Datum: wo apr 04, 2012 5:10 am
Vandaag een schitterende tocht gemaakt met Terry naar White Pockets. Onvoorstelbaar mooi gebied. Ter info : we hebben voor 2 personen 274 dollar betaald (incl tax).
We zijn om 8u30 vertrokken. Terry rijdt niet meer langs de House Rock Valley omdat de weg volgens hem veel te slecht geworden is. Hij rijdt nu via de 89A. Vermits we 's avonds (nu dus
) in Page slapen reden we met hem mee tot aan het punt waar de dirt road begint. Daar lieten we onze wagen achter. Het voordeel van langs deze route te rijden is dat je door een schitterend bergachtig gebied rijdt (vandaag nog sneeuw) eerst tot aan het begin van de dirtroad, en daarna richting Page door de prachtige Marble Canyon. De route zelf naar White Pockets zou ik zeker niet zelf rijden. Je hebt absoluut een high clearance nodig en liefst ook een 4x4. Maar dit is niet het enige probleem, er zijn ook oneindig veel zijwegen. De wegen zijn bijzonder zanderig met diepe sporen zodat zelfs de onderkant van Terry's wagen regelmatig sleepte. Wij (ook Terry) vielen echter bijna om van verbazing toen we op een paar km van White Pockets ineens een gewone personenwagen tegenkwamen. Het is voor iedereen een raadsel hoe die dat klaargespeeld heeft. White Pockets dan : onbeschrijflijk mooi en zowel volgens Terry als nog een andere fotograaf die daar aanwezig was, minstens zo mooi als The Wave, maar met het grote voordeel van geen permit nodig en een veel groter gebied, waar het ene hoekje al mooier is dan het andere. Vandaag zowat 600 foto's genomen...misschien zegt dit voldoende 
. Na zowat 3u genieten (Terry laat je de ganse tijd gerust, maar geeft wel tips als je het hem vraagt) terug bijna 2u zandwegen tot aan de 89A. En daarna verder genieten door Marble Canyon richting Page...----------
Datum: do apr 05, 2012 7:00 am
Vandaag de Smoky Mt Rd, Kelly Grade en Smoky Holow Rd gereden : wat een fantastische landschappen en opnieuw iets wat je nergens anders vindt. We wilden ons eerst informeren bij BLM Big Water, maar...die zijn momenteel gesloten op dinsdag en woensdag. Anderen die daar ook waren wisten dat er momenteel grote geldproblemen zijn en dat ook andere offices maar sporadisch meer open zijn. Toen we om 15u05 bij BLM-Paria aankwamen was dit ook al dicht (om 15u), maar toen de, vrouwelijke ranger, mij zag aankomen dook ze achter haar desk en kwam niet meer tevoorschijn. Haar PC stond ook nog gewoon op. Ik heb een 'beleefd' briefje onder de deur geschoven
.Daarna naar een nog 'maagdelijke' parel : The Nautilus.
Op de terugweg naar Page naar de Toadstool hoodoo. Die kon ons niet echt bekoren, maar daarentegen de hoodoos 270m verder naar het westen : wow! om achterover te vallen van schoonheid. We waren er rond 16u30 en de ruimte waar ze staan (tussen 2 hoge rotsen) was perfect verlicht. We zijn helemaal doorgegaan tot op het einde, achter de hoodoos en het uitzicht van daaruit was echt van een uitzonderlijke schoonheid : de hagelwitte hoodoos op de voorgrond, en op de achtergrond de vallei met de weg Page-Kanab, omboord door de hoge dieprode/witte (bedankt namiddagzonnetje
) rotsen : om sprakeloos van de worden. Als je ze wilt bezoeken, hou absoluut rekening met het uur (de vork 15-17u begin april was perfect), want anders staan die schitterend witte hoodoos volledig in de schaduw.Vooraleer naar Page te rijden, nog de Studhorse Point en ook daar enig mooi uitzicht met de hoodoos op de voorgrond en Lake Powell en Lone Rock, mooi door de zon verlicht, op de achtergrond. Prachtige dag gehad.
