Hoe laat we willen? Dat zien we morgen wel. Nee, volgens Sean moet dat nu beslist worden. Er gaat een lichtje bij me branden en ik laat het woord ‘timeshare’ vallen.

Uploaded with ImageShack.us

In meer dan negen letters spat dit woord uiteen op de grond en Sean antwoord ‘yes sir, an information meeting on timeshare’. I bedank hier vriendelijk voor en we gaan naar ons appartement, Walnut Building 16, appartment 303. We zitten drie hoog en het appartement ziet er voortreffelijk uit; een grote keuken met alles erop, eraan en zelfs erin (sponsje, wc-papier, detergent e.d.). Een grote TV met dvd speler in de kamer en een leuk balkonnetje in de schaduw tussen de bomen. Twee slaapkamers met elk een eigen badkamer met toilet en ook met elk een eigen TV. Ook de beschikbare kastruimte is enorm. We kunnen easy al onze kleding en koffers uit het zicht opbergen en dan is er nog meer dan genoeg ruimte over.

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

De twee jongedames nestelen zich elk op hun eigen bed en zappen onverwijld naar het Disney Channel. Toevallig is net J.O.N.A.S. brothers bezig dus het komende uur zijn ze voor alle berichten van de buiten (en volgens mij ook binnen-) wereld afgesloten. Ma en Pa gaan even het resort verkennen. We blijken een perfecte centrale ligging te hebben, precies tussen de vier zwembaden in en vlak bij de laundry room en het volleybalveld. Zwembad nummer vier zou het enige zijn dat niet verwarmd is, maar als we er voorzichtig in lopen schatten we het tussen de 86 en 91 graden! Fahrenheit wel te verstaan hè, het is hier geen Yellowstone…! In Celsiustermen is dat ergens tussen 30 en 33. Pretty hot dus. Zwembad nummer drie ligt gezelliger en heeft een jacuzzi. Net zo warm. Zwembad nummer twee is het grootst, heeft een grote waterval, een kinderbad en een volleybalnet in het water. Leuk! Temperatuur: idem. En dat geldt ook voor bad nummer 1. Allemaal even hot.

Uploaded with ImageShack.us

Als we daarna weer terug gaan naar nummer 16-303 blijkt Jonas Brothers afgelopen te zijn en de meiden willen nu ook wel even zwemmen. Dus gaan we dat lekker doen. De dames kruipen in de nog hottere jacuzzi van zwembad nummer drie en raken aan de praat met een donkere dame uit Raleigh, North Carolina. Ik bevind me in het gewone zwembad en raak aan de praat met een man uit Alaska. Hij is small business owner en veteran (oh nee……) en klaagt aan één stuk door over Obama. Er is werkelijk niets goeds aan die man. Maar in ogenschouw nemend dat meneer de veteran gescheiden is, voor drie kinderen allimentatie moet betalen en zo maar op vakantie is in Florida lijkt me dat zijn geklaag toch niet echt reëel is. Bovendien is deze vakantie geen uitzondering. Hij gaat normaal elk jaar naar Puerto Rico, maar is nu voor het eerst in Florida. Volgend jaar gaat hij naar Mexico op vakantie……… En maar klagen. Door al dat eerbetoon aan die veterans hier, met alle vlaggegezwaai, volksliederen, medailles en wat dies meer zij, denken die legerdudes hier bijna dat ze god zijn. Dan zijn (ex) militairen in Nederland gelukkig toch iets normaler….. Hier zijn het bijna allemaal kleine Louis van Gaaltjes, en als je er daar een paar van hebt dan weet je wat het wordt: te vol. Ik maak dan ook snel dat ik in de jacuzzi kom!

Na het zwemmen gaan we nog even boodschapjes doen bij Winn Dixie en daarna maffen. Ons eerste nachtje in Florida!

A3 · Bericht door A3 » 04 sep 2010, 23:47

EPILOOG VAN EERSTE WEEK

We hebben de eerste week veel geluk gehad. Behalve hoogtepunten als Yellowstone, Badlands en Mount Rushmore hebben we onderweg ook erg veel dieren gezien. Als je bedenkt dat we slechts een week in dit deel van de VS zijn geweest en dat afzet tegen het aantal dieren dat we gespot hebben, dan moet de dierdichtheid hier wel erg hoog zijn. Of is Yellowstone dan toch ‘the worlds greatest petting zoo’, zoals iemand in Cody dat tegen ons zei. In elk geval onderstaand een overzicht – in woord en beeld - van onze ‘score’:

· grizzlybeer met drie jongen
· grizzlybeer met twee jongen
· zwarte beer
· drie wolven
· drie otters
· een bever
· drie coyotes
· rendieren
· elanden
· wilde ezels
· wilde mustangs
· marmotten
· berggeiten
· diverse antilopen
· talloze prairie dogs
· ontelbaar veel herten
· onbeschrijflijk veel bisons

Uploaded with ImageShack.us

A3 · Bericht door A3 » 05 sep 2010, 13:48

* een nagekomen bericht dat hoort bij dag 9, zondag 25 juli

‘Renewal of the emergency safety valves’………

We hebben er natuurlijk vanaf april heel veel over gehoord, gelezen en gezien; de olieramp in de golf van Mexico. Op onze vlucht van vandaag van Denver naar Tampa hebben we het ‘geluk’ om over dit gebied heen te vliegen. Aangezien Tampa aan de kust ligt gaat het grootste deel van het landingstraject laag vliegend over zee. En vanuit het vliegtuig zien we heel duidelijk de enorm grote vlekken die zich beneden ons aan het oppervlak van het zeewater bevinden. Ongelooflijk! Een gigantisch gebied is compleet donker van kleur en het lijkt wel alsof er meer olie is dan water! Tot naar schatting zo’n twintig á dertig mijl uit de kust zullen de dieren die daar leven enorm veel hinder en schade ondervinden van deze ‘British Petroleum cost cut back measure numer 17 point 2; ‘postpone the renewal of the emergency safety valves’………

Uploaded with ImageShack.us

A3 · Bericht door A3 » 06 sep 2010, 21:21

Maandag 26 juli

Dag 10 Swaffelen is een Amerikaans woord. Ze hebben er zelfs speciale huizen voor!

De standaard openingszin van de vorige negen dagen gaat vandaag niet op. Uitslapen is nu het devies! Toch zijn ma en pa al redelijk vroeg wakker, zo vroeg zelfs dat ze al om 09.00 uur in het zwembad plonzen. Linda & Ellen slapen dan nog. Nou ja slapen, met name Ellen zal het met deze uitspraak niet eens zijn. We hebben namelijk een nadeel ontdekt aan ons appartement; op de meidenslaapkamer – door ons zo genoemd hoor, er hangt geen bordje of zo op de deur…. – hangen namelijk geen gordijnen maar lamellen. En deze sluiten niet 100% lichtdicht af. Dus schijnt bij Ellen de zon recht in haar snufferd. En kan ze dus niet echt uitslapen maar slechts een beetje doezelen. En daar klaagt ze dus over. Nou ja, ben jij veteran geweest of zo…. J . Om 12.30uur gaat het duo Ellen & Anja zwemmen maar Linda is totaal niet geïnteresseerd in wat voor vorm van activiteit dan ook. Ze ligt nog steeds op bed, Disney Channel staat aan > zo komt ze de dag > week > maand > leven wel door………..

Nu gebiedt de eerlijkheid ook wel om te zeggen dat het eigenlijk te warm is om ook maar iets te doen. Zelfs voor Floridiaanse begrippen is het heet, en dat betekent niets meer of minder dan dat het kwik schommelt (waar die uitdrukking vandaan komt is me overigens een raadsel, want het kwik schommelt totaal niet, het is zo stabiel als Mount Rushmore, om maar iets te noemen….) rond de 40 graden Celsius ( ruim 100 graden Fahrenheit). Op dergelijke dagen kun je eigenlijk weinig anders doen dan zwemmen, en dat hebben we al gedaan, Disney Channel kijken – hebben we ook al gedaan - of winkelen (uiteraard op voorwaarde dat de airconditioning het goed doet). Dus gaan we winkelen!

Inmiddels is ‘Ross dress for less’ één van onze vaste stekken geworden. Het gaat dan ook recht richting Osceola Square Mall, en de buit is daar na zo’n anderhalf uur grabbelen, graaien en passen als volgt:

Linda: jurkje
Ellen: broek, blouse en vestje
Anja: tas
A3: slippers (Avia $5), schoenen (Kangaroos $17) en drie bloesjes

Aangezien we dit keer nog redelijk vroeg in de middag begonnen zijn, hebben we ook nog tijd voor andere winkels. Daarbij komen we ook langs het food court:

Linda: smoothie
Ellen: pizza
Anja: pizza
A3: philly cheese steak (abusievelijk & vasthoudend ook chilly pheese steak genoemd)

Dan lopen we langs een winkel, Braziliaanse stijl, daar zijn we snel klaar. Dan komen we bij Burlington Coat Factory. Daar zijn we niet snel klaar……..

