Onverwachte momenten in Amerika

[SarahB]

Laat hier weten wat je absoluut NIET verwacht had van je Amerika-reis? (Zowel in positieve als in negatieve zin)


Ik had heel veel gelezen over Yosemite, en net daarom had ik niet verwacht dat het park een grote indruk op mij zou maken. Ik dacht "oh bwa, iedereen vindt het super, maar net daarom zal het wel een beetje tegenvallen".
Verkeerd gedacht... Wat een uitzichten & vergezichten... Ongelooflijk! Als ik van de afgelopen reis één favoriet park zou moéten nemen, zou het Yosemite zijn, denk ik. (hoewel de parken onderling eigenlijk niet vergelijkbaar zijn)


Ten tweede had ik ook wel van iedereen gehoord dat de afstanden in de USA groot zijn en dat alle plaatsen ver uit elkaar liggen, maar toch. Ik had dit niet verwacht: de afstanden zijn echt gigantisch! En toch viel het rijden heel goed mee. Je moet er echt geweest zijn om de impact te kunnen inschatten, denk ik.

[Jerre]

dat kilomters malen in amerika zoveel leuker is als hier in europa :p ik zou er niet tegen op zien om in amerika 800km te rijden maar laat me hier aub geen 800km richting het zuiden van frankrijk rijden :p

[boonens]

Ook van mijn kant een onverwacht momentje in Yosemite...helaas van negatieve aard.

Na een fantastische rit vanuit Death Valley, met een stop bij Mono Lake en via de Tioga Pass komen we aan het eind van de middag aan in Yosemite Valley. We zijn erg onder de indruk van en helemaal tot rust gekomen door al het natuur-geweld en besluiten dat we nog even de Cook's Meadow Loop willen lopen voordat we richting het hotel gaan. De parkeerplaats bij Sentinel Drive is bomvol (het is een zaterdag in juli), maar na een minuut of 5 wachten komt er een parkeerplaats vrij en parkeer ik de auto.

Nog voordat ik gereed ben om uit te stappen staan er een paar ziedende mannen bij mijn deur. In een mix van Spaans en Engels schreeuwen ze dat zij al een tijd aan het rondrijden zijn op zoek naar een parkeerplaats en dat ik zojuist hun plek heb gestolen. Mijn houding dat ik best met ze wil praten, maar alleen als ze stoppen met schreeuwen werkt averechts en een minuut later staat de hele familie (ong. 12 man) rond de auto, waarvan de helft compleet geflipt op de auto mept, deuren opengooit... totale chaos en ik heb nog nooit iets zo snel uit de hand zien lopen. Een jonge kerel doet zelfs, in een fantastisch toneelspel, alsof hij mij wilt aanvliegen maar nog net kan worden tegenhouden door twee (oude) vrouwen. Ik zou me kapot lachen, ware het niet dat ik mij zorgen maak over onze bagage in een omsingelde auto met geopende deuren.

Gelukkig staat er binnen no-time politie bij en wordt de familie gesommeerd om weg te wezen. De keuze om zelf ook te vertrekken is snel gemaakt wanneer 1 van de kerels vlak voor vertrek nog even zegt dat we moeten hopen dat er na onze wandeling nog een auto is om bij terug te komen. De agenten zijn erg vriendelijk en bieden aan om ons onder begeleiding naar een parkeerplaats voor staff van het VC te brengen, waar visitors niet mogen komen. De schrik zit er bij mijn vriendin echter goed in en we besluiten om richting hotel te gaan.

Je houdt er altijd rekening mee dat er iets kan gebeuren op vakantie, maar agressie op 1 van de mooiste plekken op aarde kwam onverwacht.

[boonens]

En vooruit...ook nog een positieve

De Amerikanen zelf. We kennen allemaal de vooroordelen: de narcistische Amerikanen en hun oppervlakkigheid. Een beeld dat ik op mijn werk (ik werk voor een Amerikaans bedrijf) meer dan eens bevestig zie. Misschien komt het door een andere gemoedstoestand tijdens de vakantie of is het pure mazzel, maar we komen tijdens onze reizen toch echt alleen maar positieve, gezellige mensen tegen.