Morgen stond de Cottonwood Canyon Road op het programma, maar die is na 15miles afgesloten. Toch nog dit stuk rijden en zien of we Yellow Rock en vooral de Wahweap Hoodoos kunnen bereiken. Terry wist ons gisteren te melden dat er nu blijkbaar een volledig afgesloten hek staat. We zullen het morgen weten...
----------
Datum: vr apr 06, 2012 5:35 am
de alternatieve route naar de Wahweap hoodoos is nog perfect te rijden. Wij hebben ze deze morgen gedaan en moesten enkel 2 cattle-gates openen (én opnieuw sluiten...).
Voor de rest stond er enkel een klein bordje langs de weg met "Administrative Road" maar geen enkel verbodsteken.
Eerlijk gezegd vonden we het een beetje tegenvallen en we mogen er niet aan denken dat je daarvoor vanuit Big Water meer dan 2x10km zou moeten stappen. Misschien was het ook wel omdat we deze morgen niet echt zonnig weer hadden en ze dus ook niet echt bright white waren. Gisteren waren we veel meer onder de indruk van de hoodoos die op 250m van de Toadstool hoodoo staan.
Vermits de Cottonwood Canyon Road afgesloten was zijn we via de Johnson Canyon Road naar Tropic gereden. Gans de dag een dicht wolkendek totdat we Tropic binnenreden. Vermits het dan nog maar 16u was en er ineens geen enkele wolk meer te zien was besloten we door te rijden naar Bryce. Enige tijd geleden had dit park een grote indruk nagelaten op ons, en ook nu weer opnieuw stonden we versteld van de schoonheid : die rode rotsen, op veel plaatsen nog bedekt met sneeuw
en dan het contrast met de staalblauwe lucht was een schitterende schouwspel. Maar...koud koud koud 
. De thermometer in de wagen gaf 9°C aan, maar er stond zo'n stormwind dat het op bepaalde plaatsen bijna onmogelijk was om te blijven staan om een foto te nemen. Maar we hebben toch opnieuw genoten van de prachtige kleuren, dit met de sneeuw, van Bryce.
(Kunnen wij ook meegenieten)
. Ze stelden voor om gewoon de oostelijke kant tot helemaal boven te rijden en dan terug naar de hoofdweg langs dezelfde route. Al bij al konden we ons daar wel in vinden, we wilden geen takeldienst opbellen om onze huurwagen uit de Fremont River te slepen. Een echte all-American met cowboyhoed, boots en alles er op en er aan stond alles mee te luisteren en ging met ons mee naar buiten. Hij wist te vertellen dat hij de Loop gisteren gedaan had en dat wij zeker zonder probleem door de rivier zouden kunnen rijden. Als ik echter zijn auto zag...tja...die had bijna een ladder nodig om er in te stappen. 'Maar', zo zei hij, 'anders rij ik wel met jullie mee en mochten er toch problemen zijn dan trek ik jullie er wel uit'. Zo gezegd,zo gedaan, de ganse familie samen met een boel vrienden, in twee gigantische SUV's waarvan de paarden smeekten om al hun krachten te mogen ontbinden, reden met ons mee. Eerst gaf hij nog eens een demonstratie hoe ik er best doorreed. Wel, het water stond best hoog, vooral bij het uitrijden van de rivier, maar we waagden het er maar op. Met zoveel backup kon er weinig mislopen. De zoon vroeg ook al onze camera om alles van op de oever te filmen en toen ze onze GoPro op de voorruit zagen staan werd het helemaal 'amazing' en 'great'. We reden er inderdaad zonder probleem door. De vriendelijke man reed nog eens terug om onze camera te halen en kwam ook nog eens terug door de rivier gestoomd om hem af te geven 
). We konden toch niet beginnen afwijken van ons dagelijks schema van maar na 19u in het hotel aan te komen, bovendien dachten we (later beschouwd ten onrechte want de Navajo volgen, in tegenstelling tot Arizona, wél Daylight Saving Time) dat we een uur extra hadden vandaag. Dus via de Ut-95 S op weg. Maar viel dat even tegen, dat tijdoverschot 
: menslief wat een mooie route is dit ! We 'moesten' gewoon om de 500m stoppen voor een fotostop. En dat was dan nog allemaal voordat we aan Hite Viewpoint (Lake Powell) waren. Vanaf daar werden die 500m zelfs 250m...