Linda: korte broek, shirt, vestje en hesje
Ellen: hemdje en hesje
Anja: twee broeken
A3: drie t-shirts, drie broeken (oa. Tommy jeans $19), drie blousjes

Linda past nog een paar high heels aan, maar uiteindelijk wil & mag ze deze niet kopen.

Uploaded with ImageShack.us

Dat komt dus mooi uit. En waar shoppen met Linda vaak uitmondt in eindeloos geruzie en gezeur, is het nu lekker rustig; complimenten voor Lin! Bij Burlington willen ze ook graag de deuren op slot doen, dus wij worden beleefd edoch dringend gemaand om ons richting uitgang te begeven. Met lichte tegenzin geven wij hieraan gehoor. Wij zijn minimaal vier uur binnen geweest en nog niet alles gezien en gepast…… Als we weer in de auto zitten op weg naar huis besluiten we te gaan eten bij (HOU-JE) -Waffle House. Langs de I192 komen we drie Hou-Je-Waffle Housen tegen maar ze zien er allemaal nogal shabby uit. Half leeg, verlaten en met enkel wat shabby-uitziend volk binnen. Dus toch maar niet. Pa bedenkt plotseling nog een reden om niet bij Waffle House te gaan eten; het woord van 2009 (Swaffelen) komt hier vandaan! Bij de lichtreclame van Waffle House is gewoon een ‘S’ weggevallen. Het moet dus eigenlijk Swaffle House zijn. Gatverdamme! Binnen staan dus gewoon mannen met hun …piep-piep-piep……. op de tafel te bonken……. Geen wonder dat het daar niet druk is. ‘Hi folks, my name is Ron and I will be your waiter for tonight. Would you like a waffle or a swaffle? And would you like that with or without cream, mam’ …????’ Wink-wink, nudge-nudge, say no more, SAY – NO – MORE!! De bijnaam Hou-Je-Waffle House is dus nu voor eens en altijd vervangen door Swaffle House.

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Dus dan toch maar Ihop, ook nog niet geweest in 2010! De Ihop waar we aanschuiven is gelukkig 24 uur per dag open, dus het feit dat we om half tien binnen komen wordt als normaal beschouwd. Onze auto staat direct voor het raam en de plaats die we binnen krijgen is ook recht voor het raam. We kunnen onze Ford met de tassen vol met aankopen dus goed in het oogje houden.

Ondanks het feit dat de buitentemperatuur nog steeds erg hoog is, heeft Anja het binnen koud. En aangezien in de auto een leuk vestje ligt én gezien het feit de auto dichtbij staat, loopt ze even naar buiten om het te halen. Ik weet dat als je een keer op de vergrendel/ontgrendel-knop van de auto drukt dat de auto dan ontgrendelt. Dat is fijn, want dan kan Anja ook ín de auto om haar vestje te pakken. Ik weet ook dat als ik vervolgens twee keer druk, de claxon af gaat. Dus ik druk – in totaal – drie keer. Anja schrikt zich een hoedje, kijkt verschrikt om zich heen maar heeft geen tijd om te herstellen, want ik druk weer. En weer. En weer…… Binnen kijken nu ook al diverse mensen wat er buiten aan de hand is. Steelt die blonde dame daar een vestje uit die Ford….???????

Ik lig in een deuk als Anja weer binnen komt. Maar Anja niet…………… Oeps J

De pancakes met strawberry en nutella zijn – ook als laat diner – heerlijk, en vullen prima. Om morgenochtend ook goed uit de voeten te kunnen willen we nog even wat boodschapjes halen bij de Publix, maar we weten dat deze om 23.00 uur sluit. We moeten dus snel zijn en gelukkig zijn we dat ook. Een kwartiertje later zijn we de Publix spullen in de koelkast aan het proppen en dan gaan we naar bed. Als wij al gaan slapen liggen de dames nog het Disney Channel te bekijken. Yeah babe!

dimple · Bericht door **dimple** » 07 sep 2010, 09:48

Aïda · Bericht door **Aïda** » 07 sep 2010, 10:42

Hilarische verhalen! Ontzettend leuk om te lezen.

Gerd · Bericht door **Gerd** » 07 sep 2010, 10:45

Ocharme Anja !!
Wat een leuk verslag

A3 · Bericht door A3 » 08 sep 2010, 21:25

Dinsdag 27 juli

Dag 11 Opsporingsbericht: Bambi is de weg kwijt!

Old days are here again, want na zegge en schrijve één dagje uitslapen zijn we vanochtend weer vroeg bij de les. Ons vaste bezoek aan Kelly Park staat op het programma en daarbij is het als eerste in het park arriveren van cruciaal belang. Dan is namelijk het wildlife nog ongestoord en kun je optimaal genieten.

We smeren snel de broodjes en zitten om klokslag zeven uur in de auto. Het is ongeveer vijftig minuten rijden, dus als het park om acht uur de poorten opent, zijn wij erbij! In Apopka zien we dat tubeverhuurder nummer één al open is en dus huren we daar onze banden. Hier blijkt ook dat deze verhuurder slechts drie dollar per tube rekent, waar verhuurder nummer twee, normaliter onze vaste supplier, maar liefst vijf dollar telt. Zo zijn we dus de afgelopen jaren tijdens onze naar schatting zes eerdere bezoeken voor zo’n 48 dollar opgelicht. Wat een ‘con’ artist!

In elk geval zijn we om vijf voor acht bij de poort van het park, precies op het moment als de dienstdoende ranger de poort opent. We zijn – weer – als eersten! Pa fluisterschreeuwt 'snel, snel, snel voordat er andere mensen komen'. Voor het eerst in de geschiedenis valt de eerste buit aan wildlife tegen. Slechts twee grote schildpadden bevinden zich in het deel dat direct bij de ligweide ligt. Ook valt op dat de begroeiing die hier normaal op de bodem zit allemaal is weggehaald. Er is dus hevig schoongemaakt en wellicht vinden de dieren, met name de schildpadden en vissen, dat helemaal niet zo’n goed idee. Ze kunnen nu immers niet meer wegkruipen en ook hun donkere kleuren vallen tegen de achtergrond van het witte zand nu veel meer op. Linda vangt als enige een schildpad en bevestigt hiermee haar reputatie als turtle catcher number one oftewel Steve-(L)inneke Irwin…………

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Rock springs run wordt vervolgens al snorkelend door ons verkend, Pa zonder en de dames met tube. Het wordt al snel drukker in het park en op een gegeven moment is het drukker dan we hier ooit hebben meegemaakt. Anja en A3 gaan ook nog een stuk wandelen en treffen daarbij ook iemand die gigantisch de weg kwijt is. Het Magic Kingdom ligt immers zo’n vijftig mijl zuidelijker en daar hoort deze bezoeker eigenlijk te zijn. We zien namelijk een mama- en een babyhert. Het jonge hert heeft nog net geen stempel ‘Bambi’, maar gezien de uiterlijke verschijning moet ze het wel zijn. Een nóg bambi-achtiger hert dan dit heb ik namelijk nog nooit gezien…….

Uploaded with ImageShack.us

Als we met z’n allen tegelijk willen gaan snorkelen rijst de vraag wie er dan op de sleutels e.d. moet letten. Pa offert zich op en brengt eea onder op een veilige plek in de auto. Onderweg naar de auto ziet hij naast de boardwalk weer wat herten; het begint wat dat betreft een beetje op Yellowstone te lijken……J Als we met z’n allen de ‘run’ weer besnorkelen zien we onderweg wat vissen, een witte reiger met een gespleten persoonlijkheid: eerst imiteert hij vijf minuten lang een met de wind op en neer gaande plant, om vervolgens de gedaante aan te nemen van een snelle harpoen; met succes overigens, de vis glijdt lekker naar binnen! Onder water krijgt A3 last van tegenliggers; buiten diverse vissen zwemt er ook een kleine grootkopschildpad tegen de stroming in. Da’s de mijne!:

Uploaded with ImageShack.us

Nog meer (kleurrijk) wildlife!