[jojostravelusa]

Hier nog een positieve, geciteerd uit ons reisverslag. We waren op dat moment van Catalina State Park onderweg over de snelweg naar de Oostelijke helft van Saguaro NP.

"Het trillen en ratelen wat we al 2 dagen horen en voelen, maar niet thuis kunnen brengen, wordt plotseling heel erg. Dit moet een lekke band zijn, dus meteen stoppen. We zitten op de I10E, 1 mijl van exit 273, Rita Road. Het is dan 10.15 uur. We bellen het servicenummer van Cruise en zij zeggen dat ze een bedrijf in de buurt gaan benaderen en zullen terugbellen om te zeggen hoe lang het duurt. Een kwartier later horen we dat er iemand komt, maar dat het wel 1,5 uur kan duren. We staan niet op ons gemak zo naast het voortrazende verkeer. In de berm kun je niet zitten: die is heel schuin, en bovendien staan er alleen maar prikkelstruikjes. Tegen de camper aan hebben we wat schaduw; het is inmiddels goed heet. Omdat de zon draait wordt de schaduw wel steeds kleiner. Om half 12 stopt er politie achter ons en vraagt of er al hulp onderweg is. Dat is zo en hij wenst ons sterkte en gaat verder. Om 11.50 uur stopt er een personenauto achter ons. Eerst denken we: Ha, daar is hij, maar dat is ook niet logisch met zo'n auto. Bovendien stapt er een meisje uit. Die gaat vast vertellen dat het nog uren gaat duren. Maar nee, het is Lindsey van Blue Bell (ijsmerk). Ze zegt dat ze al 2x langsgereden was en dat ze "not much to offer" had, maar dacht dat we wel een ijsje zouden lusten. Nou, reken maar!! We zoeken er allemaal 1 uit en dan zegt ze dat we er meer moeten nemen, dan hebben we straks ook nog wat. Nou, noem dat maar niet veel te bieden. Geweldig dat dat zomaar gebeurt. Heel bijzonder. Het is bovendien nog erg lekker ijs ook. Blue Bell: 100 punten. We zullen jullie bij iedereen aanbevelen."

http://jojostravelusa2014.blogspot.nl

[Izognoeg]

Een zeer onverwacht moment in Cody tijdens onze 2009 reis.

We parkeerden voor het Buffalo Bill Historical Center, een museum ter ere van William Cody.
Voor de kassa stonden we achter een wat oudere heer met een, wat later bleek, een speciaal petje op zijn hoofd.
Op een gegeven moment ziet een vrouw achter de balie dat petje en ze komt snel naar voren.
"Mag ik u de hand schudden, want ik heb diep respect voor oorlogsveteranen."
Ze greep zijn hand en schudde de oude man haast uit zijn gympies.
"Ik ben weliswaar van na de Tweede Wereldoorlog, maar ik ben mensen als u zo dankbaar…"

Nu kon ik natuurlijk niet achterblijven en zei: "Mag ik u ook de hand schudden, want mensen zoals u wisten ons te bevrijden van de Duitsers."
Waarop die mevrouw zei: "Ik ben Duitse…"
Op dat moment bad ik om een aardbeving en een gat in de grond waar ik heel stilletjes in kon zakken!
Zij vervolgde: "en u wist te voorkomen, dat wij door de Russen werden ingenomen…"
Ze lachte, sloeg me op mijn schouder en greep ook mijn hand, waarna ik door elkaar werd geschud.
We hebben nog een hele tijd staan kletsen, terwijl de veteraan zwijgend verdween.
Waarschijnlijk hoort dat ook zo; veteranen zwijgen en op die manier wordt het effect versterkt.

Voor mij was het in ieder geval een heel speciale gebeurtenis…

[gera_r]

Leuk, om die verhalen te lezen. Ik herinner me dat vooral onze eerste reis naar Amerika vol verbazing was, maar mijn bijdrage komt uit de tweede reis:

Aangekomen bij de kaartjes automaat op het vliegveld van Chicago, willen we 3-daagse passen voor het openbaar vervoer hebben. Maar er gaat van alles mis. De machine zegt dat de creditcard approved is, maar er komen geen kaartjes uit... De mevrouw achter ons ziet het ook gebeuren. Ze denkt dat het misschien aan de buitenlandse pas ligt. Er is niemand die hulp kan bieden. De bewakers zeggen dat het bedrag dan ook niet van de rekening af is. Maar goed, ik vertrouw het niet en de mevrouw achter ons ook niet. Dan geeft ze me ineens 40 dollar contant en zegt "Welcome in America". Ik stribbel tegen, vraag haar adres om het terug te kunnen sturen en zeg nog dat het veel teveel is. De kaarten kosten immers maar 28 dollar samen en de machine geeft geen geld terug. De mevrouw zegt me dat het wel goed is, geeft me dan na nogmaals aandringen haar visitekaartje en weg is ze. Het gaat allemaal zo snel. Daar sta ik dan besluiteloos met die twee briefjes van twintig in de hand... Zomaar in de machine gooien? Dat vind ik ook geen optie. De volgende man achter me ook niet. Zegt me een briefje in de portemonnee te doen en past dan 8 losse dollarbriefjes bij... Huh? Wat gebeurt er toch allemaal? Van een adres opgeven wil hij niet weten. Ook hij zegt "Welcome in America"... en hij is al weg...

Epiloog: Het geld bleek inderdaad van mijn creditcard afgehaald te zijn en heb ik later via de ING weer terug gekregen. De vrouw heb ik na de vakantie de veertig dollar contant teruggestuurd.

[Free Bird]

In de categorie "vriendelijke Amerikanen". Een onverwacht, maar heel positief moment:

Tijdens de eerste gezamelijke trip van mijn vriendin en mij aan de USA hadden we de pech om midden in Hurricane Charlie terecht te komen tijdens ons verblijf in Florida (Kissimmee). Heel de dag was er niks anders op TV dan beelden van de schade welke andere orkanen hadden toegebracht en wat het "projected path" van Charlie was (erg bemoedigend ). We waren er totaal niet gerust op, en wisten eigenlijk ook niet goed wat we moesten doen. De totaal apatische receptioniste wist ons ook niet echt gerust te stellen, het advies "Just stay in your room, sir" kon er nog net vanaf. Op de kamer blijven dan maar.

Toen we weer terug waren op de kamer ging ik op een gegeven moment even naar het balkon en raakte aan de praat met de Amerikaanse vrouw die naast ons verbleef en toevallig net aan kwam. Al snel kwam het gesprek uit op de naderende orkaan, en ze merkte dat wij er totaal niet gerust op waren. Daarop bood zo ons direct aan om samen met haar de orkaan uit te zitten op haar hotelkamer. Nou graag!

Ze was daar met haar oude moeder en broer, en bleken geëvacueerd te zijn naar het motel waar wij zaten omdat hun mobile home waarschijnlijk niet bestand was tegen deze orkaan van categorie 4. Ze waren ontzettend goed voorbereid (zaklampen, transistor-radio, koelbox vol met soda, sloppy joes en donuts ), dus we voelden onszelf alweer wat meer op ons gemak. De broer had het syndroom van down en vond het helemaal geweldig en reuze interessant die 2 uit dat verre Nederland.

De rest van de dag was supergezellig, en we hebben voornamelijk heel veel moeten vertellen over Nederland/Europa, ze waren echt super geïnteresseerd (en het voelde heel oprecht). Tijdens de orkaan (we zaten letterlijk in het oog) wel behoorlijk angstige momenten gehad, maar al met al goed doorgekomen.