Uploaded with ImageShack.us

Intussen is het wel enorm druk geworden in het park. Voor onze begrippen té druk. Aanmerkelijk vroeger dan normaal pakken we dan ook ons boeltje bij elkaar en houden we het voor vandaag voor gezien. De tube verhuurder vond het echter met de drukte nog wel meevallen…….. Sinds vorig jaar weten we dat er langs de route naar ‘huis’ een half verscholen WalMArt zit, dus die vereren we ook in 2010 met een bezoek. Voor WalMart begrippen is de buit echter (zeer) schamel: Linda een broek, Ellen koopt een zonnebril en Pa twee t-shirts á $2.-. De cassière vouwt alles netjes op. Not! Herstel: de cassière frot alles in een tasje. Aan de weg zit hier naast een shake&steak, waar we vorig jaar te gast waren, ook een Panda Express. Daar lopen we langs het buffet en doen we ons tegoed aan diverse kip & shrimp gerechten. Lekker! Ook hier weer gratis refills, dus doet Ellen haar beker nog eens goed vol vlak voordat we naar buiten lopen. Eenmaal buiten laat ze de beker echter pardoes uit haar handen vallen………

Eenmaal weer thuis rusten we wat, douchen we wat en kijken we wat TV, daarna gaan we naar het hotel van vorig jaar om daar de korte nature trail te lopen (Parkway International Resort). Helaas is het daar echter al te donker om nog iets van het wildlife te kunnen zien. Als alternatief voor het wildlife rijden we dan naar Payless; dé schoenenwinkel voor Linda, die slaagt hier namelijk altijd. Dan volgt een redelijk felle discussie die democratisch wordt opgelost; de mannen - ik…..- wil fast food, de dames willen wat uitgebreider tafelen. Da’s dus drie tegen één en bij voorbaat een ongelijke strijd; op naar chili’s dus. Daar is het echter zo druk dat de waitress ons wegjaagt door te zeggen dat we 45 minuten moeten wachten. Vlakbij zit Perkins, dus dan daar maar naar binnen. De pasta, de pie en de pancakes smaken er voortreffelijk. De waitresses bij Perkins hebben allemaal een button op waar op staat: ‘If I don’t ask you for pie, your pie is free!’ Dus wij hopen en hopen, maar nee hoor ’I never forget’ zegt Julie ons. Da’s nou balen! Nou moeten we onze cookie-brownie-oreo-pie nog betalen ook……….. Moe maar voldaan rollen we naar huis, hijsen we ons de trap op en beginnen we met snurken……………

Isis · Bericht door **Isis** » 08 sep 2010, 22:26

waaahaa lachen zeg! Wat een verhalen. Knap hoor. Ik merkte zelf dat ik soms erg saai ging schrijven omdat ik al moe was voro ik begon. Als ik dan een half uur zat dan vielen mijn ogen bijna op het toetsenbord. En was ik blij dat ik nog een normale zin (OW, PW, LV, MwV, etc) op papier (papier?) kon krijgen. En dat het nog klopte met wat we hadden meegemaakt. ALs je te lang wacht met schrijven vergeet je weer zoveel... en nu vergat ikl vooral de humor momenten...
Enfin complimenten voor dit annimerende verslag..

A3 · Bericht door A3 » 15 sep 2010, 21:41

Woensdag 28 juli

Dag 12 Nachtelijke strandescapades & toeterconcerten

Nee, wij houden niet van het strand. Wij zijn nu al meer dan 10 keer in Florida geweest en het enige strand dat wij betreden hebben was dat van Daytona Beach en dat was nog met de auto ook! In Spanje hebben we jarenlang gebivakkeerd in een luxe appartement op het grootste strand van de Costa Brava (Playa d’Aro), en zelfs daar hebben we opgeteld niet emer dan een halve dag vertoefd. Dus is de titel boven dit verhaal een beetje vreemd. Toch? Het ging als volgt…..

Na het zware tafelen van de vorige avond slapen we lekker uit. Anja en A3 gaan in de loop van de ochtend even een boodschapje doen bij Wallgreens. Als ze in de winkel zijn gaat er buiten plotsklaps een alarm van een auto af. De automobiel toetert er hevig op los en ik loop even anar buiten om te kijken wat er loos is. Blijkt het onze Ford te zijn! Ik druk snel even op wat knopjes en dan houdt het geloei op. Pff, gelukkig. Daarna brunchen we met z’n allen in het appartement en kopen we via de internetcomputer bij de receptie alvast kaartjes voor IOA (Island of Adventure). Dan rijden we via de door TomTom aanbevolen route richting het oosten. We gaan namelijke en bezoek brengen aan het Orlando Wetlands Park. Dit is een antuurgebied dat geheel door de mens is aangelegd, en dat gebruikt wordt voor de natuurlijke filtratie van rioolwater uit Orlando. Het gebied is inmiddels verworden tot een groot moeras en er schijnen mooie wandelingen uitgezet te zijn waarbij je veel wildlife kunt spotten.

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Als we er aankomen blijken we de enige bezoekers te zijn. We parkeren de auto, noteren onze namen in het guestbook en gaan op pad. Via een verhoogde pad loop je tussen de meren en moerassen door, waarbij je enorm veel volgels ziet. Grote reigers, kleine reigers, witte reigers, eenden etc. Eigenlijk verwachten we hier ook wel alligators te zien en getuige de bordjes is dat niet ten onrechte:

Uploaded with ImageShack.us

Toch zien we voorlopig alleen voor vogels en af en toe horen we iets spatten in het water. Als we zo’n half uur gelopen hebben en onze t-shirts zoetjes aan allemaal volledig doorweekt zijn van het zweet, zien we plotseling een softshell turtle. Deze weekschildpad van naar schatting veertig centimeter lang ligt midden op het pad en lijkt geenszins van plan om voor ons aan de kant te gaan. Nou dan niet! A3 plaagt het dier een beetje maar nevrouw blijft onverstoord liggen.

Uploaded with ImageShack.us

Wij lopen ook onverstoord verder en zien voor ons een groep gieren op het pad zitten. Zo ongeveer twintig van deze grote zwarte aaseters lopen er rond, en we mogen vrij dichtbij komen voordat ze wegvliegen. Een aantal vliegt wat verder weg, maar een apa nesteeln zich in een dorre boom precies boven ons.

Uploaded with ImageShack.us

Nu we doorlopen zien we waarom de famile de gier hier zat; er ligt een half verrot skelet van wat waarschijnlijk ene hert is geweest. Daar heeft de familie de gier zich dus aan tegeod zitten doen.

Uploaded with ImageShack.us

Weer iets verderop zit er ploseling een wasbeer naast de struiken. Het beest schrikt net zoveel van osn als wij van hem en lijkt even te verstenen. Dan komt hij weer bij zinnen en maakt zich uit de poten (of moet ik hier gewoon ‘voeten’ zeggen?). We zijn nu bijna weer bij het beginpunt cq eindpunt en dat is maar goed; twee dingen beginnen aardig onmdraaglijk te worden; ten eerste de hitte en ten tweede het gechaggerijn van Linda. Ze heeft geen deo bij en geen reserve t-shirt en hoe moet dat nou en zo loopt ze voor schut etcetera. Gelukkig wordt de aandacht even afgeleid door Anja, die – al dan niet per ongeluk – bovenop een slangetje gaat staan. Het beest is zo dun en groen dat hij tussen het gras alleen te zien is als hij beweegt. En dat doet-ie. Hij maakt dat ie wegkomt.

Uploaded with ImageShack.us
Weer op de parkeerplaats aangekomen zien we een grote vogel. Achteraf gezien zou ik zeggen dat het een crested caracara geweest moet zijn; oordeel zelf

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us
CRESTED CARACARA

Deze grote roofvogel is voor de duvel niet bang en dus zeker niet voor mij. Ik loop zachtes naar hem toe, maar steeds als ik te dicht in de buurt kom loopt ie een paar stappen naar voren. Zo loopt het beest mij enige tijd te tarten – en ik hem – als ik plotseling, sluw & slim als ik ben, mijn pas verander in een sprint en als een hazewind naar voren schiet. Ondanks het feit dat het zo ronde de veertig garden moet zijn, wordt meneer caracara er nietw arm of koud van. Hij spring op, spreidt zijn vleugels, vliegt even en landt even verderop weer doodleuk in het gras. Hij draait zijn kop en je ziet ‘m denken ‘jack-ass’. Ik herhaal mijn tactiek nogmaals, maar verder dan een vlucht van honderd meter waarbij meneer landt bovenop een picknicktafel krijg ik hem niet. De rest van de familie ligt inmiddels hevig te lachen, dus ik maak er maar een end aan. We schrijven ons weer netjes uit bij het guestbook en rijden verder naar het oosten.

Onderweg stoppen we bij een plek waar airboats te water worden gelaten en waar een kleine alligoatortje ligt. Daarna krijgen we om een of andere vage reden ruzie - zo vaag dat ik al niet meer weet waarom het ging - en dus draai ik boos om en rijd terug. Onderweg moeten we tanken en dat is tegelijkertijd de plek der verzoening. Dus vervolgen we onze route richting de oostkust voor onze speciale activiteit van vanavond.

Onze route naar Merritt Island National Wildlife Refuge voert ons o.a. door Titusville. Als we daar een seven eleven zien besluiten we om even te stoppen voor de noodzakelijke zaken des levens: toiletbezoek, een natje en een droogje. Met name het droogje openbaart zich hier in Titusville als een gevarieëerd en afwisselend geheel. De meiden nemen croissants en hotdogs terwijl Anja zich tegoed doet aan een broodje tonijn. A3 heeft natuurlijk weer iets enorm goors gevonden; een soort salad bar, maar dan voor tacos. Waar we eerder op deze reis tacos terplaatse konden voorzien van een naar eigen inzicht te bepalen hoeveelheid kaassaus, is het hier ‘Spice-Up-Galore’. Je kunt je tacos hier namelijk niet alleen opleuken met kaassaus, maar ook met chilisaus, guacamole, olijven en jalapeno pepers. En A3 zou A3 niet zijn als niet alles in overvloed gebruikt wordt. Het resultaat is echt een mega messy hoop voer die je niemand voor zou durven schotelen. Behalve A3 natuurlijk. Die glundert al bij de gedachte dat hij zo meteen in de auto met vieze vingers en klodders chilisaus op z’n overhemd van z’n taco’s kan zitten genieten.

En zo geschiedt! Vieze vingers en een ongekende stank in de auto zijn het gevolg. Naast ons is zojuist een Dodge Minivan gestopt waaruit een slechts in een sportbroek geklede man met een pens van enorme omvang uit stapt. Hij loopt naar de telephone booth – jaja, ze bestaan nog volop in de VS, deze familie van de homeless en de jobless, de authentieke cel-phone-less - en pleegt een Phone call. Het is een zeer kort gesprek – hetgeen mij niet bevreemdt want als ik zo’n onguur typ aan de lijn zou hebben zou ik ook snel afhaken (of inhaken als je nog zo’n oude telefoon met haak aan de zijkant hebt….). Hij stapt weer in zijn auto en wil wegrijden, maar helaas……. de auto start niet. Ik vermoed dat de accu helemaal leeg is want het gevaarte maakt geen enkel geluid. Ik aarzel geen moment en rijdt zelf direct weg – deze actie mijnerzijds is wellicht niet te categoriseren onder het hoofdstuk ‘hulpvaardig’, maar ik heb hier even geen trek in. Wel in de taco’s, dus ik eet gewoon al rijdend door / rijdt gewoon al etend door*.

Al snel gaan we een brug over en bevinden we ons in het natuurgebied. We rijden de Blackpoint Wildlife Drive en zien daarbij veel reigers, wat lepelaars, een slang en een alligator. Aan het einde van de route staan wat auto’s geparkeerd bij een poeltje dat blijkbaar een alligator moeder en haar jong bevat. Het jong zien we, de moeder echter niet.

Iets verdrop ligt Haulover Canal, waar regelmatig manatees gezien worden, maar we hebben vandaag geen geluk; geen zeekoe te zien. Dus rijden we maar naar ons doel, het Visitor Center, alwaar we ons iets voor zevenen melden. We lopen nog even de korte boardwalk trail waarbij we een spin en een kleine tree frog zien en sluiten ons dan aan bij de groep.

Uploaded with ImageShack.us

De groep is in dit geval een samenraapsel van circa vijfentwintig mensen die speciaal naar hier zijn gekomen om een eierleggende zeeschildpad te zien. Voordat het echter zover is krijgen we een lezing van de rangeres. Deze geeft info over de verschillende soorten en legplaatsen en nodigt ons uiteindelijk uit voor het vertrek. Het is de bedoeling dat we in een colonne achter haar aan rijden naar het strand, alwaar zij zal aangeven of er al een schildpad gespot is. Buiten is het inmiddels pikkedonder en we kleden ons ook alvast om in lange broeken en shirts met lange mouwen, dit tegen de mosquitos. Voor de tweede keer vandaag begint het alarm van de auto echter kuren te vertonen en een minuut lang wordt het natuurpark uit zijn stilte ontwaakt door onze rode Ford Escape. Niet fijn……

Vervolgens rijden we nog zeker een kwartier in colonne achter de ranger aan en stoppen we bij de duinen. Al binnen een minuut horen we dat er een schildpad is gespot, en mogen we op pad. We stappen uit en lopen naar de rest van de groep. Uit de auto achter ons stapt een gezin dat het wel heel erg overdrijft. Buiten lange broeken en lange mouwen hebben ze ook handschoenen en gaashoeden aan; het lijken wel van die imkers / star wars look-a-likes*! Dan plotseling: TOET-TOET-TOET-TOET-TOET!! Stel je voor: het is pikkedonder, muisstil, midden in een beschermd natuurgebied en we bevinden ons op honderd meter van een eierleggende beschermde zeeschildpad en dan begint de autosirene te loeien. SHIT-SHIT-SHIT. Ik ren terug naar de auto, steek de sleutel in het contact en alles is weer stil. Wat nu?? Ik durf nauwelijks de sleutel uit het contact te halen, maar doe dit uiteindelijk toch. Gelukkig blijft het stil. Ik doe de auto dan maar niet op slot en voeg me bij de groep.

Middels een omtrekkende beweging op het strand belanden we als groep recht achter de grote zeeschildpad. We weten nu al dat de ‘imkers’ uit de auto achter ons nog zo stom niet waren. Wij worden namelijk helemaal lek gestoken door de muggen. Vooral ons gezicht en onze handen moeten het ontgelden. Later zal blijken dat deze deugnieten zelfs dwars door onze spijkerbroeken heen hebben geprikt. De schildpad heeft intussen blijkbaar al een flink gat gegraven en is bezig met het deponeren van de eieren. Door de speciale zaklantaarn van de ranger kunnen we alles goed zien en wordt de schildpad toch niet gestoord. De eieren vallen; ploep….ploep…….ploep. We zitten er zo dicht bij dat je deze pingpongbalformaat eieren zo op zou kunnen vangen. Na een ei of twintig is mevrouw klaar en begint een langzaam proces van weer dichtmaken van het nest. Afwisselend met haar linker en rechter achterpoot wordt er steeds een hoop zand vergaard en in het gat gestort. Het is echt een delicaat en precies werkje. Tenslotte wordt het nest afgedekt met een flinke laag los zand, Hierbij worden de precies achter haar zittende mensen – inderdaad: wij! – getrakteerd op rondvliegend zand. Het zit in onze ogen, neus, oren en mond. Lekker………… Daarna gaat mevrouw nog een paar keer verzitten om een soort dwaalspoor te maken en dan – we zijn inmiddels wel ruim anderhalf uur verder – gaat ze weer terug richting zee. Ze laat hierbij een zeer kenmerkend spoor na op het strand dat doet denken aan de sporen van een rupsvoertuig.

Uploaded with ImageShack.us

De ranger gaat nu met behulp van wat vrijwilligers uit de groep het nest afdichten met wat gaas en ijzeren pennen. Dit is om de eieren te beschermen tegen roof door bijvoorbeeld wasberen. De ranger vertelt dat er wasberen gespot zijn die met z’n tweeën een nest roven voordat het gemaakt is…! De schildpad wordt namelijk tijdens het leggen van achteren door de wasberen benaderd waarbij de één de eieren opvangt en deze doorgeeft aan de ander die ze dan opeet. Ze wisselen een paar keer van rol en zo blijft er geen ei meer over.

Uploaded with ImageShack.us

Op de terugweg naar de auto’s zien we nog een schildpad die druk bezig is maar die laten we verder met rust. Iedereen kruipt moe maar voldaan weer terug in de auto en we gaan weer terug naar huis. Na wat kleine TomTom problemen arriveren we om ca. een uur ’s nachts weer in ons appartement en gaan we lekker slapen. Zzzzzzzzzz………….

* omcirkel waaraan u de voorkeur geeft

Mark & Martine · Bericht door **Mark & Martine** » 15 sep 2010, 21:56

Bijzonder hoor; zo'n schildpaddenleg. Mooi om eens te zien. Het is weer een leuk verslag!!!!

A3 · Bericht door A3 » 26 sep 2010, 21:25

Donderdag 29 juli

Dag 13 IOA

Ja. Weer vroeg op. Dit keer zonder gemekker van de jongedames, want deze keer zien ze vooraf al het nut in van een ‘early rise & shine’. Vandaag gaan we namelijk naar IOA, oftewel Islands of Adventures. We smeren thuis in recordtempo broodjes, verzamelen alle andere benodigdheden als fototoestellen, zonnebrillen & zonnebrandcrème en gaan dan op weg. Nog voor negenen arriveren we op de parkeerplaats van Universal, en tien minuten later staan we voor de ingang. Snel de kaartjes uitprinten met behulp van de code die we via internet verkregen hebben en naar binnen. Als eerste willen we naar het spiksplinternieuwe Harry Potter deel van het park, en de snelste route daar naar toe is linksom. Helaas wordt die route verspert door een aantal Universalmedewerkers en zit er dus niets anders op dan maar de ‘rechtsom’ variant te nemen. Snel lopen we langs Spiderman en Popeye’s barges, maar al direct bij de ingang van Jurassic park begint een rij. ‘Harry Potter Sir? Yes! Then you have to stay in this line’. Er staat dus geen rij bij de attractie, nee, er staat al een rij halverwege het park! Ongekend! Nog nooit hebben we het in een pretpark zo druk gezien. Crisis? What crisis?