Tot op de dag van vandaag hebben we nog steeds goed contact, helaas is de moeder een aantal jaar geleden overleden.

[LittlePhoenix]

We hebben nog een hele tijd staan kletsen, terwijl de veteraan zwijgend verdween.
Waarschijnlijk hoort dat ook zo; veteranen zwijgen en op die manier wordt het effect versterkt.

Voor mij was het in ieder geval een heel speciale gebeurtenis…

Of hij voelde zich niet echt op z'n gemak. Mijn man en schoonvader vinden het soms erg vervelend om dit soort dingen mee te maken. Vooral in Utah had m'n man er moeite mee. Het hele jaar door worden veteranen daar genegeerd, maar op Memorial Day is iedereen ineens dol op veteranen en kan je geen 2 stappen doen zonder bedankt te worden, soms door dezelfde mensen die eerder in het jaar een vervelende opmerking maakten. M'n schoonpapa is daar trouwens heel simpel in, hij laat z'n 'versiering' thuis als hij niet aangesproken wil worden. M'n man is koppiger, die heeft bijna altijd een pet op met duidelijk herkenbare versiering, en ook een paar minder duidelijk herkenbare dingen die alleen insiders herkennen. Tja, dan moet je ook niet klagen als iemand je aanspreekt eh?

Maar m'n man ook makkelijk een uur zitten praten met een vreemde over hoe het is om bij de Navy te zijn, zeker als het om jonge mensen gaat die erover denken om die kant op te gaan.

Als je een veteraan tegen komt, en je hebt het idee dat hij/zij niet op een praatje zit te wachten, knik dan vriendelijk en zeg alleen even "thank you sir/ma'am" en loop verder. Maar als je het idee krijgt dat ze willen praten, vraag dan naar details. De meeste vets praten dolgraag over waar ze geweest zijn, enz. M'n man was een plank owner en praat nog steeds graag over die sub. Submariners herken je trouwens aan hun dolfijnen.

[katleens]

Een paar jaar geleden had ik een keelontsteking toen we in Boise waren. In de plaatselijke clinic werd ik onderzocht en kreeg ik een voorschrift voor medicijnen.
Toen de verpleegster (of toch de dame die aan de kassa zat) vroeg aan de dokter hoeveel ze ons moest aanrekenen, was zijn antwoord: dit is al geregeld. We mochten zonder betalen vertrekken ...
Dus als je ons vraag hoe het zit met de kosten voor dokters in Amerika, vinden wij dit wel meevallen

[lovely_laura]

Ook wij waren 2 jaar geleden helaas in het ziekenhuis omdat onze dochter een longontsteking had. Na 2 dagen koorts besloten we in Panguitch bij bryce canyon naar het ziekenhuis te gaan met het idee een kuurtje te halen en dat onze dochter dan snel op zou knappen. Dit bleek dus niet het geval te zijn en ze heeft uiteindelijk 2 dagen in het ziekenhuis gelegen. Maar wat een vriendelijke mensen werken daar! De eerste avond mocht ik op hun telefoon mijn ouders in nederland bellen om te vragen of ze daar alles in werking wilde zetten met de reisverzekering. Tijdens het bellen barstte ik opeens in huilen uit en gelijk kreeg ik van de verpleegster een glaasje water en zodra ik ophing een omhelzing met troostende woorden. Dit had ik totaal niet verwacht maar was wel even heel fijn!! De volgende dag werd er voor mij en mijn dochter door een kantine medewerkster ontbijt op de kamer gebracht smiddags met de lunch had ze voor Zoë een mooie knuffel gekocht omdat ze haar zo schattig vond en weer was ik verbaasd over de vriendelijkheid van de mensen daar. De rest van de dagen kwamen de zusters geregeld langs met kleine cadeautjes voor Zoë. Toen het tijd werd om te vertrekken was het eerst de bedoeling dat we alle kosten zelf zouden betalen maar omdat we dan geen geld meer hadden voor de rest van de vakantie (bedrag liep in de duizenden euro's!!) mochten we betalen wat we op dat moment konden missen waarop er een verpleegster de kamer in kwam en zei dat we moesten zeggen dat we maar 20 dollar konden missen en dat ze verder alles wel zou regelen met de verzekering. Uiteindelijk hoefde we zelfs dat niet te betalen en hebben ze alles met de verzekering geregeld. We waren dan ook echt geraakt doordat ze zo begaan waren en toen iedereen bij vertrek nog even afscheid kwam nemen had ik toch tranen in mijn ogen.