Uploaded with ImageShack.us

Na anderhalf uur schuifelen zijn we aangekomen in het Zweinstein-kasteel wat er prachtig uitziet. Iedereen moet nu tassen en dergelijke wegstoppen in een kluisje. Wij hebben gelukkig vrij snel een kluisje te pakken en mogen verder. Verder in de rij staan tenminste. Na nog een kwartiertje zijn we aan de beurt. Na boarding volgt echt een mega mooi avontuur. We vliegen door de Weg-is-Weg, worden achtervolgd door een vliegende draak, we spelen zwerkbal en pa wordt ondertussen een beetje misselijk. Als we uit de attractie komen zijn we alle vier zwaar onder de indruk. Echt gigagaaf! Uiteraard kom je voordat je bij de echte uitgang komt door een winkeltje met allerlei Harry Potter snuisterijen. De oplettende toerist ziet hier echter dat je vanuit het winkeltje ook ongehinderd in de lockerruimte kunt komen. En vanuit de lockerruimte kun je weer aansluiten in de rij waarna je na circa een kwartier weer in de attractie zit. Zo snij je dus ongeveer anderhalf uur wachttijd af. Mhhhhh. Daar hoeven we niet lang over na te denken. Met uitzondering van een bij de rugzakken achterblijvende pa gaat het gezelschap dus nogmaals vliegen met Harry. Lekker puh!

Uploaded with ImageShack.us

De dames gaan vervolgens nog snel even in Duelling Dragons en aansluitend kijken we nog even rond in het lieflijke aangelegde Harry Potter dorp – inclusief dikke pakken sneeuw op de daken terwijl het buiten boven de 40 graden is ……. – en dan beginnen we aan de rest van het park. Bij Jurassic Park is de wachttijd onbeschoft lang, dus lopen we door naar…………. Ripsaw Falls, maar daar is de wachttijd onbeschoft lang, dus lopen we door naar ………. . Popeye’s barges, maar daar is de wachttijd te verwaarlozen, dus lopen we door naar ………. de bootjes van Popeye. We stouwen alle valuables in het door een scherm afgedekte midden van de boot en gaan op avontuur. Geheel tegen de gewoonte in is A3 dit keer niet degene die het allernatst wordt. De meiden worden deze keer heviger getroffen door de stroomversnellingen en watervallen, maar al met al zijn we met z’n vieren in de vijf minuten die deze attractie duurt, toch snel zo’n vijf kilo aangekomen. Deze vijf kilo’s bestaan weliswaar in zijn geheel uit water, maar toch. We doen sokken en dergelijke even uit en gaan even rusten in de schaduw. Vlak naast ons zit Rob Jansen, de bekende spelersmakelaar uit het betaalde voetbal. Hij is droog. Niet alleen achter zijn oren, want ik zie ook enkele kinderen die bij hem lijken te horen, maar ook de rest is droog. Hij is blijkbaar nog niet Popeye’s barges geweest……..

Na deze nattigheid wonen we de show in het theater bij, maar deze valt ietwat tegen. We zien wat skateboarders, motorrijders en fietsfanaten op het podium maar het heeft allemaal een iets te hoog ‘WOW’- gehalte. De presentator is iets te enthousiast en overdrijft net iets te veel. WOW. YEAH. FANTASTCI. AWESOME. Etcetera. Wij nemen dus onze toevlucht tot de meer bekendere attracties als de Hulk en Dr. Dooms Fearfall. Na een rustpauze die gekoppeld is aan een veel te dure pizza waarvoor je drie kwartier in de rij moet staan, gaan we ook naar Spiderman, ook al is de wachttijd hier meer dan een uur. Al snel besluiten we echter de single riders lane te nemen en wonder boven wonder zitten we daarna al binnen tien minuten in de attractie. Dit herhalen we nog twee keer en dit resulteert in een heftige discussie wat nu echt de beste attractie van Orlando is. De dames gaan unaniem voor Harry Potter, pa kiest voor Spiderman. Na Spiderman gaan we ook nog in Jurassic Park, maar daarna hebben we het wel zo’n beetje gehad. We verlaten het park en gaan eten bij ons favoriete restauarant; Taco Bell.

Uploaded with ImageShack.us

Bij Taco Bell is alles weer heerlijk en ook nog eens supergoedkoop. Één nadeel heeft Taco Bell echter wel, en dat is het feit dat ze er niet zulke lekkere toetjes en ijsjes hebben. Dus zijn we genoodzaakt om ons dessertheil elders te zoeken. Gelukkig komen we ook voorbij een Wendy’s, dus daar maken we wat lekkere shakes baas. Dan terug naar het resort en lekker wat rusten en zwemmen. ’s Avonds in pool 3 babbelen we nog wat met mensen uit Georgia en uit North Carolina, waarbij wederom opvalt dat iedereen ’Ohhhhhh, but I love Holland ‘ schreeuwt. Maar wederom, de lezer dezes raadt het al, is niemand er geweest of weet men maar bij benadering waar Holland dan wel niet ligt. Of toch? Één vrouw weet met veel overtuiging te berde te brengen dat ze op korte termijn toch graag een keer naar Holland op vacation gaat, want haar friend back home is er al eens ooit geweest en vond het helemaal awesome. In pool 2 besluiten we de avond met een lekker partijtje watervolleybal en dan gaan we lekker slapen.

Truste!

Isis · Bericht door **Isis** » 26 sep 2010, 21:54

Hebben ze in Universal ook van die 'Dryers' soort mega föhn voor als je inderdaad soaking wet bent geworden? In Sea World San Diego werd er grif gebruik van gemaakt voor $5!

En wij kwamen juist al die Amerikanen tegen die wel in Nederland waren geweest. Sommige erg lang geleden zolang dat hij de derde stad die hij bezocht niet meer wist; Amsterdam, The Hague and....... na lang rondlopen kwam ie terug oh yeah the third city was Amsterdam... huh?

A3 · Bericht door A3 » 27 sep 2010, 22:20

Vrijdag 30 juli

Dag 14 ‘Sweet Little sixteen’ & UFO GVD

Ja. Weer vroeg op. Niet met z’n allen, slechts Pa. Die moet snel naar de plaatselijke Appie Hein, hier WinnDixie genaamd, om de nodige spulletjes voor deze ochtend te kopen. Deze spulletjes zijn echt hard nodig, want Ellen wordt vandaag 16! A3 weet onder andere beslag te leggen op een prachtige witte taart met verse aardbeien er op. Deze taart ziet er zo lekker uit dat het hoogst twijfelachtig is of die het gaat redden om heelhuids thuis te komen. Wonderbaarlijk genoeg lukt dit toch. Zo rond de klok van tienen vindt de meerderheid dat het wel tijd is om Ellen wakker te maken en haar eraan te herinneren dat ze vanaf vandaag auto mag rijden (als ze tenminste een Amerikaantje zou zijn). In bed wordt de taart aangesneden, er wordt gezongen, en Linda geeft haar kado (een T-shirt met een doorzichtig deel aan de voorzijde waarin je kaarten met tekst of foto’s kunt doen. Ze heeft alvast wat kaarten gemaakt van Ellen’s favoriete bands (Tokio Hotel, Jonas Brothers, Destin etc.), zodat Ellen in feite een tien-in-één T-shirt heeft. Daarna mag Ellen beslissen waar we gaan lunchen; dan wordt Denny’s. We rijden richting International Drive en rijden al snel tegen een Denny’s aan. We eten daar het zeer onsamenhangende geheel van cheese fries, pancakes, toast en een all day breakfast slam, maar het smaakt er niet minder om. Omdat het haar verjaardag is mag Ellen ook even naar haar vriendje bellen (Tom, bijgenaamd Navman) en dat wordt zeer gewaardeerd. Ellen mag als verjaardagskado een I-pod kopen, dus we bezoeken een aantal winkels waar we die goedkoop verwachten te vinden; Best Buy, Radio Shack en Sears (Florida Mall). Maar helaas. Ook lopen we dan maar bij de Apple Store binnen en vinden daar uit dat de I-pad toch wel een magnifiek apparaatje is. Pa overweegt nog kort er één te kopen, maar dat feest wordt in de kiem gesmoord. Nee, meneertje………….. De I-pod touch vinden we hier echter te duur, dus lopen we ook hier weer verder, nog steeds in de vaste overtuiging dat we die vast nog wel ergens goedkoper op de kop kunnen tikken…………..

Uploaded with ImageShack.us

Onverrichterzake keren we uiteindelijk terug naar de auto en rijden we richting Tampa. Zo’n halfuurtje voor Tampa maken we nog een foto van de langs de snelweg gelegen Airstream Ranch; een trailer park waar in de wei een aantal Airstream caravans rechtop naast elkaar zijn gezet. Een stukje kunst uit de eenentwinstigste eeuw. We zijn hier al meerdere keren voorbij gekomen, maar hebben dit al die keren gemist.

Uploaded with ImageShack.us

In de plaatselijke vestiging te Dover eten we wat bij Burger King (drive tru) en gaan dan verder richting Tampa. Net voor Tampa zien we ons doel voor die avond en na vijf minuutjes zoeken naar de goede afslag, draaien we het immens grote parkeerterrein van het 1-800-ASK-GARY-AMFITHEATER op. Zoals eerder gezegd (zie 5 dagen geleden bij het verslaf van 25 juli) de meest belachelijke naam voor een theater ter wereld! Ter ere van Ellen’s verjaardag wonen we hier namelijk een concert bij van Rihanna, featuring Kesha.

Uploaded with ImageShack.us

We hebben geode plaatsen met uitstekend zicht, totdat, net aan het begin van het voorprogramma met Kesha, een rolstoeltoeschouwer precies voor ons komt zitten. Voor twee van osn vieren betekent dit dat we echt geen klap meer zien. Pa askt een dienstdoend personeelslid of er iets aan gedaan kan worden en dat kan; we krijgen nieuwe plekken waarbij we wel vrij zicht hebben op het podium. Zoiets kan alleen in de VS. IN Nederland zou je in het ebste geval schaapachtig uitgelachen worden en in het slechtste geval een klap op je gezicht hebben gekregen. Zo niet dus in de VS, en we kijken aandachtig naar het mooie blonds dat zich op het podium bevindt. Plotseling zien we links van het podium in de verte een vliegend object, rond, met een ronddraaiend licht aan de zijkant. Ik kan mijn best doen om het hier gedetailleerd te beschrijven, maar als ik zeg dat het een schoolvoorbeeld was van een UFO zoals bijvoorbeeld uit E.T., dan ben ik sneller klaar. Het ding zweeft enkele seconden in het zicht en wordt ook door andere toeschouwers waargenomen. Het geheel duurt echter te kort om foto’s te nemen en voordat we het weten is het weer weg. Wat was dat nou? We zullen het waarschijnlijk nooit weten…..

Uploaded with ImageShack.us

Om te bekomen avn de UFO-schrik gaat Pa wat eten en drinken halen. Chagrijnig komt hij terug; GVD geen zoete popcorn, alleen zoute, GVD leuk drankje in gitaarvormig glas alleen met alcohol voor 18 dollar, GVD een pilsje 8 dollar. GVD GVD. Dus dan toch maar een gesprite, een water en een biertje gekocht zodat Ellen in elk geval hier haar eerste (il)legale pilsje kan nuttigen.

Uploaded with ImageShack.us

Om kwart over negen begint eindelijk Rihanna zelf. Ze speelt alle bekende nummers, ook de zogenaamde featuting nummers, maar dan zonder de featuring artist. Wel knap eigenlijk……J De grote videoschermen tonen begeleidende beelden, waarbijz eer opvallend is dat er erg veel militair getinte beelden en attributen worden gebruikt. Niet geschikt voor jonge kijkers! Het laatste nummer van de avond is ‘Umbrella’, en daarna is het over en uit en gaan we terug naar Lake Buena Vista.

Good night!~

Corry · Bericht door **Corry** » 28 sep 2010, 09:04

Adrie, je bent/was weer geweldig op dreef. Ik lees het graag allemaal en je moet echt eens ophouden die meiden zo vroeg uit bed te trommelen.

A3 · Bericht door A3 » 28 sep 2010, 20:46

Zaterdag 31 juli

Dag 15 Heel veel S-sen

S nummer 1. Sleeping out (oftewel, lekker lang luieren en doezelen tot een uur of tien)
S nummer 2. Swaffelen (oftewel, lekker ontbijten bij (S)Waffle House)
S nummer 3. Shoppen

Goed. We sleepen dus out, breakfast at (S)Waffle House en then naar Osceola Square Mall. De ladies beginnen weer bij Ross voor Puma sokken en pa gaat richting Burlington. Al snel wordt hij daar vergezeld door de dames die inmiddels ook bij Burlington door de rekken aan het snuffelen zijn. Linda’s buit bestaat uit onder andere een jurkje en een legging en Ellen koopt haar zoveelste spijkerjasje. Anja heeft zowaar twee leuke shirts kunnen vinden en Pa heeft teveel om op te noemen. Dan volgt S nummer 4. ShoeShoppen. Achtereenvolgens overvallen we de Osceola Square Mall Shoe Factory (geen buit), de Nike Outlet Store langs de I 192 (ook buitloos) en Rack Room Shoes. Daar scoren zowel Ellen als Linda allebei een paar.

Uploaded with ImageShack.us

Thuis rusten we wat uit van het winkelen en gaan dan naar S nummer 5. de outta control diner Show in Wonderworks (I-drive). Het diner onderdeel van deze show stelt niet zo heel veel voor. Er staan grote schalen salade op de tafels en daarna krijg je pizza as much as you can eat. Een cakeje na en dan volgt de show. De show is wel aardig en af en toe best wel om te lachen. Maar helaas zit naast Ellen een joch van een jaar of twaalf dat twee ontzettend irritante eigenschappen heeft die, zeker als ze gecombineerd worden, je plezier aardig kunne n vergallen. De eerste eigenschap is het feit dat het joch werkelijk overal om moet lachen. Zeg je boeh, dan lacht ie, zeg je bah dan lacht ie ook. Zeg je helemaal niks nada njente, dan lacht ie toch. Kortom; hij lacht continue. Op zich is daar niets mis mee, en kan het – in de juiste omstandigheden – zelfs heel aanstekelijk werken. Maar niet als, zoals dit oervervelende joch, beschikt over vervelende eigenschap nummer twee; een ontzetten dirritant lachje. Zo’n lchje waarvan je denkt, stel je je nou zo ontzettend aan of ben je een eikel. Dit joch is een eikel. Bij elke grap – leuk of niet –, bij elke zin – grappig of niet -, bij elke beweging – groot of klein -, lacht ie. En lacht ie. En lacht ie. Het vergalt onze avond behoorlijk. Snel lees ik dan ook de kleine lettertjes op one kaartjes of er geen ‘money back guarantee for irritating laughs by juvenile co-watchers’ op staat, maar van deze garantie hebben ze natuurlijk nog nooit gehoord. Overkomt ons weer….!

Uploaded with ImageShack.us

Als we buiten komen onweert het behoorlijk en we maken dan ook snel dat we richting osn appartement komen.

Welterusten!

A3 · Bericht door A3 » 30 sep 2010, 17:43

Zondag 1 augustus

Dag 16 Een Indiase tacotent met kippenwings en gatornuggets midden in de Jungle.

Tja. We zouden vertrekken om half tien, maar helaas bedacht Pa om vijf voor half tien dat ie nog naar het toilet moest. Dat betekent dus in de praktijk dat de eerst mogelijke vertrektijd tien uur is. En inderdaad, hetgeen om negen uur door Pa als ontbijt naar binnen is gewerkt, bevindt zich nog geen uur later al ergens tussen de toiletpot op de derde verdieping van het Blue Tree Resort en de eerste noodopvangtank van het Orlando Waist & Sewer Management Complex. En trots dat ie is op zijn snelle spijsvertering…………..

Ondertussen heeft die snelle spijsvertering wel geleid tot een vertrekvertraging van ruim een half uur. Geen man overboord echter, want we hebben geen 'plane to catch'. Vandaag gaan we namelijk een beetje rondrijden in de omgeving, waarbij een aantal ghost towns ten zuidoosten van Orlando als richtpunt dienen. We beginnen met het afrijden van de I192 in oostelijke richting. Van daaruit volgen we een heel eind Boggy Creek Road (al spreekt Anja dit verschillende keren uit als boegie en bogie creek) en zien we onder andere typisch Floridiaanse huizen varieërend van nagenoeg krot tot heel mooi huis. Regelmatig zien we in de tuinen ook een aantal grote kraanvogels die hier zo’n beetje bij het landschap lijken te horen.