Een ander heel anders onverwacht moment was voor ons toch wel de eerste keer aan de rand van de Grand Canyon. Nu zou je zeggen hoezo onverwacht je weet toch wat er komen gaat maar toch stonden mijn man en ik met stomheid geslagen om ons heen te kijken over de grootsheid en schoonheid van dat grote "gat". Wat voel je je klein op dat moment en wat een mooi effect heeft de zon op al die verschillende kleuren rotsen. Hoewel we op de TV al vaker de Grand Canyon voorbij zagen komen waren we toch erg onder de indruk en de foto's die ik thuis nog vaak terug kijk doen ook totaal geen recht aan hoe het was om daar in het echt te zijn. 2 jaar later zijn we er voor de 2de keer geweest maar toch hebben we niet meer dat gevoel gehad wat we hadden toen we daar voor de eerste keer stonden!


Gr. Laura

[newbie82]

Negatief, dat we bij een parkeerplek zoeken bij Grand canyon een deuk in huurauto hadden opgelopen omdat de persoon die dat deed achteruit reed en ons niet zag....,beetje jammer,maar uiteindelijk kwam alles goed.

Dat monument valley toch een beetje een tegenvaller was, ja het is er mooi en zo,maar had andere verwachtingen en het hotel the view....tja, laat ik het zo zeggen, het was die paar honderd dollar niet echt waard...dus als je erheen wilt gaan...betaal gewoon 20 dollar entree en enjoy the view outside the view! Maar ieder z'n ding en er zijn zat mensen die het hotel wel echt de moeite waard vinden.

Death valley...dantes view was mooi, artist drive een beetje een tegenvaller en badwater wel apart, na een paar uur wel gezien,niet echt een plek waar ik happy van wordt...

Positief, dat de Grand canyon toch echt wel waanzinnig is, 2x heen geweest en een helicopter vlucht gemaakt,waanzinnig!

De ritten en de uitzichten overal vanuit je luxe dodge charger stoel

Onverwachts door Zion np gereden, ook wel echt waanzinnig daar

Een paar waanzinnige laarzen gevonden en niet made in China!

In een hotel in big water waar we laat aankwamen een bos rozen en champagne op de kamer, omdat er van alle hotels die we geboekt hadden wel iemand gelezen had dat we op honeymoon waren.

De pascific highway af rijden en een zonsondergang onderweg mogen meemaken

Dat morro bay echt een leuk plaatsje is en daar potjebaden bij morro rock

Antelope canyon was waanzinnig en heerlijk koel

In het spookstadje rhyolite 's avonds de milkyway kunnen zien

Een dagje las vegas en een veteraan blij kunnen maken met een gallon water,een half pakkie peuken en een half volle pot amandelen.

San fransisco toch wel de moeite waard is om nog een keer langer te gaan bezoeken

[Petticoat]

Negatief, dat we bij een parkeerplek zoeken bij Grand canyon een deuk in huurauto hadden opgelopen omdat de persoon die dat deed achteruit reed en ons niet zag....,beetje jammer,maar uiteindelijk kwam alles goed.

Haha, dat hebben wij ook meegemaakt op de parkeerplaats in Bodie. Zag het aankomen maar kon onze auto niet zo snel verplaatsen want auto's voor en achter ons. Keihard op de claxon gedrukt, maar behalve blind ook doof! Bleken Duitsers te zijn, ze schrokken zich een ongeluk toen bleek dat we ze konden verstaan