Uploaded with ImageShack.us

Op een bepaald moment zien we een voor deze vakantie nieuwe diersoort; een armadillo oftewel gordeldier. Helaas is het dier in kwestie redelijk levenloos, zeg maar gerust dood. Midden op de weg ligt dit beest van toch redelijke omvang te bewijzen dat zelfs een gepantserd exterieur niet opgewassen is tegen het hedendaagse verkeer. Jammer voor het beest, maar het is voor ons wel de allereerste armadillo ooit. Weer een stuk verder komen we langs een aantal sportvelden alwaar op deze zondag hevig gesport wordt. We besluiten om even te stoppen – ondanks het feit dat Linda uitschreeuwt ’neehhhh, dat is voor schut ‘- en er een kijkje te nemen. Onze bewondering voor de sporters start al voordat we bij het speelveld aankomen. Sterker nog: het start al als we op de parkeerplaats onze deuren opendoen; wauw, wat is het warm. De temperatuurmeter van onze Ford zal later boekdelen spreken: 104 graden en erg warm dus. De spelers op het veld hebben allemaal een grote helm op. Football? Nee. Rugby dan? Nee. De spelers hebben tevens een soort stok in de hand. Hockey? Alweer nee! Deze jongens spelen namelijk het in Amerika redelijk populaire lacrosse. Met een stok waaraan op het eind een soort schepje zit wordt een klein balletje richting medespelers geworpen. Uiteindelijke doelstelling is om het balletje in de goal van de tegenpartij te krijgen. We blijven een minuut of tien staan en zouden dan kunnen zeggen dat, als rechtgeaarde lacrosse kenners en – experts, we wel gezien hebben dat het niveau niet zo veel voorstelt en dat we daarom weer naar de auto gaan, maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het daar niet door komt. Het komt door de hitte. Snel de auto weer in, de airco op volle toeren en rijden maar.

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Niet ver voorbij de lacrosse-velden rijden we een gated community in. De huizen zien er stuk voor stuk mooi uit, maar de tuinen zijn zonder uitzondering niets meer dan een vergeeld stuk gras. Niemand neemt hier de moeite om er echt iets moois van te maken. Waarschijnlijk is hier tegen de elementen niet op te sproeien. De huizen hier aan Fells Cove Avenue zijn wel erg typisch Amerikaans en doen zelfs een beetje denken aan de huizen in Celebration bij Kissimmee. De meiden vragen dan ook bij elk bordje waar ‘for sale’ op staat, of we daar niet kunnen gaan wonen…..

Helaas kan dat niet. We buigen nu af richting Narcoossee, een oud Floridiaans plaatsje wat vroeger is opgebouwd rondom een oude zagerij, maar dat inmiddels op de oorspronkelijke plek geheel en al van de aardbodem verdwenen is. Er is wel een soort van nieuwe gemeenschap ontstaan, want her en der verspreid staan hier wel wat huizen. Sommige vervallen en oud, anderen weer heel mooi.

Uploaded with ImageShack.us

Nee, hier kunnen we niet gaan wonen.

Even verdop moet de ghost twon Runnymede liggen, maar daar kunnen we al helemaal geen overblijfselen van vinden. Niet veel verder stuiten we weer op de I-192 en vervolgen we onze weg zuidoostelijk. Bij de kruising met de 441/15 gaan we recht naar het zuiden en stuiten meteen op de paar resterende gebouwen van het plaatsje dat vroeger Holopaw heette.

Uploaded with ImageShack.us

Op de 192 was het al niet druk, maar hier op de 441 zie je echt niemand. Heel af en toe hebben we een tegenligger, maar een naam mag dat niet hebben. Des te vreemder is het dat we op een gegeven moment langs de weg een totaal kapotgereden schildpad zien. Het schild van het beest is gekraakt als een noot in een notenkraker. Dat beest moet wel echt accident prone zijn geweest. Een mijl of wat verder komen we in Kenansville. Hier ligt een ghost town waarvan de voormalige gebouwen in de oude staat zijn terug gebracht. Er staan onder ander een oud bankgebouw en een oud hotel. Volgens de legende is dit het hotel dat Elvis inspireerde tot ‘Heartbreak Hotel’. Ik geloof het meteen.

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

We schieten wat plaatjes, bewijs zie boven, en rijden dan door om, conform de aanwijzingen die we van internet hebben, voor het plaatselijke kerkhof linksaf te slaan. Al rijdend komen we dan na ongeveer een mijl over de Florida Turnpike heen en stuiten dan op een kruising van onverharde wegen. Daar moeten we linksaf, de Peavine Trail op. Al na een paar honderd meter moeten we stoppen voor overstekend wild. Een schildpad dit keer. Het is geen water- maar een landschildpad en nog wel een zeldzame. Het is de hier beschermde Gopher Tortoise, een schildpad die leeft in holen onder de grond en daarmee drie vliegen in één klap slaat. ten eerste is het z'n thuis (vlieg 1), ten tweede kan hij daarin zelfs hevige bosbranden overleven (vlieg 2) en ten derde biedt het hol ook nog woon- en overlevingsplekken voor honderden andere dieren als slangen. Na het beest uitgebreid bestudeerd te hebben zetten we hem weer terug en gaan we verder.

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

We rijden over een zandweg met links en rechts een schier oneindige vlakte met her en der wat groepjes met bomen. Als je niet beter wist zou het ook een weg in de Everglades kunnen zijn. Af en toe zien we wat koeien en na een kwartiertje of zo steekt er zo'n honderd meter voor ons een redelijk groot zoogdier de weg over. Aan de vorm, beweging en snelheid te zien denken we dat het een otter is geweest. Verder zien we nog een roofvogel en twee waterschildpadden vlak voordat het Peavine Trail doodloopt op de US 60.

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

We gaan hier linksaf (westwaarts) en rijden door typisch Floridiaans landschap met af en toe een huis of bedrijf. Na een tijdje wordt het tijd om de brandstoftank te vullen. Niet alleen die van de Ford, maar ook die van onszelf. We komen langs een tankstation met daarbij een redelijk grote shop. 'Redelijk groot' dekt de lading qua grootte helemaal, maar qua assortiment niet. In deze winkel van sinkel alias restaurant alias snackbar alias wat-eigenlijk-niet, kun je alles kopen. Speelgoed? No problem. Maandverband? Zes soorten. Shampoo? Meer dan je de rest van je leven nodig hebt. Alligatornuggets? Tuurlijk. Je krijgt er zelfs één gratis om te proeven! Zo eten we allemaal een zeer afwijkend menuutje, waarbij A3 gaat voor chili. Die hebben ze vanzelfsprekend ook.

Na deze stop bij de door Indiers bestierde 'gas & whatever-you-want-shop' rijden we verder naar het westen. Aangezien we niet te ver van het Lake Kissimmee State Park zitten besluiten we daar nog een tussenstop te maken. Die valt echter tegen. Wildlife zien we hier niet (behalve wat gieren) en het enige wat nog de moeite waard is - de houten uitkijktoren - is wegens instortingsgevaar gesloten. Toch ziet de toren er stabiel uit dus wagen Anja en A3 er wat klim en klauterwerk aan en worden beloond met uitzicht op ..... Lake Kissimmee. In de verte zien we een airboat, maar verder niets.

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Voor de verandering nemen we dan de 'long way home' en komen op plekken waar je anders niet snel komt. We zien hier o.a. ontzettend uitgebreide sinaasappelplantages en verder leuke en minder leuke dorpjes. Plaatsen waar we doorheen komen zijn Lake Wales, Dundee, Hamilton en andere. Vanaf Haines City zoeken we weer de snelste weg en vanaf daar gaat het dus via de I 4 weer naar Lake Buena Vista.

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Eetn doen we die avond bij Chili's, en dat smaakt prima, maar niet bijzonder. Snap niet goed waarom het daar nou altijd zo druk is.

Burp.

A3 · Bericht door A3 » 05 okt 2010, 22:31

Maandag 2 augustus

Dag 17, deel 1, Eenzame planeet

Op deze mooie maandag is er sprake van een zich herhalend fenomeen; vroeg opstaan. Ik bedoel maar zo: vakantievieren doe je maar in je eigen tijd, wij zijn aan het reizen hier!

Enkele dagen geleden heb ik het telefoonnummer gebeld dat vermeld stond in mijn Lonely Planet Florida reisgids onder de kop ‘Deland’. Deland is een klein plaatsje ten noorden van Orlando en is onder andere bekend van Deleon Springs.

Uploaded with ImageShack.us

Maar over die springs later meer. Nu terug naar de tekst van de Lonely Planet. Klaarblijkelijk ligt in Deland de oudste private universiteit van Amerika en is deze vernoemd naar Stetson. Inderdaad, dé Stetson van het beroemde hoedenmerk met de beroemde vorm. Voor de ouderen onder ons zegt het waarschijnlijk meer als ik zeg ‘de hoed die Big Hoss altijd op had tijdens Bonanza’. De universiteit in Deland kwam op een bepaald moment in de financiële problemen en dankzij een gift van meneer Stetson is de universiteit toen naar hem genoemd.

Uploaded with ImageShack.us

Goed, nu echt terug naar het telefoonnummer. In de Lonely Planet staat namelijk vermeld dat je op de campus van de universiteit rondleidingen kunt krijgen, maar dat je daarvoor wel even jezelf telefonisch moet aanmelden. Nu wil het toeval dat we binnen het gezin onlangs gesproken hebben over een mogelijk vervolg op de VWO studie van Ellen in de VS, en dat daarbij eigenlijk alleen gesproken is over High Schools en niet over universiteiten. Dus toen ik vanuit de auto belde met Stetson voor de rondleiding werd meteen gevraagd wie de eventuele toekomstige student was. Oeps. Dat stond er niet bij in de Lonely Planet. Rondleidingen zijn dus mogelijk, maar dan wel vanuit de hoek dat je serieus overweegt om ook op Stetson te gaan studeren. Dus ik geef aan de lijn maar snel vrolijk de data van Ellen door; leeftijd, verwacht tijdstip van afstuderen etc. De nette mevrouw aan de andere kant van de lijn noteert alles netjes (alhoewel ik natuurlijk geen telephatische vermogens heb die zouden kunnen staven wat ik schrijf, dus ga ik daar gemakshalve even van uit) en verwacht ons op maandagmorgen ……………

Het is nu maandagmorgen en we zijn inmiddels en route naar Deland. De tijden die TomTom ons voorspiegelt kloppen perfect en we zijn dus netjes op tijd bij de universiteit. De campus is niet echt afgeschermd van de rest van het plaatsje en bestaat uit een heleboel (mooie) separate gebouwen. Aanvankelijk is het dan ook even zoeken welk gebouw en welke bijbehorende parkeerplaats we moeten hebben, maar na een belletje komt dat allemaal voor de bakker. We parkeren onze Ford en lopen via het parkeerterrein en het belendende universiteitszwembad – dat doet het altijd goed natuurlijk – naar de receptie. Bij de receptie worden we hartelijk welkom geheten en krijgen we koffie met iets lekkers . Als John, onze host, ook komt, blijkt dat we deze ochtend een private tour hebben. We voelen ons echt al een beetje ‘V.I.P.’ Eerst krijgen we in een mooie zaal een leuke introductiefilm te zien van ongeveer een half uur. Echt een typisch Amerikaans film met hoe goed en geweldig Stetson wel niet is. Maar wel leuk. Daarna geeft John ons een powerpoint presentatie, waarbij het feit dat hij een oud student is van Stetson, uiteraard erg handig is. Zeer opmerkelijk is het feit dat Stetson, als relatief kleine universiteit met ca. 2300 studenten, zeer goed presteert. Zo is er een business programma waarbij er met echt geld door studenten op Wall Street wordt gespeculeerd. Dit programma is gekoppeld aan een landelijke competitie en deze is blijkbaar zeer prestigieus. Stetson blijkt hierbij de afgelopen tien jaar twee keer tweede te zijn geworden en acht keer eerste. Met veel trots vertelt John ‘so we beat all the ivy league universities as Harvard, Yale en Princeton time and time again’. Aansluitend mogen we nog vragen stellen en dan worden we overgedragen in de kundige handen van Judy, een summer school studente die ons gaat rondleiden over de campus, zodat we alle mooie en leuke plekjes die we in de film hebben gezien, ook live kunnen aanschouwen. Wel jammer is het dat er op heel veel plaatsen construction gaande is, maar dat is op zich wel logisch want het universitaire jaar loopt van 18 augustus tot eind mei, dus dan hebben ze in de tussenliggende periode mooi de gelegenheid om alles op orde te brengen.

We krijgen tijdens de tour zo’n beetje alles te zien. De cafeteria, de dorms, de chapel, de study halls etc. Opvallend is dat Judy zich, evenals John, voornamelijk richt tot de potentiële klant(en); Ellen en in minder mate ook Linda, want die is immers nog twee jaar jonger. In het oudste gebouw van de universiteit, meer dan honderd jaar oud, maken we ook nog een stop bij het kantoor van de directrice. Deze stelt zich uitgebreid aan ons voor en hoopt toch echt dat Ellen in de toekomst naar Stetson zal komen. Tja, als het aan Ellen ligt…………

Uploaded with ImageShack.us

Aan het einde van de ochtend krijgen we nog een gesprek met de Dean of admission, oftewel de toelatingsdekaan, Ondanks het feit dat we gezegd hebben dat wij dit niet echt nodig vinden, staat de receptioniste erop dat we toch even samen met hem gaan zitten. En zo gebeurt. Qua vooropleiding en interesses lijken Stetson & Ellen wel goed bij elkaar te passen. Dan geeft de Dean aan wat de kosten zijn; $ 45.000 per twee semesters………….. Dat is dan wel inclusief de boeken. Pfff, gelukkig maar. Als we nog even net de Dean doorkletsen valt eigenlijk min of meer per ongeluk de term IB. Deze term staat voor International Baccalauretae, en betreft een certificaat dat Ellen na haar VWO, omdat dat een specifiek tweetalig VWO is, krijgt uitgereikt. Wij dachten eigenlijk dat het een afkorting was die enkel in Nederland goed bekend was en waarmee de middelbare school van Ellen en Linda goede sier wilde maken, maar bij het horen van deze twee letters spitst de Dean zijn horen. ‘Ooooh, IB, then you have a good chance of getting a partial scholarship, because we would very much like to have more international IB students at Stetson’……………………… Ik ben bang dat dit toeristische bezoekje een staartje gaat krijgen………….

wordt vervolgd....

A3 · Bericht door A3 » 06 okt 2010, 21:31

Maandag 2 augustus

Dag 17., deel 2, Eenzame planeet

Na dit verrassend interessante bezoek aan Stetson University gaan we even koffie drinken. Omdat de Lonely Planet reisgids ons zo goed heeft bijgestaan met betrekking tot de universiteit, varen we ook op het Lonely Planet kompas als het gaat om koffie. En volgens diezelfde Lonely Planet is er in Deland maar één plaats die daarvoor in aanmerking komt; Buttercup Bakery.

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Als we daar aankomen klopt het in elk geval visueel wel; een schattig pastelgeel met pastelblauw huisje met daarbij een oude classic car en een leuk terrasje. Je kunt niet naar binnen, er is enkel een take-out window om lekkers mee naar huis te nemen, of om op te eten/drinken op het terras. Alles bij Buttercup wordt gemaakt van natuurlijke ingrediënten en de cupcakes en pies zien er allemaal geweldig lekker en echt ‘home made’ uit. We bestellen allemaal wat lekkers en peuzelen dit gezellig op. Daarna is het tijd om , ik had het eerder al beloofd, het te hebben over Deleon Springs. In Deland ligt midden in de natuur deze bron die in de zestiende eeuw mede door Ponce de Leon, de Spaanse ontdekkingsreiziger, ontdekt is. De Leon dacht dat hij hier eindelijk de fountain of eternal youth gevonden had, al zijn er ook andere plaatsen in Florida die aanspraak maken op deze titel (o.a. de gelijknamige bron bij St. Augustine). Hoe het ook zij, heden ten dage is Deleon Springs een mooi natuurpark waar we even lekker kunnen zwemmen en relaxen. Na de auto geparkeerd te hebben kleden we ons om en nemen we een duik in het heerlijk frisse water van de bron. Vlak bij de bron ligt een grasveld alwaar een grote schildpad rond loopt te paraderen alsof hij de plaatselijke park ranger is. De boottocht van een uur gaat helaas niet door vanwege onvoldoende belangstelling, dus zullen we de rivier die hier ontspringt op een andere manier zelf moeten ontdekken. Omdat de meiden geen zin hebben gaan Anja en Adrie met z’n tweeën even waterfietsen op de rivier. Hierbij komen we al vrij snel vlak langs een alligator die tussen de waterplanten ligt. Wauw, die is wel erg dichtbij.

Uploaded with ImageShack.us
Zie aan de rechterzijde

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Verder zien we veel vogels, wat vissen en schildpadden en genieten we van de koelte op het water op deze toch wel enorm hete dag.

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us
Zoek de schildpad.....

Na het fietsen in het water gaan we in de bij de Springs gelegen oude watermolen genieten van een paar lekkere pannekoeken. Nou ja, lekker…… De bedoeling was dat ze lekker zouden zijn, maar de plaatselijke pannekoekenkoks blijken niet zo’n beste te zijn. Nou kennen we deze koks persoonlijk, dus dat maakt het nog acceptabel, maar anders……….. De koks zijn we namelijk zelf! Elke tafel heeft hier namelijk een rechthoek in het midden waarop je zelf je pannekoeken kunt bakken, ‘as much as you like’. Je krijgt twee grote kommen met beslag voor je, wat suiker, een fles met stroop en dan: bakken maar! Helaas is het beslag redelijk dik, zodat de pannekoeken echt ‘American style’ van de bakplaat af komen; dik dus en bijlange na niet lijkend op de crèpe-achtige pannekoeken die we ‘back home’ gewend zijn.

Uploaded with ImageShack.us

Na de pannekoeken gaan we weer naar huis, eten we nog wat en gaan we lekker slapen.
Good night!

AllesAmerika.com Forum

Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige jeugd

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Re: Over gele stenen, slechte landen & de bron van eeuwige j

Board Disclaimer